Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Λατρεύω τα ταξίδια. Και ποιος δεν γουστάρει να γυρίζει τον κόσμο ολάκερο, ως ξένοιαστος τουρίστας, θα μου πεις. Φυσικά και έχω θέσει τις προτεραιότητες μου για το που θα βρεθώ στις επόμενες βόλτες μου ανά την υφήλιο, όπως έχω θέσει και τους αποκλεισμούς μου. Στην δεύτερη κατηγορία, των απορριπτέων, το Χρυσό Μετάλλιο απονέμεται, εύκολα, στην Χώρα του Ανατέλλοντος Ήλιου, που στην σκέψη της και μόνο, το χασμουρητό δίνει και παίρνει. Πες με προκατειλημμένο, άδικο, προπέτη, από την αχανή ανία της Τζαπάν, μονάχα το MKII μου να είναι καλά και κατά τα άλλα μακριά και αγαπημένοι. Συγκίνηση καμιά δεν νιώθω, ούτε έχω ακούσει και κανέναν να σκίζει ρούχα εδώ που τα λέμε. Όσο για τον μοντέρνο σινεμά των Γιαμαμότο, μια από τα ίδια, ειδικά όταν πολεμάνε, δίχως το ίδιο μπρίο και φινέτσα, να κοπιάρουν τους Φραντσέζους.

Τόκιο και περίχωρα. 

Δυο καλές φίλες που συνυπάρχουν επαγγελματικά σε επιδείξεις μόδας, εξομολογούνται η μία στην άλλη τις πρόσφατες ερωτικές τους εμπειρίες. Όσα εξιστορεί όμως η Τσουγκούμι, μοιάζουν τόσο κοντινά στην ακρόαση της Μέικο. Και δεν έχει άδικο, αφού το αντικείμενο του πόθου της φιλενάδας, δεν είναι άλλος από τον πρώην της, Καζουάκι, μια σχέση που τσακίστηκε προσφάτως, μάλλον με δική της ευθύνη. Και τώρα πως συμπεριφέρονται σε αμφοτέρους?

Βαριεστημένη από έναν γάμο που την έχει περιορίσει σε καθήκοντα νοικοκυράς, η Νάο, θα αποφασίσει έστω και σε προχωρημένη ηλικία να σπουδάσει στο τοπικό πανεπιστήμιο. Εκεί που θα γνωρίσει τον ατίθασο νεαρό Σασάκι, συνάπτοντας μαζί του περιστασιακή, ελεύθερη ερωτική σχέση. Η αποπομπή του νεαρού από την σχολή, θα τον οδηγήσει να σκεφτεί την εκδίκηση, στέλνοντας την ερωμένη του να αποπλανήσει τον άτεγκτο και βραβευμένο για το συγγραφικό του έργο, καθηγητή Σεγκάβα. Ποιος θα σαγηνεύσει όμως ποιον?

Επανένωση συμμαθητριών, είκοσι χρόνια κατόπιν της αποφοίτησης. Κανένα ενδιαφέρον για την ιδιότροπη Νατσούκο, που βαριεστημένη θα αποχωρήσει νωρίς από την σύναξη. Στην επιστροφή της στο σπίτι, θα συναντήσει τυχαία, μια συνομήλικη της, θεωρώντας σίγουρο πως μαζί έχουν συνυπάρξει στην ίδια τάξη. Και όχι μόνο. Κατά την διάρκεια της κουβέντας τους, θα έρθουν στην επιφάνεια μυστικά και αποκαλύψεις, που καμιά από τις δυο δεν θα είναι προετοιμασμένη να ακούσει.

