Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Ουδέποτε η περίπτωση των Ghostbusters έπαιξε ψηλά στις προτιμήσεις του εγχώριου σινεφίλ κοινού. Ούτε καν σε εκείνη την πρώτη τους φορά, στο μακρινό 1984, όταν είχε προηγηθεί της προβολής μια καταιγίδα προμοταρίσματος, με τις σούπερ ειδικές αναφορές στα σπέσιαλ εφέ του φιλμ, ενόσω το τραγουδάκι του θρυλικού Ray Parker έπαιζε σε όλα τα ραδιόφωνα. Το κοινό δεν υπέκυψε ούτε στην φαντασμαγορία της εικόνας, ούτε στην μεταφυσικότητα του θέματος, ούτε στο χιούμορ που το καρτερούσε σημαντικά περισσότερο. Το ίδιο φυσικά συνέβη με τα, πολύ πιο χλιαρά του ορίτζιναλ, σίκουελς, με τον θρύλο να παραμένει ζωντανός μεν, όχι όμως στον δικό μας τόπο. Μια παγωνιά που ίσχυσε επίσης και στην προ πενταετίας (τραγική) female εκδοχή της πασίγνωστης ιστορίας, που όπως ήλθε έτσι κι έφυγε. Έλα όμως που η περίπτωση του Ghostbusters: Legacy είναι κάτι κομματάκι διαφορετικότερο, από ότι νομίσαμε όταν ανακοινώθηκε...

Έχοντας αποτραβηχτεί από τον πολύβουο κόσμο εδώ και καιρό, παλεύοντας με τους δικούς τους δαίμονες, όπως πιστεύει ο περισσότερος ορθολογικός κόσμος, στην υπερβολικά ήσυχη κωμόπολη του Σάμερβιλ, κάπου στις άκριες της Οκλαχόμα, ο βετεράνος, όσο και διαβόητος, κυνηγός στοιχειών, Έγκον Σπένγκλερ, θα φύγει απρόσμενα από την ζωή. Η απομακρυσμένη θυγατέρα του Κάλι, μοναχική μητέρα δύο παιδιών στην εφηβεία, του έξυπνου και ευρηματικού Τρέβορ και της μελετηρής σε κάθετι επιστημονικό Φίμπι, αντιμετωπίζοντας αμέτρητα οικονομικά ζόρια, θα αποφασίσει να μετακομίσει από την μεγαλούπολη στο σπίτι του, όχι και τόσο συμπαθή, απελθόντα γονιού της. Πιστεύοντας πως αυτή η παροχή της οικίας, είναι η μοναδική χάρη που έπραξε υπέρ της, από τον καιρό που την παράτησε παιδούλα, για να ασχοληθεί με την καταδιωκτική μανία του.

Από τις πρώτες κιόλας στιγμές στην ξύλινη, φτωχική καλύβα, που κάθε της τοίχος κρύβει αμέτρητα μυστικά, η μικρούλα Φίμπι θα αντιληφθεί πως κάτι παράξενο συμβαίνει. Αίσθηση που θα της σχηματιστεί για ολάκερη την νέα της γειτονιά, που εκτείνεται ίσαμε το παλιό κι εγκαταλελειμμένο ορυχείο και που θα την επιβεβαιώσει ο συνομήλικος, καινούργιος της κολλητός Πόντκαστ. Μια αδικαιολόγητη σεισμική δραστηριότητα, θα αποτελέσει την αφορμή τα δυο παιδιά, συνοδευόμενα από τον γεμάτο ερωτηματικά και απορίες δάσκαλο τους, Κύριο Γκρούμπερσον, να αναζητήσουν την άκρη του νήματος...

Και ω του θαύματος! Όλα εκείνα τα μικρά, μεγάλα, χοντρά, αδύνατα, φατσουλίστικα ή και τρομακτικά φαντάσματα, που μια φορά κι έναν καιρό είχα απειλήσει την ακεραιότητα ολόκληρου του Μανχάταν, έχουν μετοικήσει κι εκείνα στην περιφέρεια και απειλούν να κάνουν το σε πλήρη νηνεμία Σάμερβιλ, γης μαδιάμ! Κι αν μια χούφτα ανήλικοι, φαντάζουν όχι και ιδιαίτερα έτοιμοι να κοντράρουν το σιχαμερό πνεύμα του βεελζεβούλη Γκόζερ και των πρωτοπαλίκαρών του δαιμόνων, Κλειδοκράτορα και Φρουρού της Πύλης, αρκεί και μόνο μια φράση για να συσπειρώσει γύρω τους, σύσσωμη την ηλικιωμένη (και βάλε) ομάδα κρούσης: Who you gonna call?

