του Τάσου Γερακίνη. Με τους Τάκη Σακελλαρίου, Κατερίνα Παπαναστασάτου, Χρήστο Στρέπκο, Γιώργο Σουξέ, Νικόλα Κασάπη.
Τα σιγανά ποτάμια να φοβάσαι (;)
του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)
Και το κρασί έτσι γρήγορα μας τέλειωσε
Ο Τάσος Γερακίνης γεννήθηκε στην ελληνική επαρχία. Στη διάρκεια των σπουδών του στο Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο, στην Αθήνα, παρακολούθησε σεμινάρια σκηνοθεσίας και κινηματογράφου. Πολύ σύντομα έκανε τα πρώτα του βήματα στον χώρο ως διευθυντής παραγωγής και βοηθός σκηνοθέτη σε μικρού μήκους ταινίες. Θεωρεί τον εαυτό του αυτοδίδακτο, καθότι δεν έχει φοιτήσει ποτέ σε κάποια Σχολή Κινηματογράφου. Έχει σκηνοθετήσει τρεις μικρού μήκους ταινίες. Το Ένας ήσυχος άνθρωπος είναι το μεγάλου μήκους ντεμπούτο του.
Η ταινία συμμετείχε στο 66ο φεστιβάλ κινηματογράφου του Σαν Σεμπαστιάν ως film in progress κι έκανε ευρωπαϊκή πρεμιέρα στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα του 24ου φεστιβάλ κινηματογράφου της Σόφιας. Στην Ελλάδα η ταινία έκανε την πρεμιέρα της στο περσινό φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης, ενώ πριν λίγες μέρες έκανε αβάν πρεμιέρ στη Σκύρο, στο νησί όπου έγινε το μεγαλύτερο μέρος των γυρισμάτων της ταινίας.
Η υπόθεση: Ο Μάκης είναι ένας ήσυχος οινοποιός, που ζει σε ένα μικρό χωριό, σε ένα νησί της ελληνικής μεθορίου, κοντά στην Τουρκία. Είναι χήρος εδώ και πάρα πολλά χρόνια και ουσιαστικά έχει μεγαλώσει μόνος του την κόρη του, τη Σοφία. Η 30χρονη Σοφία είναι ένα από τα πολλά προβλήματα που καλείται να αντιμετωπίσει. Τελευταία ζει μαζί του, καθώς περιμένει το διαζύγιο από τον αποτυχημένο γάμο της με τον γιο του καφετζή του χωριού. Το χειρότερο για τον Μάκη είναι πως η δουλειά δεν πάει καλά: τα κρασιά δεν πουλιούνται και κινδυνεύει να χάσει όχι μόνο το οινοποιείο αλλά και το σπίτι του και το οικόπεδό του. Στο παρά πέντε, ο Μάκης θα κλείσει μια μεγάλη δουλειά μέσω της οποίας ελπίζει να ξεχρεώσει.
Η υπόθεση: Ο Μάκης είναι ένας ήσυχος οινοποιός, που ζει σε ένα μικρό χωριό, σε ένα νησί της ελληνικής μεθορίου, κοντά στην Τουρκία. Είναι χήρος εδώ και πάρα πολλά χρόνια και ουσιαστικά έχει μεγαλώσει μόνος του την κόρη του, τη Σοφία. Η 30χρονη Σοφία είναι ένα από τα πολλά προβλήματα που καλείται να αντιμετωπίσει. Τελευταία ζει μαζί του, καθώς περιμένει το διαζύγιο από τον αποτυχημένο γάμο της με τον γιο του καφετζή του χωριού. Το χειρότερο για τον Μάκη είναι πως η δουλειά δεν πάει καλά: τα κρασιά δεν πουλιούνται και κινδυνεύει να χάσει όχι μόνο το οινοποιείο αλλά και το σπίτι του και το οικόπεδό του. Στο παρά πέντε, ο Μάκης θα κλείσει μια μεγάλη δουλειά μέσω της οποίας ελπίζει να ξεχρεώσει.