Σπονδυλωτό λοιπόν το ύφος του φιλμ, χωρισμένο σε τρεις επιμέρους αυτοτελείς ιστορίες, που όλες λαμβάνουν χώρα στην αχανή, μα όχι επί της παρούσης χαμένη στην μετάφραση πρωτεύουσα. Ή μήπως όχι, αυτό ακριβώς το lost in translation είναι το πραγματικό δεδομένο στο μομέντουμ της κάθε βινιέτας, καθώς βασικό στοιχείο της εξέλιξης τους ορίζει μια στιγμιαία παρεξήγηση, μια σύμπτωση, ένα στιγμιαίο σφάλμα. Κάπως έτσι λοιπόν, ένα τυπικό cheap chat ανάμεσα σε δυο συναδέλφους, θα δημιουργήσει αναπάντεχα ένα ακραίο ερωτικό τρίγωνο, ένα αφελές σφάλμα, θα καταφέρει τον στόχο που με εντελώς άλλη μέθοδο εκκίνησε, ένα μπέρδεμα ταυτότητας, θα δημιουργήσει την λύτρωση που επί εικοσαετίας ήταν στο ψάξιμο.

Δυναμικό χαρακτηριστικό της τριπλής αφήγησης του αγαπημένου των διεθνών φεστιβάλς, εξού και οι συνεχείς τιμητικές βραβεύσεις Ryûsuke Hamaguchi, δεν είναι τόσο οι προσωπικότητες, που στην συντριπτική τους πλειοψηφία, ούτε ξεχωριστές είναι, ούτε άξιες αναφοράς, απλές, καθημερινές, διπλανές τις λες. Αλλά οι διάλογοι, που μπορεί να μοιάζουν μακρόσυρτοι και ενίοτε με επαναλήψεις, από τα λόγια αυτά όμως πηγάζει η ουσία, το ζουμί της πλοκής. Σύμφωνοι, η πρώτη πράξη περνάει ολοσχερώς μπάι, αφού πέραν ενός πανέμορφα άτσαλου σκηνοθετικού τρικ, δεν προσφέρει και πολλά στην συζήτηση της ταινίας. Στην δεύτερη, όμως, που το πιπεράτο καρίκευμα πέφτει μπόλικο στο μπολ, ενόσω ο μάστερ και η wanabe Σαλώμη παίζουν μια υπέροχη παρτίδα σκάκι, μπροστά σε πόρτες ορθάνοιχτες, το πράγμα βελτιώνεται, βοηθά σε αυτό άλλωστε και το ευφυές τουίστ του τέλους. Η τρίτη ιστορία, πάντως, είναι εκείνη που καταφέρνει να αποσπάσει και το περισσότερο χειροκρότημα, αναδεικνύοντας μέσα και από τις ζεστές ερμηνείες, το μέγεθος της ανάγκης του οποιουδήποτε, ακόμη και του πλέον αγνώστου συνανθρώπου, για επικοινωνία, για αλληλεγγύη, για ένα φιλικό απάγκιο να ακουμπήσει τα εσώψυχα, να αποδράσει. Μελαγχολικός, όσο όμως και αισιόδοξος ο επίλογος.

Θα περίμενα από τις Ιστορίες της Τύχης, με κάποιο μαγικό τρόπο κάπου να ένωναν τις δυνάμεις τους κάποια στιγμή, μια κοινή συνισταμένη που εντέλει δεν εμφανίζεται ποτέ, τουλάχιστον στα φανερά. Στην Φαντασία, που είναι και το δεύτερο σκέλος της μαρκίζας, ο θεατής μπορεί να σκεφτεί αμέτρητα κοινά και ενωτικά, αρκεί να διαθέτει πάμπολλη θέληση για επεξηγήσεις, αν δεν την έχουν εξασθενίσει, εννοείται, οι δύο ώρες από το ατέρμονο κουβεντολόι. Το πνεύμα του Rohmer μοιάζει να σκεπάζει την κάθε ενότητα με στοργή, πάνω στην μελέτη ζητημάτων που προφανώς απασχολούν την σύγχρονη γιαπωνέζικη κοινωνία. Μισό όμως αιώνα, κατοπινά από την δυτική δική μας, που εκτιμώ πως, αυτά τα ζόρικα τωρινά για τους Τζαπανίζ, εμείς τα έχουμε μι-λύσει κι αφήσει πίσω, δυο και βάλε γενιές πίσω...