Passing
της Rebecca Hall. Με τους Tessa Thompson, Ruth Negga, André Holland, Bill Camp, Gbenga Akinnagbe, Antoinette Crowe-Legacy, Alexander Skarsgård.
“We're all passing for something or other, aren't we?”
του gaRis (@takisgaris) 
Να κάμω μιαν αρχή – με μιαν παραδοχή: Το Hollywood έχει σαφέστατα (ως όφειλε) διαβεί δρόμους μεγάλους στο φυλετικό ζήτημα. Ολιστικά ιδωμένο, όχι μόνο σε καθαρά σεναριακό επίπεδο. Έχει ξεπεραστεί η παλιακή, μονολιθική θεώρηση του ρατσίστα Λευκού που εκμηδενίζει τον άβουλο και αδύναμο Νέγρο. Καλλιτέχνες χρώματος πλην λευκού έχουν εσχάτως αναδειχθεί κι αυτό, μόνο θετικά λογιστέο είναι. Από την άλλη, βράζει η κενωνία ασούμι από αυτόκλητους πουθενάδες, πρόθυμους να κατασπαράξουν λογοκριτικά τις όποιες φωνές παρεκκλίνουν της πορείας προς ένα αόρατο μαντρί, κείθε που στοιβάζονται τα σφαχτά του φασίζοντος φιλελευθερισμού. Αυτά τώρα, γιατί έχει προϋπάρξει μια μακρά ιστορική περίοδος όπου το σημερινό μηδενικό όριο ανοχής στην όποια υποψία ρατσισμού, ήταν η απόλυτη φαντασίωση, καθώς η καθημερινή υποκρισία από τα ίδια τα θύματα ήταν η μοναδική ελπίδα σωτηρίας από ένα νομιμότατο λιντσάρισμα.
Καθώς πως τα περιγράφει η μιγάδα Nella Larsen στην ομότιτλη νουβέλα στα 1929, που μεταφέρει η χιονόλευκης επιδερμίδος αλλά από αφροαμερικανής ρίζας μαμά, ηθοποιός Rebecca Hall στην παρθενική της σκηνοθεσία, υπό την αιγίδα του κολοσσού Netflix. H οποία Μπέκα είναι γόνος του μέγα θεατράνθρωπου Peter Hall, επιρροή έκδηλη στο Passing ως τεχνοτροπία, ιδιαίτερα στο κοουτσάρισμα του πρωταγωνιστικού ερμηνευτικά ζεύγους, τις Irene (Tessa Thompson, του Creed) και Claire (Ruth Negga, οσκαροφερμένης για το παρόμοιας θεματολογίας Loving). Ανοιχτόχρωμη επιδερμίς, διαβατήριο διαφυγής από τον φυλετικό ζυγό του νεοϋορκέζικου Χάρλεμ της Τζαζ (δύναμη οι ηχοχρωματικοί πειραματισμοί του Blood Orange) και των aspect ratio 4:3 ασπρόμαυρων κάδρων της οχλαγωγούμενης σαμπέρμπια (ευδιάκριτη η χρωστική παλέτα του Eduard Grau).
Η μεν Tessa, παντρεμένη με το γιατρό Andre Holland (Moonlight), και με δυο γιους στην προεφηβεία, κολυμπά στους φόβους της, οργανώνοντας συνάμα κρυφίως την κοινωνικότητα του μαύρου στοιχείου της περιοχής της. Θέλει να σπάσει τη μονοτονία, να φύγει από τη σκλαβιά, μολαταύτα υπομένει στωικά. Η παλιά σχολιαρόφιλη Ruth, το παίζει λευκή από τα μικράτα της (εξού ο τίτλος της ταινίας), ξεγελώντας τον έμπορα σύζυγο, στον πιο καρικατουρέ WASP ρόλο της χρονιάς παιγμένο (μάντεψες) από τον Alexander Skarsgard. Όταν διασταυρωθούν ξανά οι δρόμοι τους, η ακόρεστη για πάρτι ψυχή της Claire θα εισβάλει στο σπιτικό της Rene, ο γιατρός θα σαγηνευθεί και οι ζούλιες ξεκινούν κι επειδή ο κερατάς το μαθαίνει πάντα τελευταίος (νόμος), ετοιμάσου για γκραν γκινιόλ κατάληξη.
Χάρηκα που το Passing πραγματεύεται τις ευαίσθητα προσωπικές και κοινωνικά τραγικές ιδεοληψίες της εποχής με λυρισμό, σύνεση και μεθυστική αγκίστρωση στους χαρακτήρες του. Η PG-13 ατολμία του ίσως ενοχλήσει, γιαταμέ αποτελεί μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να παρακολουθήσουν τα παιδιά μας, μια καθόλα επιμορφωτική ιστορία χωρίς μαινάδες και τσαμπουκο - διδακτισμούς. Η Thompson, εμφανώς πιο ώριμη, παίζει απέναντι στο αερικό τη Negga που θα έχει οσκαρική πορεία ως υποστηρικτικός ρόλος. Γυναικεία υπόθεση συνολικά, με τη Rebecca Hall να πλαισιώνει άξια το The Power of the Dog της Jane Campion και το The Lost Daughter της Maggie Gyllenhaal στην τριάδα των κορυφαίων φετινών δημιουργιών με γυναικεία υπογραφή, σε σενάριο / σκηνοθεσία. Και εις ανώτερα Μπέκα!
Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!
