Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Από κανέναν δεν έχει βγει άχνα εδώ και κανά τέταρτο. Αποτέλεσμα της δεδομένης αμηχανίας που πλανάται στον αέρα, ενόσω εκείνη, στο πλάι ακριβώς ξαπλωμένη, παραμένει με τα μάτια σφαλιστά, καρτερώντας υπομονετικά την αποτελεσματική κίνηση. Ο κόσμος έχει ερημώσει τριγύρω και δεν υπάρχει τίποτα άλλο στο σύμπαν πέρα από την μορφή της, τα μαλλιά, το δέρμα της, το κορμί της. Η αγορίσια παλάμη υψώνεται δειλά, μετρίως αποφασιστικά να προσεγγίσει τον πόθο. Έφτασε η στιγμή. Το κορίτσι το αντιλαμβάνεται, μα δεν αντιδρά, ολοσχερώς αφημένη στην επιθυμία. Και τότες τα δάκτυλα κιοτεύουν κι επιστρέφουν στενοχωρημένα στην βάση τους, ελπίζοντας πως θα τους δοθεί ξανά, κάποτε, μια ακόμα ευκαιρία. Αργήσαμε, θα με γυρίσεις σπίτι?

Η επίσημη φωτογράφιση για την σχολική επετηρίδα του Καλιφορνέζικου γυμνασίου του Ενσίνο, θα γίνει η αφορμή για να γνωριστούν ο 15χρονος μαθητής Γκάρι Βάλενταιν και η κατά δέκα έτη μεγαλύτερη του, Αλάνα. Παρότι εκείνη, κυρίως λόγω της ηλικιακής τους απόστασης, ποτέ δεν θα αποδεχτεί την πρόσκληση του για ραντεβού, μονομιάς θα γίνουν αχώριστοι. Κι αν και μεγαλωμένη σε αυστηρό οικογενειακό περιβάλλον, με αρχές εβραϊκές και περιοριστικές, πολύ σύντομα θα νιώσει μια έντονη έλξη από τον δαιμόνιο πιτσιρικά, που από το μυαλό του περνούν χίλιες σκέψεις για επαγγελματική εξέλιξη. Όποτε του αφήνει κενό η εικόνα της, που συνεχώς στριφογυρνά στον νου...

Και παιδί θαύμα δηλαδή, που συμμετέχει μαζί με μια ντουζίνα ακόμη συνομηλίκους του σε ταινία της σούπερ σταρ Λουσίλ Ντούλιτλ και από την μια στιγμή στην άλλη επιχειρηματίας, καθώς προωθεί σε ολόκληρη την Γκόλντεν Στέιτ τα μοντέρνα στρώματα νερού Soggy Bottom με μεγάλη επιτυχία, όπως και διορατικός μπίζνεσμαν, που ενδεχόμενα θα αρπάξει την ευκαιρία από τα μαλλιά, μόλις οι αρχές επιτρέψουν την δημιουργία πολυχώρων με φλιπεράκια. Και παντού ο κοκκινομάλλης μπουλούκος σημαδεύει διάνα στον στόχο. Μονάχα μια αστοχία τον βαρύνει, που δεν έχει πετύχει κέντρο στην καρδιά της ομορφούλας κολλητής.

Για να βάζουμε αποξαρχής τα πράγματα στην θέση τους, καμία πίτσα δεν παίζει στο σενάριο και ακόμη πιότερο, καμία γλυκόριζα. Όπως άλλωστε δεν υπήρχε γκράφιτι στo δημιουργικό ντεμπούτο του τεράστιου George Lucas, ταινίας που τιμά το Licorice ως θεματικά θεμελιώδους, στήνοντας το στόρι του στον χρόνο δημιουργίας της, στα 1973. Κι εκεί ακριβώς παραμένει καρφωμένος ο ετήσιος δείκτης, ακόμη κι αν η πλοκή σου δίνει την εντύπωση πως ο χρόνος κυλά πολύ πιο γοργά, τάχιστα, απλά ούτε το περιβάλλον αλλάζει, ούτε οι ηλικίες των ηρώων της. Μένουμε πάντα παιδιά, από την μια? Ή οι ζωές περιστρέφονται χωρίς σταματημό, σαν δίσκος πάνω στο πλατό, στην αντάμωση με την αλληγορία της μαρκίζας, ενόσω το βινύλιο στα 70s παρομοιάζει με το στρογγυλό ζυμάρι, με την γευστική σάλτσα και τα αλλαντικά. Που δεν έχει υπάρξει ούτε ένας άνθρωπος σε ετούτη την πλάση, να μην το έχει για γευστικά λατρεμένο. Πως κουμπώνουν καμιά φορά τα πράγματα...

