Movies Ltd

Μια Φωτογραφία Λέει Όλη την Αλήθεια

του gaRis (@takisgaris)

Ο William Eugene (Gene) Smith (1918-1978) έχει καταχωρηθεί στα κιτάπια της Ιστορίας ως ο εμβληματικός μάστορης του φωτορεπορτάζ στα χρόνια του Β’ παγκοσμίου Πολέμου. Χρησιμοποιώντας αποκλειστικά ασπρόμαυρη κάμερα, ο Τεξανός (Κάνσας) απαθανάτισε τη φρίκη των σπασμένων σαν κλωνάρια κορμιών που χάθηκαν στη μάχη όσο κανείς άλλος, έχοντας τραυματιστεί και ο ίδιος. Στη συνέχεια (1948-1954) ασχολείται με ουμανιστικά θέματα δουλεύοντας πάντα για το περιοδικό Life, από όπου αποσύρθηκε κατρακυλώντας στο αδιέξοδο της απομόνωσης και του αλκοόλ, χωρίς επαφή με την πρώην σύζυγο και τα πέντε παιδιά του. Στη Νέα Υόρκη θα τον βρει η δεκαετία του 70’, όταν μια γιαπωνέζα ακτιβίστρια, η Aileen (Minami) θα χτυπήσει την πόρτα του κατά τρεις δεκαετίες γηραιότερου Gene (Johnny Depp) για τον επαναφέρει στην ενεργό δράση και στην επανασύνδεση με τον κυνικό εκδότη του παρακμάζοντος περιοδικού Life, Robert Hayes (Bill Nighy).

Ο επόμενος προορισμός του τώρα είναι το γιαπωνέζικο ψαροχώρι Minamata στα 1971. Εκεί συντελείτο μια μεγάλης κλίμακας βιομηχανική μόλυνση του οικοσυστήματος από βαρύ μόλυβδο, που θέριζε τις ζωές των εκεί διαμενόντων οικογενειών, που συνάμα εργάζονταν για την παγκοσμίου εμβέλειας εταιρία παραγωγής χημικών, με την επωνυμία Chisso. Η άφιξη του Gene θα τον κάνει, μετά από μια σειρά τραυματικών επεισοδίων και ανένδοτου αγώνα, να αφουγκραστεί τα δίκαια αιτήματα των μαστιζομένων κατοίκων και να επιστρατεύσει την κάμερά του στην υπηρεσία της αποκατάστασης των θανατηφόρων ζημιών στην περιοχή και ιδιαίτερα επί των αθώων παιδικών ψυχών. Η ιστορία είναι πραγματική, με τον γάμο των Gene - Aileen και το σοβαρό τραυματισμό του πρώτου από τραμπούκους της εργοδοσίας να ολοκληρώνουν την αποστολή του, χαρίζοντας φωνή στους αδικημένους και ένα τρανό εκδοτικό χιτ στο περιοδικό Life. 

O σκηνοθέτης / σεναρίστας του Minamata, Νεοϋορκέζος Andrew Levitas (Lullaby, 2014), με θητεία σε διαφορετικές πλατφόρμες και installations, έχει την καρδιά του στη σωστή θέση, επιχειρώντας να αναδείξει, μέσα από τη βιογραφία ενός σημαντικού φωτογράφου, ένα ακόμη οικολογικού περιεχομένου πρόβλημα και να καταγγείλει το κλασικό δίπολο, πίσω από μια οιαδήποτε καταστροφή του περιβάλλοντος: Κρατική αναλγησία και επιχειρηματική απληστία. Δεν αποφεύγει τον διδακτισμό, προς τιμήν του όμως το να κρατήσει τους περισσότερους επί της Μιναμάτα διαλόγους στην ιαπωνική, κερδίζοντας σε αυθεντικότητα. Ευτυχεί δε να έχει έναν Depp, αγνώριστο φυσιογνωμικά (μου θύμισε Billy Crystal της τελευταίας περιόδου, χωρίς τη λουλακί βαφή στο μαλλί) αλλά και ισορροπημένο ερμηνευτικά, παίζοντας έναν ώριμο άνδρα της ηλικίας του (γκουχ-γκουχ). Το υποστηρικτικό καστ είναι αποτελεσματικό και η αφήγηση στρωτή όμως το πράμα αργεί να απογειωθεί, περίπου στο τελευταίο μόλις δεκάλεπτο, με την αναπαράσταση της αλλά Pieta ιστορικής φωτό “Tomoko Uemura in Her Bath”. 

Ο Todd Haynes (Dark Waters) ή αν θες, το Spotlight της αντίστοιχης στρατευμένης δημοσιογραφίας επίτευγμα, δείχνουν το δρόμο μιας λιγότερο κλισέ σταχυολόγησης τοιαύτης θεματολογίας που δε λειτουργεί εντελώς αν δεν αγγίξει και την καρδιά του θεατή. Ύστερα η σκέψη πως το όλο εγχείρημα θα ήταν λειτουργικότερο ως ντοκιμαντέρ κυριαρχεί ως την τελική σεκάνς. Επίσης, αναμένεις περισσότερα από τον μαέστρο Ryuichi Sakamoto (Καλά Χριστούγεννα Μίστερ Λόρενς, Ο Τελευταίος Αυτοκράτορας) στη μουσική επένδυση. Το Minamata, γυρισμένο προ 2ετίας, είχε την ατυχία να ξωπέσει στην πορεία του προς τις σκοτεινές αίθουσες από την MGM, με την πραγματική αιτία να βρίσκεται πιο πέρα από τον κορώνα. Ο Johnny Depp, σχεδόν στιγματισμένος από το πολύκροτο διαζύγιο με την Amber Heard και τις κατηγορίες περί παρολίγον γυναικοκτονίας που κόσμησαν τα ταμπλόιντ, είναι μαύρο πρόβατο εσχάτως και έτσι αυτή η πραγματικά μεστότερη δουλειά του, μετά το Black Mass (2015), δυστυχώς μέλλεται να παραμείνει στα ψιλά γράμματα.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 21 Οκτωβρίου 2021 από την Feelgood Ent.!