Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Μπορεί στο μυαλό των περισσότερων να είναι καρφωμένη η αφήγηση της φονικής επίθεσης των παρανοϊκών οπλισμένων τρομοκρατών στο σχολείο του Κόλουμπάιν, ελάχιστα πριν εκπνεύσει ο περασμένος αιώνας, ως η πιο αιματηρή στα χρονικά με 13 συνολικά θύματα, το τραγικό αυτό φαινόμενο, όμως, κρατά από πολύ παλιότερα, ενώ εσχάτως εμφανίζεται ακόμη πιο συχνά. Οι αριθμοί μιλούν για περισσότερες από 1300 καταγεγραμμένες περιπτώσεις στις ΗΠΑ, από το 1970 και δώθε, ενώ μόνο την περασμένη χρονιά έλαβαν χώρα 34 πυροβολισμοί σε σχολείο, με συνολικό απολογισμό 14 νεκρούς και 54 βαριά τραυματίες. Κάτι που σημαίνει πως καθημερινά οι μαθητές που προσέρχονται στις αίθουσες της χώρας των ελεύθερων και του τόπου των θαρραλέων, παίζουν λόττο, αν θα βγουν ζωντανοί στο πέρας της ημέρας από αυτές...

Ούτε η ομορφότερη ούτε η πιο δημοφιλής της τάξης της στο κολέγιο των προαστείων του Λος Άντζελες, είναι η μικρή το δέμας Βάντα, που όμως καθημερινά απολαμβάνει τα ανέμελα προνόμια της νιότης της, συντροφιά με τους λίγους και καλούς της φίλους. Κατάσταση που θα αλλάξει μονομιάς, όταν ένα πρωινό, στο σχολείο της θα εισβάλλει παρανοϊκός οπλοφόρος, που θα σκορπίσει τον θάνατο σε μισή ντουζίνα μαθητές, με εκείνη να γλυτώνει από το φονικό από σύμπτωση. Έχοντας απωλέσει γνωστούς και συμμαθητές στο συμβάν, η ψυχική κατάσταση της μικρής θα τσακιστεί στο ναδίρ, χωρίς μάλιστα κανείς από το στενό οικογενειακό της περιβάλλον, να καταφέρνει να την κάνει να ορθοποδήσει.

Αναζητώντας διέξοδο από τον πανικό που θα προκαλέσουν οι αποκρουστικές θύμησες στην καρδιά της, η 16χρονη, αποτραβηγμένη από τον μέχρι χθες κύκλο της, θα καταφύγει σε επιπόλαιες και πρόσκαιρες λύσεις ευφορίας, που θα της προσφέρουν τα χάπια και το ποτό. Το πιο γερό απάγκιο πάντως θα το εντοπίσει στους δύο συνομήλικους της, που αντάμα βίωσαν τον όλεθρο: Την κατάξανθη Μία, το ομορφότερο κορίτσι του σχολείου, θυγατέρα εύπορων καλλιτεχνών, που την έχουν εγκαταλείψει ολομόναχη την βίλα, περιοδεύοντας στην Ευρώπη και τον έγχρωμο Κουίντον, που στο μακελειό έχασε εντελώς αναπάντεχα τον αγαπημένο του αδελφό.

Εφιάλτης. Που δεν λήγει ακριβώς στην στιγμή που (εκτός πλάνου) οι αστυνομικές αρχές ακινητοποιούν τον δράστη, μα αντιθέτως εκείνη την ώρα φουντώνει και φλέγεται. Το άμαθο και χαρούμενο μέχρι τα χθες κοριτσόπουλο, που σαν μοναδική του έγνοια είχε τις χαχανίστικες αναρτήσεις στο instagram, τις κοπάνες στα Στάρμπακς και τις φυσιολογικές ρήξεις με τις αντιπαθείς βεντέτες της τάξης, πλέον βρίσκεται μπροστά σε μια κόλαση, χωρίς περιθώρια διαφυγής. Αφού ούτε οι αποξενωμένοι και ζορισμένοι από τις δουλειές τους γονείς, δύνανται να την βοηθήσουν, ούτε ο καλύτερος της φίλος που έχει ταχθεί ψυχή και σώμα σαν μελλοντικός καριερίστας, στην καταπολέμηση του φαινομένου. Και καθώς φαίνεται, αυτός ο μοναχικός αγώνας δεν δίνεται μόνον από την κεντρική ηρωίδα της υπόθεσης, μα από όλους τους εφήβους γύρω της, που καλούνται να διαχειριστούν, χωρίς πείρα, γνώση και ψυχραιμία το θλιβερό γεγονός.

