Movies Ltd

του gaRis (@takisgaris)

Έχει περάσει γιομάτη μια 10ετία από εκείνο το αλυσσοδερμένο από την παγκόσμια κριτική Extremely Loud & Incredibly Close, που μάλλον ευπρόβλεπτα κατέληξε όπου ακριβώς παρέπεμπε το όνομα του 9χρονου αυτιστικού πρωταγωνιστή του, Oskar (wink). Και κλάμα η κυρία (μου) ρε παιδάκι μου! Κι εγώ, ξεδιάντροπα. Κλασική περίπτωση βλάβης. Το πράμα κάνει μπαμ από μίλια μακριά για πορνό του δακρυικού αδένα, αλλά αντίσταση πενιχρή, καθότι ποιός αντιστέκεται στα πάθια ενός παιδιού; Η ανθρώπινη κατάσταση πέστο ένα πράμα. Από την άλλη, τη μελούρα πολλοί εμίσησαν, το μελομακάρονο ουδείς. Ένοχη απόλαυση, ντρέπομαι μα με άρεσκε πολλά και τα τοιαύτα. Τότε λοιπόν, ήταν ο σεσημασμένος Stephen Daldry (ξαφανισμένος έκτοτε, τόχει πλέον γυρίσει στο Broadway). Ο Mike Mills όμως; Το λες και έκπληξη.

Διότι ο Mike Mills των Beginners και 20th Century Women έχει αποδεδειγμένα ισορροπήσει μεταξύ φιλολογικής γλαφυρότητας και φυσικότητας έκφρασης των χαρακτήρων του. Τούτη τη φορά όμως παρασύρεται σε μια βουτιά παιδικού συναισθηματισμού, διανθισμένου με όμορφες, μεγαλίστικες κουβέντες από το στόμα του 9χρονου στην ταινία Jesse (Woody Norman ο οποίος μοιάζει να έχει αποδράσει από ταινία του συνονόματου Allen) που σε γλυκαίνουν αρχικά, ξινίζουν στην πορεία και σχεδόν εκνευρίζουν εντέλει, προκαλώντας δυσφορία με την επιλογή του σκηνοθέτη να δασκαλέψει το παιδί, για να μας ορμηνέψει περί της ανθρώπινης κατάστασης ναούμ. 

Το story, σκαρίφημα απλό. Ο Johnny (Joaquin Phoenix), μοναχικός ραδιοφωνατζής που περιφέρεται μεταξύ LA - New York - Detroit - New Orleans, συνεντευξιάζοντας σχολιαρόπαιδα με θέμα τις ανησυχίες τους για τις αλλαγές της νέας εποχής στην Αμερική. Η οικογένεια της αδερφής του Gaby Hoffmann δοκιμάζεται από τον διπολισμό του συζύγου Scoot McNairy, με αποτέλεσμα ο ιδιαίτερα ώριμος για την ηλικία του Jesseνα χρειάζεται προσωρινά τη φροντίδα του Johnny. Αυτό το ταξίδι προσωπικής αναζήτησης του θείου με παρέα τα ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα του ανεψού είναι ο πυρήνας της ταινίας του Mills. 

To C’mon, μεταξύ voiceovers, τσιτάτα από φιλοσοφικά άρθρα της αμερικανικής σύγχρονης διανόησης και τις επαναλαμβανόμενες εκρήξεις του Gen - Z Jessie που τρομοκρατούν τον χιπστεράκο Johnny, ολοφάνερα έχει την πρόθεση να συνδέσει την άδολη ενέργεια της νέας γενιάς με το χτίσιμο του καινούργιου κόσμου, όμως, πέρα από απροσχημάτιστα, το διαπράττει άγαρμπα, σε σημείο που νοιώθεις ότι πετάς δίχως σαφή προορισμό σε μια φούσκα που θα σπάσει με την εμφάνιση των τίτλων τέλους και την ανώμαλη προσγείωση στην καθημερινότητα. Ο Joaquin, αμέσως μετά την τσιρκολάνικη μαεστρία του Joker, επιστρέφει στο νατουραλισμό της Her εποχής, συνεπικουρούμενος από το τρισκεχαριτωμένο εγγλεζάκι Norman που είναι στο επάγγελμα από τα επτά του χρόνια και στέκεται επάξια απέναντί του. 

Ξεχωριστή μνεία για την ασπρόμαυρη φωτογραφία του Ιρλανδού Robby Ryan, με θητεία στις ταινίες των Ken Loach και Andrea Arnold, που έχει επίσης διαπρέψει στο The Favourite του Yorgos. Η δουλειά του αποπνέει ζεστασιά, ουμανισμό, αγάπη για τα πρόσωπα και τις πόλεις όπου διακριτικά ρίχνει τους φωτισμούς του. Το C’mon C’mon είναι ένα σκίρτημα διαλόγων, μια δωρεάν συνεδρία ανοιχτών συναισθημάτων και επαφής με το επίκεντρο της ύπαρξης που είναι η καρδιά. Τι κρίμα που ο διδακτισμός και η επαναληψιμότητα αφαιρούν καίριους πόντος από το αγαθών προθέσεων εγχείρημα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Δεκεμβρίου 2021 από την Tanweer!