Movies Ltd

Γαργαντούας

του gaRis (@takisgaris)

Εν αρχή ήσαν τρεις Andersons: O Paul W. S. Anderson, της Resident Evil δόξης και δατς ιτ. O Paul Thomas Anderson (για τους φίλους PTA), οχτώ φορές υποψήφιος για όσκαρ, δημιουργός της σημαντικότερης ταινίας του 21ου αιώνα (There Will Be Blood, 2007) και πανθομολόγητα προσωπικό μου πουλέν. Και υπάρχει ο Wes Anderson, επτάκις οσκαρικός υποψήφιος, μια κατηγορία μόνος του, πορφυρογέννητος του χολυγουντιανού cineaste οικοσυστήματος. Τι να πρωτοθυμηθώ: Εξίσου cineρπαστικός για τα όρη Rushmore, The Royal Tenenbaums, Moonrise Kingdom, The Grand Budapest Hotel όσο και για τις μαξιμαλιστικές κοιλάδες του The Life Aquatic with Steve Zissou, The Darjeeling Ltd και τωραδά το The French Dispatch. Ως ανιμέητορ τολμώ να υποστηρίξω πως ο εκπάγλου αισθητικής Ουές δείχνει αποτελεσματικότερος, με απτές αποδείξεις τα The Fantastic Mr. Fox και The Isle of Dogs.

Μη βιαζού, δεν είναι φόλα το The French Dispatch. Είναι κάτι σα το χαβιάρι. Αν είναι ενταγμένο στην παλέτα του ουρανίσκου σου, η ποιότητα κρίνεται πιότερο στις αποχρώσεις. Αν πάλε δε το γουλάρεις, τρέχα μακριά. Και για γενώ έτι προκλητικότερος: Τόλμα αν σου βαστά να απορρίψεις το σινεμά του ιδιοσυγκρασιακού Τεξανού αν επιμένεις να αυτοαποκαλείσαι κριτικός Τέχνης. Άσχετος ενδέχεται, ναι, βλάκας δε νοείται όμως. Ο δημιουργός ούτος, παίζει, σύνθεση κάδρου, σκηνογραφία, χρώμα και ντραπέ κουρτινών σα μπεγλέρι. Χώρια την off - kilter (άνοιγε και καμιά Merriam - Webster με τρόπο) χαρακτηρολογία που, εκτός από τα νεύρα των αμύητων, σπάει σαρδόνια πλάκα με τη μεσοαστίλα και την προφανεστάτη style - over -s ubstance οικειοποιούμενη κακογουστιά των ηρώων του. Σε δαύτη τη 10η ιστορία του, επιστέγασμα μιας άκρως δημιουργικής 25ετίας στο κουρμπέτι, όλα τα υπερατού βρίσκονται στη φόρα, σφιχτό αγκαζέ με τις χρόνιες εμμονικές σκληρώσεις του Anderson. Πάμε με τη σειρά τώρα. 

Γαλλία κάπου στα 1960s. o Arthur Howitzer Jr. (Bill Murray) , είναι ο διευθυντής σύνταξης του The French Dispatch, ένα τύπου New Yorker μαγκαζίνο - δωρεάν προσφορά με την αμερικανική εφημερίδα Evening Sun (Liberty, Kansas). Παρακολουθούμε μια σειρά βινιέτες, οργανωμένες εν είδει κεφαλαίων ενταγμένων στο σώμα περιοδικού: “The Cycling Reporter” του Herbsaint Sazerac (Owen Wilson), “The Concrete Masterpiece” της J. K. L. Berensen (Tilda Swinton), “Revisions to a Manifesto” της Lucinda Krementz (Frances McDormand), και “The Private Dining Room of the Police Commissioner” του Roebuck Wright (Jeffrey Wright), συν το ακροτελεύτιο “Declines and Deaths”. Με 7 (Frances McDormand, Tilda Swinton, Benicio Del Toro, Christoph Waltz, Adrien Brody, Anjelica Huston, και Fisher Stevens) οσκαροστεφανωμένους (11άκις συνολικά) και 9 ακόμη Timothée Chalamet, Saoirse Ronan, Bill Murray, Willem Dafoe, Edward Norton, Griffin Dunne, Bob Balaban, Owen Wilson and Bruno Delbonnel απλώς...οσκαρο-υποψηφίους συντελεστές να κεντούν ένα εξεζητημένης υφής εργόχειρο, το καλλιτεχνικό δια ταύτα εύλογα θα προβλεπόταν εξυπαρχής εξασφαλισμένο. Αμ δε! 

Η ταινία ξεκινά εντυπωσιακά με εκρηχτικό χαρμάνι φυλακή - κατάδικος καλλιτέχνης - αφέντρα δεσμοφύλαξ - μούσα. Χάρμα ιδέσθαι (ερυθριώ, αλλά). Μετά επανάσταση, σεξ, διαφωτισμός και πατριαρχία - πάλη των φύλων - νόστιμο. Αργότερα η μπαλίτσα χάνεται με ένα γκουρμεδιάρικο έγκλημα καθώς ο Anderson απροκαλύπτως ενδίδει ως γνήσιος γαργαντούας, γουλιάρης, ζαφάγος, καταβόθρας, φαταούλας, σε έναν επίπονο οργασμό στυλιζαρισμένων εικόνων και αδολεσχών διαλόγων που εν πολλοίς μεν παραπέμπουν σε Tati, Lubitsch, Wallace Shawn, Jean-Luc Godard, H. L. Mencken και λοιπούς συγγενείς αλλά φίλος διόλου δε με διαφέρει και σκυλί - βαρέθηκα στο φινάλε - φινάλε. Οπόταν οποία η ετυμηγορία; Να σε πω, ωραίο (;) το χαβιάρι, εξεζητημένο και θαυμαστό ως φαγί, αλλά εντέλει κοιλοπονήσαμε, μετά συγχωρήσεως δηλαδή.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 2 Δεκεμβρίου 2021 από την Feelgood Ent.!