Το δημιουργικό ντεμπούτο της Megan Park, που έκανε πρεμιέρα στο ποιοτικότατο φεστιβάλ του SXSW, είναι το λιγότερο ενθαρρυντικό, τόσο για την σκηνοθετική, κυρίως όμως για την σεναριακή προσέγγιση που επιχειρεί σε ένα δεδομένο ζόρι, όπως αυτό το επαναστατικό που βιώνουν οι νέοι στην περίοδο της προενηλικίωσης, που φορτίζεται ακόμη περισσότερο από το δράμα, τον τρόμο και την αγωνία της ανασφαλούς μαθητικής εργασίας. Το βασικό κατόρθωμα του The Fallout είναι πως δεν εμμένει στην γενίκευση, στο μαζικό τραύμα που μπορεί να αφήσει πίσω του ένα κτύπημα της μοίρας, αλλά καρφώνεται πάνω στα εσώψυχα των βασανισμένων πρωταγωνιστών, της Βάντα κυρίως και των τριγύρω της, υπολοίπων επιζώντων της σφαγής. 

Πίσω από τον αριθμό των θανάτων, που άφησε στον απολογισμό της η επίθεση, μετράμε πλέον τα θύματα που επέζησαν της παράλογης οργής. Και που πια επαναπροσδιορίζουν το είναι τους και το κάθε μέρα τους σαν κάτι καινούργιο, μέσα από τις διαπροσωπικές σχέσεις. Επιδέξια η επιλογή του στησίματος του κοριτσίστικου διδύμου από τα δυο άκρα αντίθετα της εφηβικής νοοτροπίας. Την "ότι νάναι" και αδιάφορης εμφάνισης κοντούλα σιμά στην ινφλουένσερ, μέχρι πόντου ζωγραφισμένη από μέικ απ κουκλίνα. Η έλξη τους αναμενόμενη και φυσιολογική, όχι πάντως και το ερωτικό φίνις, που μάλλον περιττό μου έμοιασε ως απόληξη.

Σε γενικές γραμμές η κοινωνιολογική μελέτη της Καναδέζας πιάνει τόπο, χωρίς να ακολουθεί στερεότυπα και δίχως να τονίζει τις ακρότητες, πλέοντας όχι και λίγες φορές στα νερά του γλαφυρού, ίσως και κωμικού. Δεν υπάρχουν κλάματα και σπαραγμοί, δεν παίζουν κηδείες παρά μόνο συλλυπητήριες κάρτες, το κόκκινο του αίματος περιορίζεται στο ελάχιστο, ενώ το ίδιο το συμβάν, αποκαλύπτεται μόνον μέσω των κροταλισμάτων του πολυβόλου. Βοηθούν σημαντικά στο ρεαλιστικό ύφος οι αξιοπρεπείς νεανικές ερμηνείες, όπως της μικροσκοπικής λατίνας Jenna Ortega και της JLaw κοψιάς Maddie Ziegler, ως το δίδυμο των όχι ίσων ταξικά θηλέων, που καλείται να αντιμετωπίσει κατάματα τον φόβο. Το άγχος και τις κρίσεις, που γέννησε το πικρό βίωμα τους. Και που μακάρι κανείς, αν και κάτι τέτοιο φαντάζει απίθανο, να μην ζήσει ποτέ του.