Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς άριστος γνώστης των τηλεοπτικών δρώμενων, για να έχει έστω ακουστά περί της θρυλικής τηλεοπτικής σειράς των The Sopranos. Του γκακστερικού σίριαλ που εκκίνησε στις αρχές του αιώνα, φιλοξενούμενο από τον δίαυλο του HBO Για να τερματίσει την πορεία του έξι χρυσοφόρες σεζόν και ογδόντα έξι εντυπωσιακά επεισόδια κατοπινά, αναδεικνύοντας τόσο την περσόνα του κεντρικού ήρωα, Τόνι, ως μια από τις πλέον χαρακτηριστικές της μαφιόζικης φιλμογραφίας, μα το πιο σπουδαίο, χαρίζοντας την παγκόσμια αναγνώριση που δικαιούταν, σε έναν από τους σπουδαιότερους χολιγουντιανούς καρατερίστες, όπως ο James Gandolfini.

1967. Με την κατάσταση να μοιάζει εκρηκτική σε κάθε γωνία της Αμερικής, καθώς οι μαύρη κοινότητα έχει εξαπολύσει την αντεπίθεση της, επιδιώκοντας να αποσπάσει τα ίσα δικαιώματα που της αξίζουν, κανείς, ακόμη και από πόστα που ελέγχουν τις καταστάσεις δεν είναι σίγουρος για το τι ενδεχόμενα ξημερώνει. Ανησυχία που έχει σκεπάσει ολάκερη την φατρία των Ντι Μέο, της κυρίαρχης φαμίλιας του υποκόσμου στο Νιούαρκ, που κάθε βράδυ τυλίγεται στις φλόγες από τις μανιασμένες επιθέσεις των έγχρωμων στασιαστών. Φόβος που δεν μοιάζει να σκοτεινιάζει ιδιαίτερα, τον αρχιεκτελεστή Ντίκι Μολτισάντι, που περισσότερο νοιάζεται για την ανατροπή που θα φέρει στην καθημερινότητα του η άφιξη του φανφαρόνου πατέρα του από τα πάτρια εδάφη, αντάμα με την κατά πολύ νεότερη του, καινούργια σύζυγο, Ιταλιάνα Τζουζεπίνα.

Έχοντας συνάμα να φροντίσει και τον έφηβο γιο του εξάδελφου του, που βρίσκεται στην φυλακή για παρανομίες, Τζόνι Σοπράνο, Τόνι, τον οποίο έχει πάρει υπό την προστασία του, καθώς ο πιτσιρικάς τον έχει για είδωλο, σχεδόν τον θεωρεί ως τον πατέρα που τόσο του λείπει. Και ελπίζει πως κάποια στιγμή θα τον μυήσει στα μυστικά της Μαφίας, χρίζοντας τον ως τον ιδανικό διάδοχο του. Η μοίρα όμως και η ανατροπές της έχουν ορίσει εντελώς διαφορετικά σχέδια για ολόκληρη της ιεραρχία του οργανωμένου εγκλήματος στο Νιου Τζέρζι.

Με αφετηρία λοιπόν, εκείνο το φοβερό και τρομερό για τα ιστορικά δεδομένα της Αμέρικα, Summer Of Love, η ιστορία ξετυλίγει το κουβάρι της, τερματίζοντας περίπου μια πενταετία μετά, όταν και λαμβάνει χώρα το στιγμιαίο εκείνο κλικ, που ωθεί έναν ανήλικο ακόμη, όπως ο Τόνι, στο να πάρει την μεγάλη του απόφαση. Περίεργα πράγματα όμως σκαρφίστηκε ο εμπνευστής του σχεδίου Sopranos, David Chase, στήνοντας ένα πρίκουελ, όχι για την μικρή οθόνη, όπως θα ήταν φυσικό, αλλά για το μεγάλο εκράν, που δεν είναι και το φόρτε του.

Η αφήγηση κατά έναν μυστηριώδη τρόπο, γίνεται μέσα από την φωνή του Κρίστοφερ Μολτισάντι, ενός από τα πλέον κομβικά πρόσωπα της πλοκής του σίριαλ, γεγονός που αυτόματα θέτει εκτός παρακολούθησης, μπερδεύοντας τον, όποιον δεν έχει σχέση με την σειρά. Ας πούμε προσπερνώντας αυτόν τον ύφαλο, γινόμαστε θεατές ενός σεναρίου που έχει σκορπίσει τα θεματικά πλοκάμια του σε αμέτρητες υποπλοκές, κάτι που δημιουργεί ένα μικρό κομφούζιο, ειδικά από την στιγμή που το ψαλίδι του μοντάζ, δεν μοιάζει και το πλέον επιδέξιο.