Το ύφος αυτού εδώ του τσάπτερ, που και βέβαια μπορεί να λειτουργήσει αυτόνομα, συνεχίζοντας συνάμα πιστότατο στο τάιμλάιν της υπόθεσης, ξεφεύγει κάπως από εκείνο το φανφαρόνικο, το μεγαλουπολίστικο, το μεγάλου χαμού στις κορφές των ουρανοξυστών του Μπιγκ Απλ. Το ταξίδι έχει προορισμό έναν άσημο τοπάκο, καθ εικόνα και ομοίωση εκεινού στο Back To The Future, που μπορεί μάλιστα να είναι τωρινός, οι συνήθειες του μάλλον προς παλιότερες εποχές κατευθύνουν. Σχολειά με τηλεόραση λυχνίας στην τάξη, που προβάλει μόνιμα, σαν μάθημα, Kujo και Bride Of Chucky, σινεμάδες με πινακίδες μάνιουαλ, φαστ φουντ με σερβιτόρες πάνω σε ρόλερ. Η νοσταλγία καλά κρατεί σαν βάση της αφήγησης, το ζόρι ξεκινά όταν θα πρέπει το στόρι να μας αφηγηθεί και κάτι διαφορετικότερο από τα προηγούμενα.

Κι εκεί υπάρχει η εμπνευσμένη εναλλαγή, που δεν έχει να κάνει φυσικά με την πλοκή που είναι σχεδόν κόπι πέιστ, αλλά με τους διώκτες των απαίσιων μεταφυσικών πλασμάτων, που η ηλικία του μεγαλύτερου δεν ξεπερνά τα 18 χρόνια. Ανανέωση, υπό την αιγίδα των τριών ζωντανών σωματοφυλάκων (Aycroyd, Murray, Hudson) οι οποίοι μετά χαράς πράττουν το καθήκον τους, εμφανιζόμενοι στο εκράν στο φινάλε, αποτίνοντας φόρο τιμής στην μαρκίζα που εκτόξευσε στα ουράνια την σταρική φήμη τους. Ατυχώς ο τέταρτος, ο πιο προφέσορας της κομπανίας, Ramis, δεν βρίσκεται στην ζωή, αλλά με μια όμορφη ολογραφική σκέψη, μοστράρει κι εκείνος, υπό την φόρμα του φαντάσματος. Του καλού φαντάσματος. Δεν είναι όλα τους δαιμονικά ε?

Συνέπεια τούτου είναι στην εκπνοή τα πάντα να καταλαγιάζουν, από την ορμή των κατακερματισμένων ghosts μέχρι τα αρνητικά συναισθήματα των πρωταγωνιστών, ειδικά εκείνα της μαμάς του στόρι, που την υποδύεται η αξιοπρεπέστατη Carrie Coon, συνθέτοντας με τον Paul Rudd, το μεσήλικο ντουέτο του Afterlife. Η μεγάλη έκπληξη πάντως ακούει στο όνομα Mckenna Grace, η παιδούλα δηλαδή που αποδίδει την χρισμένη από τον παππού της, ως συνεχίστρια του έργου του, νέρντι εγγόνα Σπάνγκλερ. Εκτιμώ πως πάνω της θα δομήσουν, αν το επιθυμήσουν οι διοργανωτές την όποια συνέχεια του μύθου...

Προς το παρόν πατήρ, Ivan και υιός, Jason Reitman, ήδη πήραν το αίμα τους πίσω, από όσους θεώρησαν το σίριαλ ξοφλημένο, μετά την φλόπα, υπογραφής και βασικής υπαιτιότητας Paul Feig. Το πρότζεκτ Ghostbusters δηλώνει πολύ σκληρό για να πεθάνει, φυσικά μη αλλάζοντας θεματική ρότα, αλλά προσαρμόζοντας την ύπαρξη του, λιγότερο στο εφέ και περισσότερο στο φίλινγκ, βάζοντας στο παιχνίδι το ύφος, των πρώτων, ιδιαίτερα πιασάρικων, παραγωγών του Spielberg. Η τριλογία ολοκληρώθηκε κατά πως θα έπρεπε, το ομάζ στον Harold γράφηκε, έστω και με καθυστέρηση, στους τίτλους λήξης, ένα αίσθημα αναγέννησης το νιώσαμε σίγουρα, πρόβλεψη μου είναι πως το "if there's something strange", θα ξανακουστεί στις αίθουσες στο μέλλον.