Όπως δεν μιλάμε και για μια ιδιαίτερη, ξεχωριστή ή βασανισμένη στην σκέψη της υπόθεση. Με την ασυνέχεια να βασιλεύει, το έργο δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια συρραφή από σκόρπια κλιπάκια, όπου το αδόκιμο ζευγάρι πρωταγωνιστεί, δημιουργώντας τις συνθήκες εκείνες που και το σιγοβράζων ειδύλλιο να αναπτυχθεί και στο φόντο να τσουλήσει ιστορικά η δεδομένη περίοδος της "Land Of The Free". Διόλου ασυμπτωματική η στίξη. Υπέροχη η αναβίωση της εποχής, τόσο βάσει των άριστα μελετημένων σκηνικών, κοστουμιών, κομμώσεων, κυρίως όμως χάρη σε ένα πανάκριβα εντυπωσιακό σάουντρακ, που ορίζει παρέλαση θρύλων μεγέθους McCartney, Bowie, Morrison, Nina Simone, Sonny And Cher. Ειλικρινά, η μεγαλύτερη αδημονία μου, ήταν να δω ποια θα ερχόταν ως η επόμενη επιλογή του φιλμικού ντι τζέι...

...κατ εντολή φυσικά του έχοντα το γενικό πρόσταγμα. Ο οποίος μετά από μια εικοσαετή περίοδο δημιουργικής σκοτεινιάς στο βλέμμα, επανέρχεται στην φωτεινάδα, το παστέλ και τον χιουμοριστικό προβληματισμό της εποχής της Magnolia, μα κυρίως των Boogie Nights. Ο, μακράν του δεύτερου, έτσι για να χωρίζουμε τα σύκα από την σκάφη, σπουδαιότερος κινηματογραφικός μάστορας με το επώνυμο Anderson, σκοινοβατεί ξανά μεταξύ πραγματικότητας και συναισθηματικής φαντασίας, για να μας σερβίρει μια μελέτη όχι τίποτα ξεχωριστών, μα απλών, κοινότυπων, χαρακτήρων τιγκάτη στην νοσταλγία, την αγνότητα, τα όνειρα. Που όσο τα συντροφεύει η ελπίδα και το όνειρο, άλλο τόσο τα σημαδεύει η ανασφάλεια και η αναποφασιστικότητα. Ρομάντζο στην βασική του άποψη. Που το τυλίγει ένα έντονα ευθύβολο σατιρικό πνεύμα, μπόλικου προβληματισμού γύρω από διαχρονικά ζόρια, σαν την ανεργία, την ενεργειακή κρίση, τους ταλανιζόμενους δεσμούς κάθε φαμίλιας.

Κι αν στις επιμέρους βινιέτες, με γλαφυρότατη μόστρα παρελαύνουν τοτέμ μεγέθους Sean Penn, Bradley Cooper ή Tom Waits, η κεντρική ιδέα του χαρτονένιου εξωφύλλου της Licorice Pizza ανήκει ολοκληρωτικά σε δύο πρωτοεμφανιζόμενους στο εκράν. Της όχι εντυπωσιακής σε θωριά, μα υπέρμετρα σέξι σε ντυσίματα και συμπεριφορές, ποπ σταρ Alana Haim, που πειθήνια ζωγραφίζει το ποθένιο αντικείμενο του ούτε καν ενήλικου Γκάρι. Που καλά να είναι το παλικάρι, με το ονοματεπώνυμο Cooper Hoffman, με ταξίδεψε τριάντα χρόνια πίσω στο παρελθόν, στην πρεμιέρα του Scent Of A Woman, χωρίς κόπο διέκρινα το καλά κρυμμένο χρυσάφι, πίσω από το όσκαρ του Pacino και τις πιασάρικες νότες της Por Una Cabeza, στην παρουσία του κατ ομοίωση αξεπέραστου πατρός του, Philip Seymour.

Το ταλέντο είναι αδιαμφισβήτητο, ουδείς μπορεί να προβλέψει αν η πορεία του μικρού θα είναι όμοια με αυτή την τρομερή του γονιού. Σε κάθε περίπτωση, ο μπόμπιρας, αντάμα με την γλυκιά του ντάμα, ντύνονται τον μελαγχολικό μανδύα του (υποτίθεται) ανέμελου εφήβου και αγκαζέ βολτάρουν σε ολάκερο το εύρος της μακράς και ανεμοδαρμένης αφήγησης. Που σε αντίθεση με το άψογο σε σχεδιαστική ομοιομορφία χθες του Paul Thomas, φαντάζει ελαφρώς άνιση στο διάβα της, σίγουρα όμως πολύ πιο παραμυθένια και ελκυστική στο βλέμμα του θεατή. Σαν τα νιάτα και τα κάλλη, δηλαδή, που για δυο ώρες ματαγυρίσαν πάλι.