Σε αντίθεση με το όσα προστάζει η βοηθητική μαρκίζα του φιλμ, ο βασικός χαρακτήρας των series δεν είναι αντίστοιχης βαρύτητας στο σκριπτ των Saints, αφού το κεντρικό πρόσωπο, που από τις κινήσεις του παίρνει φόρα η ανέμη, δεν είναι ο μικρός, εδώ, Τόνι, αλλά ο πεπειραμένος μπάρμπας του, Ντίκι. Ένας κυκλοθυμικός δηλαδή πιστολέρο, που ενώ την μια στιγμή δείχνει απόλυτα στοργικός προς το πρόσωπο του (όχι ακόμα) μαθητευόμενου του, μονομιάς μεταλλάσσεται σε έναν στυγερό δολοφόνο, που φαίνεται να μην έχει επίγνωση της έννοιας της ανθρώπινης υπόστασης. Κατ εικόνα και ομοίωση του φτιάχτηκε, λες, ο κατοπινά μέγας και τρανός Αντόνιο? Ναι, σύμφωνοι, αλλά ακόμη και οι δύο ώρες της παρούσας χρονικής διάρκειας, δεν φτάνουν για να στήσουν την ζητούμενη μελέτη χαρακτήρων.

Με την έννοια της οικονομίας που δεν κάνει ποτέ του στην μέθοδο εξιστόρησης που ακολουθεί, ο αξιόλογος σκηνοθετικά, Alan Taylor, που προφανώς οι ικανότητες του είναι προσαρμοσμένες καλύτερα για να σερβίρει επεισόδια στις 65 ίντσες, παρά στο θηριώδες πανί της αιθούσης. Με γνώση του προϊόντος από παλιά, καθώς η τζίφρα του παίζει σε μια ντουζίνα από εξαιρετικά TV τεύχη, χωρίς όμως να έχει δείξει και πολλά στην κινηματογραφική του διαδρομή (Thor: The Dark World, Reminator Genisys) ο ντιρέκτορας παρασύρεται από τις ορμές του, νομίζοντας πως το να πετάγεσαι από το ένα θέμα στο άλλο, είναι λογικό και στον σινεμά.

Έτσι, παρόλη την απλοϊκά σωστή αναπαράσταση της εποχής, καθώς τα εξωτερικά πλάνα είναι λιγοστά, πλην όμως και τα καλύτερα του, το Saints μοιάζει σαν να έχει βάλει φτερά στην κάμερα, μεταφέροντας την ακαριαία από την μια δράση στην επόμενη, λες και το τρέχει κάποιο ανεξήγητο κυνηγητό. Μπλέκοντας έτσι το crime story με τα κοινωνικά ζητήματα της περιόδου και το οικογενειακό δράμα με το αστυνομικό θρίλερ, χωρίς όμως να διαθέτει ούτε τα σωστά υλικά (έμπνευση, καλλιτεχνική διεύθυνση, ερμηνείες) ούτε το κατάλληλο μίξερ για να μοντάρει σε σώμα ένα τις ιδέες του.

Έτσι απλώς παρακολουθούμε μια ασύμμετρης χρονικής στάθμης, αντιπαραβολή των περσόνων του δάσκαλου (της ταινίας) και του μαθητή (της σειράς), που ενδεχόμενα θα ικανοποιήσει μεγάλη μερίδα των θαυμαστών των Sopranos, όχι όμως και όσους δεν σκαμπάζουν γρι τους και σαφώς θα χαθούν στην μετάφραση. Επιπόλαιες και σαν στημένες στο πόδι οι σεναριακές πτυχές, δεν δίνουν σε κανέναν να καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει με τον ψυχισμό του Θείου (Άγιος? Διάβολος? Άγγελος? Serial Killer?) που διεκπεραιωτικά τον αποδίδει ένας χαμηλότερου ραφιού αστέρας, σαν τον Nivola. Την ώρα που πολύ αξιόλογοι ερμηνευτές όπως ο Bernthal, ο Odom, η Farmiga, ακόμη και ο ηλικιωμένος πια Llota, καλούνται να παίξουν μορφές επίπεδες, δεύτερες, εντέλει εύκολα λησμονήσιμες. Η σκέψη, τέλος, της τοποθέτησης στον ρόλο του νεαρού Τόνι, του νεότερου Gandolfini, James (πιο πολύ για γιος του John Cusack μου έμοιασε, ειδικά φορώντας τα ντεμοντέ πανταλόνια) δεν έχει ανταπόκριση, καθώς ο μικρούλης ούτε ειδικό βάρος διαθέτει να σηκώσει στις πλάτες του τις απαιτήσεις, ούτε του δίνονται αβανταδόρικά πλάνα, μην τύχει και αρπάξει την ευκαιρία. Συνεπώς το Newark, από την μια προκαλεί έντονα ερωτηματικά για τους λόγους της ύπαρξης του, από την άλλη όμως, αν το δει κανείς σαν τύποις πιλότο, μιας ενδεχόμενης mini series, ενδέχεται και να μην νιώσει τόση απογοήτευση.