Daniel '16
του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου. Με τους Nikolas Kisker, Αλέξανδρο Λιακόπουλο Μπούχχολτς, Filopateer Adel Hafiz Anas Mogras, Βασίλη Κουκαλάνι, Marlene Kaminsky, Κωστή Καλλιβρετάκη, Κωστή Σειραδάκη, Adrian Frieling.
Sweet Sixteen
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969) 
Ένα παιδί μετράει τ' άστρα
Ο Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος γεννήθηκε το 1967 στο Αρματολικό Τρικάλων. Σπούδασε Σκηνοθεσία Κινηματογράφου και Τηλεόρασης στο Πανρωσικό Κρατικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου της Μόσχας (VGIK). Έχει σκηνοθετήσει... τα πάντα! Έχει γυρίσει μικρού μήκους ταινίες μυθοπλασίας. Έχει γυρίσει μικρού μήκους ντοκιμαντέρ. Έχει γυρίσει μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ. Έχει σκηνοθετήσει τηλεοπτικές σειρές. Κι έχει σκηνοθετήσει και δύο μεγάλου μήκους ταινίες μυθοπλασίας. Η μία ήταν το «Ο γιος του φύλακα», πίσω στα 2006. 14 χρόνια μετά έρχεται η σειρά του Daniel '16.
Η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο περσινό φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, όπου συμμετέχει στο παράλληλο του επίσημου διαγωνιστικού τμήμα «Γνωρίστε τους γείτονες», κερδίζοντας τελικά το βραβείο κοινού.
Η υπόθεση: Ο Ντάνιελ είναι ένας πιτσιρικάς, στα όρια της εφηβείας, από τη Γερμανία, ο οποίος εξαιτίας ενός παραπτώματός του, στέλνεται σε κοινωνική δομή του γερμανικού κράτους, που λειτουργεί στην Ελλάδα, στον Έβρο, πολύ κοντά στα σύνορα με την Τουρκία. Η συγκεκριμένη δομή, για ανήλικους προερχόμενους από γερμανόφωνες χώρες με αποκλίνουσα ή ήπια παραβατική συμπεριφορά, έχει γνωρίσει και καλύτερες ημέρες. Πλέον, βιώνει την παρακμή, μιας που εκτός από τον Ντάνιελ φιλοξενεί μόνο ένα ακόμα – νεαρότερο – αγόρι, τον Μαξ. Ο Ντάνιελ είναι σκληρός, δυνατός και ευαίσθητος. Στην αρχή, δεν μιλάει καθόλου, παρά μόνο για να ζητήσει επιτακτικά να επικοινωνήσει με τη μητέρα του στη Γερμανία, του λείπει ο σκύλος του και δείχνει απροσπέλαστος. Η συνάντησή του με έναν πολύ μικρότερό του σε ηλικία Σύρο πρόσφυγα, τον Νιντάλ, θα είναι καθοριστική και για τους δυο τους.
Η άποψή μας: Είναι ευχής έργο το γεγονός ότι ο ελληνικός κινηματογράφος διαθέτει έναν τόσο ενδιαφέροντα δημιουργό, όπως ο Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος. Ο έμπειρος ντοκιμαντερίστας μπορεί να έχει επιχειρήσει μόλις δύο φορές να γυρίσει ταινία μυθοπλασίας (και μιλάμε για μια καριέρα σχεδόν 30 χρόνων, έτσι;), κάθε ταινία του όμως, σε όποιο κινηματογραφικό είδος κι αν ανήκει, όποια κι αν είναι η διάρκειά της, διαθέτει κάτι το ιδιαίτερο, κάτι το ξεχωριστό, κάτι το ενδιαφέρον. Είναι γεγονός ότι στην τεκμηρίωση ο Κουτσιαμπασάκος τα καταφέρνει (πολύ) καλύτερα από τη μυθοπλασία.
