Movies Ltd

O Γδικιωμός των Αμνών

του gaRis (@takisgaris)

Από την παγωμένη Ισλανδία, με τα ηφαίστεια και τα παγόβουνα, τις 350 χιλιάδες μόλις ψυχές, την απόλυτα ασφαλή Ισλανδία του Euro 2016, των κατοίκων που σε περιοχές λατρεύουν ξωτικά και τρολς ακόμη και ως τα σήμερα, μας έρχεται αυτή η τολμηρή φιλμική παραφωνία, που αποτελεί την επίσημη υποψηφιότητα της χώρας στα φετινά ξενόγλωσσα (όπως μάθαμε από παλιά να τα λέμε) όσκαρς. Ο τίτλος, Αμνός, λέει τουλάχιστο τη μισήν αλήθεια. Ένα ζώο (αισχύνομαι που παραδοσιακά αποτελεί μακράν την αγαπημένη μου τροφή, η κατά το ήμισυ αρβανίτικη καταγωγή μου από τα Βίλια βλέπεις) με θεμελιώδεις συμβολισμούς, κοινωνικούς και βαθιά θρησκευτικούς. Να το πάω από καθαρά Vegan και ζωοφιλικής επόψεως ένα βήμα παρακάτου: Μεγαλώνοντας, όσο και αφότου έγινα πλέον ενήμερος αναφορικά με το τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος τη σημερινή ημέρα (=ΚΤΗΝΟΣ), στη λογική του «γνωρίζω ακριβώς πως βιάζω τον σύμπαντα κόσμο ως κυρίαρχο ανθρώπινο είδος για να κάνω την γκάβλα μου αλλά... οκ», τείνω να αναπροσδιορίσω τη σχέση μου ως προς τα οικόσιτα τουλάχιστον ζώα αλλά αυτό είναι περισσότερο προσωπικό θέμα. Ή δεν είναι. Άσχετο μήπως με την παρούσα ιστορία; Καθόλου, σε διαβεβαιώ.

Η Maria (Noomi Rapace) και ο Ingvar (Hilmir Snær Guðnason) βόσκουνε προβατάκια εκεί στα όρη τάγρια βουνά, σε συνθήκες που κλείνουν το μάτι στο σύμπαν (Turin Horse) του μέγιστου BelaTarrο οποίος διόλου τυχαία βάζει την υπογραφή στην παραγωγή. Μουντάδα, μονοτονία, υφέρπουσα θλίψη αλλά και στοχοπροσήλωση στο φάρμινγκ του στωικού κοπαδιού. Να τα ξεγεννάνε τα ζα (η Σουηδέζα Rapace προετοιμάστηκε ως ρόλος κατάλληλα σε αυτό πέρα από την Ισλανδική ντοπιολαλιά με εντυπωσιακό τρόπο), να τα κρατούν υγιή, να τα σφάζουνε και ούτω καθεξής. Ώσπου μια πρωία το αναπάντεχο συμβαίνει. Η Ada (ξε)γεννάται από μάνα ταγκαρισμένη με το νούμερο 3115 (τσέκαρε Ιερεμία 31:15 για να πιάσεις την ευθεία αναφορά στην τραγικότητα αυτής της πονεμένης ύπαρξης) και η Maria αναφωνεί πως αυτό είναι σημάδι νέας αρχής και πως αλλιώς, αφού η Ada, το ζωντανό δηλαδή, είναι ένα κράμα ανθρώπου με αρνί. Μη πάει το μυαλό στο πονηρό, αφέσου στο γλαφυρό θέαμα και εμπιστεύσου τον πρωτάρη-μα-φιλόδοξο σκηνοθέτη Valdimar Jóhannsson να σε ταξιδέψει παραπέρα. 

Εκεί που η Μαρία θα αρπάξει την Ada, θα ξεπαστρέψει τη δόλια μάνα και θα το μεγαλώσει σα μωράκι ανθρωπινό. Ο Ingvar το χαίρεται βλέποντας τη συμβία του να ξαναβρίσκει νόημα στη ζωή και συμμετέχει στο μεγάλωμα της Ada, παρά την εναντίωση του Petur (Björn Hlynur Haraldsson), ρέμπελου αδερφού του Ingvar, που καταφθάνει απρόσκλητος, αναστατώνοντας κυριολεκτικά το ζευγάρι και τον μικρό ανθρωπαμνό. Εδώ ακριβώς υπάρχει ένα σταυροδρόμι, ένα στοίχημα για τον Jóhannsson να πάρει αυτή τη βουκολική, γοτθική, αλλόκοτα συμβολιστική, τρελά υποσχόμενη πλοκή και να την απογειώσει. Αμ δε. Κάμνει το ασυγχώρητο λάθος να ξεζουμάρει το φακό από τα πρόβατα και να εστιάσει στο προβλέψιμο τριολέ γαϊτανάκι, καίγοντας το δυνατότερο χαρτί του. Ακόμη και η (αμφιβόλου CGI γούστου) Ada υποχρησιμοποιείται ως κεντρικός χαρακτήρας, αφήνοντας την ώριμα δωρική Noomi Rapace να κουβαλήσει μόνη στις πλάτες της την ταινία, καθώς οι αρσενικοί χαρακτήρες δεν ξεφεύγουν από την ρηχή προβλεψιμότητα. 

Το Lamb αξίζει πιότερο ως η ταινία που θα μπορούσε να είναι, παρά το ημικακότεχνο, με ένα ιδιαζόντως wtf κλείσιμο, γλίστρημα από την οικολογική ελεγεία στο ψυχογράφημα - μπαναλιτέ. Ούτε επαρκώς φοβιστικό, μηδέ σεναριακά δομημένο πάνω στο στοιχείο που θα το ξεχώριζε από τη σωρεία χωριάτικων θρύλων, στέκεται ως μια ενδιαφέρουσα άσκηση ύφους που φέρνει αρκετά στο δικό μας absurdist wave. Όσο για τη δικαιοσύνη της όλης ιστορίας: Εγώ είμαι ξεκάθαρα με τα πρόβατα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 16 Δεκεμβρίου 2021 από την Weird Wave!