Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Απίστευτη ιστορία. Που τάραξε συθέμελα την κοινή γνώμη της παράπλευρης μας χερσονήσου, εκεί που οι μαρκίζες των φιρμών μόδας, έχουν ίση δύναμη με των αλλού, βασιλικών οικογενειών. Και ήταν απόλυτα βέβαιο πως κάποια στιγμή, έχουν διαβεί άλλωστε και είκοσι έξι ολόκληρα χρόνια από το μοιραίο φονικό, θα όριζε το βασικό θέμα μιας κινηματογραφικής δημιουργίας. Η έρευνα πάνω στην υπόθεση της δολοφονίας ενός εκ των πλέον διασήμων προσώπων του Ιταλιάνικου τζετ σετ, δια χειρός της Sara Gay Forden, αποτέλεσε μια πρώτης τάξης μαγιά για την πλήρη παρουσίαση της στην μεγάλη οθόνη. Το ζόρι σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι που οι σκηνοθέτες οι καλοί, δεν αρκούνται μόνο στην προβολή του χρονικού, μα επιδιώκουν να κοιτάξουν το πράγμα πιο σφαιρικά, ξεδιπλώνοντας και τις πιο αφανείς πτυχές του. Κι αυτό δεν είναι κατ ανάγκη, συνολικά, καλό...

Θυγατέρα εύπορου ιδιοκτήτη εταιρίας μεταφορών της Λομβαρδίας, η Πατρίτσια Ρετζάνι, από πολύ νεαρή ηλικία ονειρευόταν το πως θα καταφέρει να αποδράσει από τις νταλίκες και τις ρυμούλκες, για να απολαύσει την ντόλτσε βίτα. Την μεγάλη ευκαιρία θα βρει και θα αρπάξει από τα μαλλιά, γνωρίζοντας σε κοσμική δεξίωση τον γόνο του κορυφαίου οίκου μόδας Γκούτσι, Μαουρίτσιο, ρίχνοντας του τα ερωτικά της δίχτυα, γοητεύοντας τον και οδηγώντας τον, παρόλες τις αντιρρήσεις του πατέρα του, Ροντόλφο, στα σκαλιά της εκκλησίας.

Η αρχική απόσυρση του ερωτοκτυπημένου στελέχους και πιθανότατου διαδόχου στον θρόνο του εμπορικού κολοσσού, από οτιδήποτε έχει σχέση με την φαμίλια δεν θα διαρκέσει για πολύ. Καθώς το νεόνυμφο ζευγάρι, αποδεχόμενο την πρόσκληση του θείου και έχοντα το γενικό πρόσταγμα της μπράντας, Άλντο Γκούτσι, θα μεταβεί στην Αμερική, προκειμένου ο σπουδαγμένος Μαουρίτσιο να αναλάβει το πόστο που του αναλογεί. Η φιλοδοξία της Πατρίτσια όμως, τόσο να μεγαλώσει το όνομα της εταιρίας, με σκοπό τα ακόμη μεγαλύτερα οικονομικά οφέλη, όσο και να δει το στεφάνι της κάποια στιγμή στην κορυφή της ιεραρχίας, με εκείνη φυσικά να τον αγκαζάρει, θα προκαλέσει τριγμούς στην σχέση τους...

Η συνέχεια ή μάλλον το φινάλε του βουτηγμένου στο χρυσάφι, όσο όμως και στο αίμα, στόρι, είναι γνωστό τοις πάσι, σε τέτοιο βαθμό που η αφήγηση των όσων πρόκειται να παρακολουθήσουμε, να ξεκινά από εκείνο το μοιραίο πρωινό της 27ης Μαρτίου του 95, όταν ο 46χρονος επιχειρηματίας έπεφτε νεκρός στην στα σκαλιά του γραφείου του, από τις σφαίρες του πληρωμένου εκτελεστή. Με αφορμή το θανατηφόρο μπαμ που σόκαρε ολάκερη την αριστοκρατία του Μιλάνο, η κάμερα επιστρέφει στις ρίζες του ειδυλλίου, την αυγή της δεκαετίας του 70, όταν η προσφάτως ενηλικιωθείσα, μελαχρινή ζουμπουρλού, βάζει μπροστά το μεγαλεπήβολο πλάνο της, να μην αφήσει το παραμικρό στην τύχη, αλλά να βρει η ίδια τον γαμπρό που της αρμόζει.

Κι ενώ κανείς δεν θα πόνταρε πως μια μετριότατης εκπαίδευσης, σχεδόν αστοιχείωτη καλλιτεχνικά, χαμηλού κοινωνικού υπόβαθρου και χωρίς άκρες στο χάι σοσάιτι της μεγαλούπολης, θα εντόπιζε ποτέ της παραμυθένιο ιππότη για ταίρι, εκείνη σημάδεψε και κατάφερε να γαντζώσει τον καλύτερο, τον πιο σπουδαίο, τον πλέον περιζήτητο μπάτσελορ της Μόντε Ναπολεόνε. Αυτοπεποίθηση καλείται και άριστος χειρισμός των προσωπικών ικανοτήτων κάτι τέτοιο. Το θέμα είναι το αν και κατά πόσο αυτή η φιλοδοξία, μπορεί να δαμαστεί, ώστε να μην ξεπεραστούν τα όρια και το λαβ στόρι ναυαγήσει για πάντα. Και αν συμβεί κάτι τέτοιο, ποιος θα μπορέσει να συγκρατήσει τον χωρίς ίχνος ηθικού φραγμού δημιουργό του, από την έκρηξη που θα σαρώσει τα πάντα.

Θα νόμιζε κανείς πως το House Of Gucci, θα είχε στο επίκεντρο του, ενόσω το κουβάρι των συμβάντων ξετυλίγεται, τον γεννημένο να καθίσει στον θρόνο της φίρμας των πανάκριβων έως και απλησίαστων ρούχων και βιαίως εκλιπόντα, πλέιμπου. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Το φιλμ, σχεδόν σε αποκλειστικό βαθμό, παρακολουθεί την διαδρομή μιας προσωπικότητας που ζει και αναπνέει μόνο για να την προσωπική της επίδειξη, για τον πλούτο, για την όσο πιο ταχεία αναρρίχηση στα σκαλοπάτια της σοσιολογικής βαθμίδας, κυρίως όμως για την ολοκληρωτική απόκτηση του ελέγχου, της κυριαρχίας, της ισχύος. Κι αυτή φυσικά δεν είναι άλλη από την μαύρη χήρα του βασισμένου στα αληθινά περιστατικά θρίλερ. Που στο σαρωτικό της πέρασμα, δεν νοιάζεται καν, πάνω σε πόσα και ποια πτώματα θα πατήσει για να μεγαλώσει το άστρο της. Αυτή είναι η πρώτη και αυτή θα παραμείνει. Και η τελευταία κουβέντα θα είναι ολόδικη της!

Η αλήθεια είναι πως μετά από δυόμισι ώρες θέασης του φιλμ, η περσόνα της Σινιόρας Γκούτσι (και οποιανού δεν τ'αρέσει, όξος...) γίνεται και πιο συμπαθέστερη στον θεατή, μολονότι σε κανένα πλάνο δεν διακρίνει κανείς την παραμικρή θετικότητα στην δράση της. Φιδίσιο το τύλιγμα του αρούκατου βασιλόπαι (ο Adam Driver, σε διαρκή πάλη αντιγραφής των έμφυτων αδεξιοτήτων του Hugh Grant), καπάτσα η προσέγγιση του Πάδρε Παδρόνε (Al Pacino, τας κεφαλάς ημών τω κυρίω κλίνομεν), γυπαετίσιο το μάδημα του έτερου κληρονόμου (ένας αγνώριστα απίστευτος Jared Leto, ως σιχαμερής όψης, Φρέντο Κορλεόνε), σαν δαγκωνιά νυφίτσας, το ύστατο χαίρε στον υπεράνω της πεθερό (απoθέωση του στιλ και της αριστοκρατικής φινέτσας, ξανά, για τον Jeremy Irons).