Η υπόθεση: Ο Ντάνιελ είναι ένας πιτσιρικάς, στα όρια της εφηβείας, από τη Γερμανία, ο οποίος εξαιτίας ενός παραπτώματός του, στέλνεται σε κοινωνική δομή του γερμανικού κράτους, που λειτουργεί στην Ελλάδα, στον Έβρο, πολύ κοντά στα σύνορα με την Τουρκία. Η συγκεκριμένη δομή, για ανήλικους προερχόμενους από γερμανόφωνες χώρες με αποκλίνουσα ή ήπια παραβατική συμπεριφορά, έχει γνωρίσει και καλύτερες ημέρες. Πλέον, βιώνει την παρακμή, μιας που εκτός από τον Ντάνιελ φιλοξενεί μόνο ένα ακόμα – νεαρότερο – αγόρι, τον Μαξ. Ο Ντάνιελ είναι σκληρός, δυνατός και ευαίσθητος. Στην αρχή, δεν μιλάει καθόλου, παρά μόνο για να ζητήσει επιτακτικά να επικοινωνήσει με τη μητέρα του στη Γερμανία, του λείπει ο σκύλος του και δείχνει απροσπέλαστος. Η συνάντησή του με έναν πολύ μικρότερό του σε ηλικία Σύρο πρόσφυγα, τον Νιντάλ, θα είναι καθοριστική και για τους δυο τους.
Η άποψή μας: Είναι ευχής έργο το γεγονός ότι ο ελληνικός κινηματογράφος διαθέτει έναν τόσο ενδιαφέροντα δημιουργό, όπως ο Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος. Ο έμπειρος ντοκιμαντερίστας μπορεί να έχει επιχειρήσει μόλις δύο φορές να γυρίσει ταινία μυθοπλασίας (και μιλάμε για μια καριέρα σχεδόν 30 χρόνων, έτσι;), κάθε ταινία του όμως, σε όποιο κινηματογραφικό είδος κι αν ανήκει, όποια κι αν είναι η διάρκειά της, διαθέτει κάτι το ιδιαίτερο, κάτι το ξεχωριστό, κάτι το ενδιαφέρον. Είναι γεγονός ότι στην τεκμηρίωση ο Κουτσιαμπασάκος τα καταφέρνει (πολύ) καλύτερα από τη μυθοπλασία.
Είναι όμως επίσης γεγονός πως είτε σε μυθοπλασία είτε σε ντοκιμαντέρ ο δημιουργός ξύνει πέρα από την φολκλόρ επιφάνεια της ελληνικής ενδοχώρας και παραδίδει ταινίες που ακουμπάνε σε κάτι πιο βαθύ και ουσιαστικό. Ευθυγραμμίζεται με το σινεμά του Loach και των αδελφών Dardenne και προσεγγίζει τα θέματά του με μια τρομερή ευαισθησία, με μια οξεία κοινωνική ματιά. Ο παρεξηγημένος Ντάνιελ θα μεγαλώσει βίαια. Χωρίς να έχει γνωρίσει τον πατέρα του, εντέλει λειτουργεί ο ίδιος ως πατρική φιγούρα. Γι' αυτόν τον θαυμάζει ο Μαξ. Γι' αυτό θα τον εμπιστευθεί ο πιτσιρίκος πρόσφυγας. Με την τρυφερότητά του να καμουφλάρεται κάτω από τσαμπουκαλεμένη συμπεριφορά και έντονη παρουσία, ο Ντάνιελ θα επιχειρήσει πολλές φορές να το «σκάσει». Στο φινάλε, θα κάνει την ανατροπή. Και θα το «σκάσει» με τον δικό του τρόπο.
Γλυκύτατη ταινία, που με αφοπλιστική ειλικρίνεια και καθαρό βλέμμα κοινωνεί την αλήθεια της χωρίς φόβο αλλά με πάθος. Χωρίς στόμφο αλλά με ένταση. Χωρίς βαριά κουλτούρα να φύγουμε αλλά με παλμό. Και ανθρωπιά.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 9 Δεκεμβρίου 2021 από την Cinobo!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική