Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Πρόκειται για την 41η στην λίστα δημιουργιών της Dreamworks Animation, φίρμας που μας συστήθηκε ως παρακλάδι της μητρικής, ακριβώς είκοσι τρία έτη πριν, με το ιστορικό Antz. Βεβαίως στην πάροδο των δεκαετιών, που έχουμε φτάσει στην μία κυκλοφορία κινουμένων σκίτσων ανά εβδομάδα, αυτά τα νούμερα των καταλόγων πληθαίνουν ραγδαία, με συνέπεια την καθοδική πορεία τόσο των προϋπολογισμών, όσο όμως των ποιοτήτων των εκτός Disney / Pixar φκιασιδωμάτων. Ο δεύτερος Boss Baby, μια τετραετία κατοπινός της πρώτης επιτυχίας, κόστισε στην παραγωγό λίγο παραπάνω από 80 εκατομμύρια δολάρια, το μισό μπάτζετ δηλαδή του ορίτζιναλ. Διόλου τυχαία συνεπώς, δεν κατάφερε το σίκουελ, ούτε το ένα πέμπτο του μισού δις που είχε για σκορ ο εισαγωγικός Αρχηγός από Κούνια στα ταμεία, λογικό άλλωστε μιας και δεν έχει να προσφέρει κάτι το καινούργιο, το καινοτόμο.

Τρεις δεκαετίες έχουν διαβεί από τον καιρό που ο μικρούλης Τιμ Τέμπλετον, πάλευε να μαζέψει τον βρέφος αδελφό του, Τεντ, από το να υποδύεται το μεγάλο αφεντικό και πλέον η κατάσταση έχει κάπως μαζευτεί. Καθώς πλέον, διεκδικεί με αξιώσεις αλλά και μπόλικη ματαιοδοξία τον τίτλο του καλύτερου μπαμπά του κόσμου, όπως θα του τον αποδώσουν οι δυο θυγατέρες του, η επτάχρονη Ταμπίθα και το νεογνό ζιζάνιο Τίνα. Το γονίδιο καθώς φαίνεται όμως, παραμένει ζωντανό στην φαμίλια, αφού η μικρή κόρη διακατέχεται από την ίδια μεγαλομανία με τον θείο της, τωρινό CEO σε επιχειρηματικό κολοσσό και φυσικά δισεκατομμυριούχο, καθώς θα αναζητήσει την βοήθεια του για ένα ζήτημα που εξελίσσεται σε φλέγον. Κι αφού με μαγικό τρόπο επαναφέρει τόσο εκείνον, όσο και τον μπαμπά της στην μονοψήφια ηλικία, θα τους πείσει να ψάξουν την πραγματικότητα που κρύβεται πίσω από την δράση του, τάχαμου καλοσυνάτου, διευθυντή της Baby Corp, Δόκτορα Έρβιν Άρμστρονγκ.

Σε αυτό το σημείο οφείλω να ξεκαθαρίσω πως το αρχικό Boss Baby, αντιθέτως με όσα περίμενα από το θέμα του, αποδείχθηκε με θετικότατη έκπληξη, αφού ακολουθώντας πιστά τις προσταγές της πετυχημένης συνταγής των Toy Story, επιχειρούσε με νοσταλγική μέθοδο να αναδείξει τις ιδιομορφίες μιας περίεργης περιόδου της ζωής, αυτής της ενηλικίωσης. θα περίμενα λοιπόν από το σίκουελ να πάρει το ίδιο μονοπάτι, όπως συνηθίζεται, ακόμη κι αν μας πρόσφερε ένα τύπου αντίγραφο του πρωτότυπου. Ατυχώς από εκείνο, το Family Business, δανείζεται κάποια συστατικά, όχι όμως και την ψυχή του, πετώντας στο καλάθι των αχρήστων την συγκινησιακή φόρτιση που πρόβαλε το αληθινό νόημα της υπόθεσης.

Συνέπεια τούτου, μπροστά μας έχουμε την πιο άνιση, λέγε με και χειρότερη, συνέχεια - από τις όχι και λίγες που προέκυψαν φέτος - καρτούν της χρονιάς, αφού με κανέναν τρόπο το φιλμ δεν μπορεί να σταθεί ούτε κοντινά του προκατόχου του. Η πλοκή, υπερβολικά θορυβώδης στα εξωφρενικά σλάπστικ ανέκδοτα της, ενίοτε και ακαταλαβίστικη στην πορεία της με αποκορύφωμα τον πανζουρλισμό του φινάλε, το πιθανότερο είναι να εξηγηθεί μόνο από τα νηπιακά σινεφίλ μυαλουδάκια, που δεν ψάχνουν για ορθολογισμούς και συνέχειες στο πανί. Σαφώς η ατυχέστερη στιγμή, θεματικά, στην μακρά διαδρομή του Μίστερ Μαδαγασκάρη Tom McGrath, που εδώ χάνει το μέτρο του χιούμορ, στηρίζεται στους εντυπωσιακούς στην ματιά, ιλιγγιώδεις εφέδες και όχι στο συναίσθημα, άρα το πόνημα του ούτε διασκεδαστικό μοιάζει, ούτε ιδιαίτερα ελκυστικό. Και εντέλει καταλήγει πάρα, μα πάρα πολύ μακρινό από τον λοιπό ανταγωνισμό.