Και ο λόγος είναι απλός, απλούστατος. Για όλους η πρόβλεψη της Κοντεσίνας έπεσε διάνα. Από νωρίς και μόνο εκείνη πρόβλεψε ποιοι θα αλλάξουν γνώμη για την υποβαθμισμένη πάρτη της, ποιοι θα πεθάνουν στην ψάθα, ποιοι θα περάσουν το κατώφλι της φυλακής, ποιοι σαν ερπετά βάζουν τρικλοποδιές στην οικογενειακή επιχείρηση, ποιος εντέλει θα φτύσει το αίμα της μάνας του, αν του περάσει από τον νου να την κάνει πέρα. Διόλου τυχαία, για να αντιπαραβάλλουμε τωρινή αλήθεια, άπαντες οι ενώπιον της Κύρηδες μετρούν αυτή την ώρα ραδίκια, ενόσω εκείνη βολτάρει στην Ντουόμο, αποφυλακισμένη και εννοείται ζάπλουτη! 

Κι εκεί μάλλον κάπου στέκει και η χαλαρότερη, παρότι μιλάμε για ένα εντέλει στυγερό έγκλημα, για μια δολοφονία, οπτική του Ridley Scott, στο δεύτερο πόνημα του μέσα στην σεζόν, κατόπιν του καλλιτεχνικότερου The Last Duel. Που εμμένει στο ύφος της άριστης σε καλλιτεχνική διεύθυνση τηλενουβέλας, προσεγγίζοντας με μέθοδο σατιρική σε μπόλικα σημεία, το θανατηφόρο άγγιγμα της αδίστακτης ατομικής φιλοδοξίας. Σαφώς και δεν ακολουθεί ο βετεράνος ντιρέκτορας φόρμες που δεν του κάνουν, χρειαζόταν όμως πιο μελετημένο ψαλίδι στο μοντάζ, για να αποφύγει τις όχι και τόσο συναφείς υποπλοκές που κατάτι αποπροσανατολίζουν. Ιλουστρασιόν στο έπακρο παραγωγή, αλόγιστη σπατάλη για να αριστεύσουν, όπως και το κάνουν, τα κοστούμια και τα ντεκόρ, ανόητες επιλογές γεμίσματος του σάουντρακ με τραγούδια ασύμμετρα με την εποχή (η Donna Summer δεν είχε βγάλει καν δίσκο το 1970, ενώ έστω και ποιητική αδεία, δεν επιλέγεις το Faith του George Michael για φόντο, αυτής, της παντρειάς), σε γενικές γραμμές παίζουν στο πανί αδεξιότητες τόσο ορατές, που θαρρείς πως κάποιος τις στήνει επίτηδες. Και που άπασες, όμως, τις λησμονείς μονομιάς, παρούσης της νούμερο ένα υπεραστέρος των ημερών μας.

Ούτε ένα εξήντα μπόι, με παχάκια που βγάζουν μάτι όταν ντύνεται τις στενές φόρμες του σκι και τα εφαρμοστά ταγιέρ, μυτόνγκα τρισδιάστατη και όχι τίποτα παραδεισένεια ομορφάδα. Κι όμως η ακαταμάχητης σαγήνης Λαίδη, με μόνο δύο ταινίες καταχωρημένες στην φιλμογραφία της, ντουμπλάρει ήδη τις οσκαρικές υποψηφιότητες πρώτου, παρακαλώ, ρόλου, στριφογυρνώντας στα χέρια το αγαλματάκι που τσίμπησε για το έτερο του πολύπλευρου τάλαντου της, του τραγουδιστικού. Τίποτα λιγότερο από καθηλωτική ως αφιονισμένη ξελογιάστρα ή ηθική αυτουργός του φόνου, υποδυόμενη την πανούργας προστυχιάς σινιορίνα Ρετζάνι ή την προσβεβλημένου εγωισμού αυτοκράτειρα Γκούτσι, κλέβει με άνεση την παράσταση από τον "πολύ" σερνικό της περίγυρο, στέκοντας σαν κυρίαρχος βίος παράλληλος της ηρωίδας της, σημαιοφόρα στον άμβωνα. Lady Gaga με λεν και θα με βάζετε πρώτη στην γραμμή του στάρινγκ. Κι αν σας γουστάρει, που οι ταινίες μου, καλές, κακές, μέτριες, θα σας μένουν αξέχαστες, μόνο γιατί πρωταγωνιστώ εγώ!