Όμως, την ίδια στιγμή, ένας κακοποιός, φυγάς, που έχει σκοτώσει και δύο αστυνομικούς, θα βρει καταφύγιο στο σπίτι του και θα τον πιάσει όμηρο! Ο Μάκης θα προτείνει στον κακοποιό να υποδυθεί ότι δουλεύει για εκείνον για να τον βοηθήσει στην παραγγελία, προκειμένου από τη μια να μην καταλάβει τίποτα η κόρη του (και με αυτόν τον τρόπο, να την προστατέψει) και από την άλλη, ο φυγάς να κρυφτεί με επιτυχία. Όταν όμως μια ερωτική σχέση αναπτύσσεται ανάμεσα στον φυγά και τη Σοφία, η δυναμική αλλάζει. Και ο Μάκης θα πάρει την κατάσταση στα χέρια του…
Η άποψή μας: Ψυχολογικό θρίλερ made in Greece; Γιατί όχι; Και μάλιστα, θα μπορούσε να ήταν και μια πολύ αξιόλογη προσπάθεια στο συγκεκριμένο, παραμελημένο από τους Έλληνες κινηματογραφιστές, είδος. Θα μπορούσε. Αλλά δεν... Πάντως, τούτη η ταινία αν μη τι άλλο, εκτός από προβλήματα διαθέτει και μπόλικες αρετές. Καθόλου ευκαταφρόνητες. Αρχικά, να σημειώσουμε λοιπόν πως τούτη η ταινία έχει κάτι να πει. Δεν είναι απλά μια κενή περιεχομένου άσκηση ύφους. Το σενάριο είναι σχετικά καλογραμμένο, αποφεύγονται τα μεγάλα φάουλ και τα κενά, η φωτογραφία είναι πολύ λειτουργική και σε κάποιες σκηνές εξαιρετικά ενδιαφέρουσα (όπως εκείνη της ταφής), δεν υπάρχουν τεχνικά προβλήματα και η ίντριγκα μπορεί να σε κρατήσει.
Η άποψή μας: Ψυχολογικό θρίλερ made in Greece; Γιατί όχι; Και μάλιστα, θα μπορούσε να ήταν και μια πολύ αξιόλογη προσπάθεια στο συγκεκριμένο, παραμελημένο από τους Έλληνες κινηματογραφιστές, είδος. Θα μπορούσε. Αλλά δεν... Πάντως, τούτη η ταινία αν μη τι άλλο, εκτός από προβλήματα διαθέτει και μπόλικες αρετές. Καθόλου ευκαταφρόνητες. Αρχικά, να σημειώσουμε λοιπόν πως τούτη η ταινία έχει κάτι να πει. Δεν είναι απλά μια κενή περιεχομένου άσκηση ύφους. Το σενάριο είναι σχετικά καλογραμμένο, αποφεύγονται τα μεγάλα φάουλ και τα κενά, η φωτογραφία είναι πολύ λειτουργική και σε κάποιες σκηνές εξαιρετικά ενδιαφέρουσα (όπως εκείνη της ταφής), δεν υπάρχουν τεχνικά προβλήματα και η ίντριγκα μπορεί να σε κρατήσει.
Μόνο που η ταινία εντέλει δεν διαθέτει το κάτι παραπάνω. Δεν έχει αυτό το κάτι που μπορεί να την κάνει να ξεχωρίσει. Και μάλιστα σε ορισμένες στιγμές θαρρείς και δουλεύει εναντίον του εαυτού της, αφού εκεί που πάει να πάρει τ' απάνω της και να κρατήσει την αδρεναλίνη στα κόκκινα, σαν να... βγαίνει από την πρίζα κινούμενη σε αβαθή. Το φινάλε βάζει τα πράγματα στη θέση τους, εντωμεταξύ, όμως, έχουν χαθεί πολύτιμα κινηματογραφικά λεπτά, έτσι, χωρίς λόγο. Γίνεται μια ενδιαφέρουσα ανάλυση του τι συμβαίνει στις μικρές, κλειστές κοινωνίες της ελληνικής περιφέρειας ενώ παράλληλα, χωρίς κραυγές, παρουσιάζεται ικανοποιητικά η χωρίς βοήθεια από πουθενά των μικρών βιοτεχνιών να επιβιώσουν. Καλά όλα αυτά αλλά δεν αρκούν.
Από την άλλη, η έλλειψη μεγάλων, αναγνωρισμένων ονομάτων στη μαρκίζα καθώς επίσης και το γεγονός ότι οι ερμηνείες (ιδίως η γυναικεία) δεν είναι αυτό που λέμε top notch, έχουν τον αντίκτυπό τους στη συνολική αποτίμηση της ταινίας. Είναι από τις ταινίες εκεί που δεν σε χαλάνε, δεν σε φτιάχνουν όμως κιόλας. Μια χαρά αντίστιξη με τον τίτλο της λοιπόν και το φιλμ στο σύνολό του: «Μια ήσυχη ταινία».
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 25 Νοεμβρίου 2021!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική