Μην κάμνεις μωρό μου πως δεν καταλαβαίνεις. Βγαίνουμε μωρό μου, βγαίνουμε, έξω από το τούνελ. Ναι, σοι λέγω, έξω στο φως! Δυο χρόνια κοντά μας ξέρανε, μας ξελίγωσε ο κόβιντ πια. Το περσινό ήταν σα κάτι σκηνές από πυρηνικό καταφύγιο, κεφάλια μέσα ωσότου κατακάτσει ο κουρνιαχτός. Κέσκεσέ φεστιβάλι δίχως φυσικές προβολές εντός της σκοτεινής αιθούσης ναούμ; Είναι ή δεν είναι μια ολίγη μακαρόνια με κιμά το παστίτσιο χωρίς μπεσαμέλ; Στον αγύριστο το 2020. Να τα βλέπεις όλα σπιτίσια, απούσης μυρωδιάς του όξω κόσμου, με φραπέ, κάλτσα αμοντάριστη και σωβρακί επόμενης ημέρας. Και είμαστε όλοι μαζί σε αυτό και ο καθένας μόνος του να στρημάρει ασυλλόγιστα. Δόξα και τιμή στο επαναστατικό ’21 (μη ξεχνιέσαι φίλος) όπου θα νταμπλοβαξιναριστείς και με πασαπόρτι εμβολιασμού θα περάσεις στο παρασύνθημα: Το TIFF46 είναι ‘δώ-ενωμένο-δυνατό.
Ένας χρόνος πέρασε και τι κατάλαβα; Πως τη νοιώθω βαριά αυτή τη 10ετία συναπτής διαπίστευσης στο μεγαλύτερο κινηματογραφικό ηβέντ παγκοσμίως. Κι ας είναι μοναχά 120+ οι ταινίες (υπερδιπλάσιες από τα πέρσι) μυθοπλασίας. Οι καιροί σερφάρουν στα γοργά στροφιλίκια και πλέον δεν θα υπάρχει το εισιτήριο, το πάσο, η πρόσκληση βρε αδερφέ. Τίκετ μάστερ και το πακέτο προβολών του καθενός κατεργάρη στο κινητίκ του και τελειώσαμε. Cineχίζει ακάθεκτο και το digital screening για τους ολιγότερο θεριακλήδες. Οι Καναδοί είναι πρακτικοί άνθρωποι. Μηδέν άγαν κυρία μου. Να καταργήσουν τις ουρές θέλουν. Είναι κρίσιμο δαύτο το φετινό. Με την ελπίδα ότι οι αγαπητοί συνάρχοντες Κάμερον Μπέιλι και Τζοάνα Βισέντε δε θα υποκύψουν σε λογικές «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού» γιατί σε τέτοια περίπτωση, δηλαδή χωρίς την απαιτούμενη (γενναία) δόση κοινού, χάνεται όλη η ουσία.
Το Dear Evan Hansen (Stephen Chbosky) δαφνοστεφανωμένο από τη φρενήρη Μπρόντγουαίη πορεία του σηκώνει αυλαία του 46ου την Πέμπτη, 9 Σεπτέμβρη στο Roy Thomson το οποίο παραδοσιακά θα σηκώσει το μεγαλύτερο βάρος των προβολών με τα συνήθη TIFF Lightbox, Princes of Wales και Scotiabank Theaters. Ο συμβολισμός θεματολογικά προφανής. Ένα coming out αυτοδιάσωσης, ξεπερνώντας ο,τιδήποτε αρνητικό επέσυρε η λαίλαψ του (κι όμως είναι ακόμα εδώ) κοβιντισμού. Για το κλείσιμο, τι πιο αρμόζον από το One Second, νέα δημιουργία του Zhang Yimou για να σταλεί το μήνυμα άρσης των διαφορών με πεδίο αναφοράς το σινεμά.
Οι 10 ταινίες – Galas + 22 Special Presentations φέρνουν στο Τορόντο μια αρμάδα έτοιμη να αμολήσει βραβευτικό μπαρούτι, στο κατόπι της Βενετίας (Dune, The Power of the Dog) και το κλασικό εμβόλιμο πανηγυράκι του Telluride (Belfast, Cyrano). Εννοείται πως δε θα λείψουν τα καλούδια από τις καπνισμένες Κάννες (Titane, A Hero) καθώς και οι πακόσμιες πρεμιέρες (Charlotte, The Guilty, Dionne Warwick: Don’t Make Me Over, Lakewood). H μεταμόρφωση της Κρίστεν Στούαρτ σε λέιντι D (Spencer). Κι αν (εξόν των Dune του κεμπεκουά Βιλνούβ και The Dog της μεγάλης νεοζηλανδής Κάμπιον) δεν έχω τόση μεγάλη καϊλα για τη φετινή σοδειά, υπάρχει ένα πολύ συγκεκριμένο φιλμ που αγγίζει χορδές και ήδη έχει ξεκινήσει συζητήσεις σταδωνά τα μέρη. Πρόκειται για το Night Raiders, της Cree-Métis δημιουργού Danis Goulet. Αποικιοκρατισμός και residential schools, είναι ένα καυτό ζήτημα που διατρέχει τη χώρα, υπό το φως των προσφάτων αποκαλύψεων εκατοντάδων σκελετών κοριτσιών που μαρτύρησαν στην εκπαιδευτική κιμαδομηχανή του αγγλογενούς κολονιαλισμού για περισσότερο από έναν αιώνα μετά τις σφαγές των αληθινών κτητόρων τούτης της γης που λέγαμε κάποτε Ινδιάνους (τώρα «First Nations»).
Το Dear Evan Hansen (Stephen Chbosky) δαφνοστεφανωμένο από τη φρενήρη Μπρόντγουαίη πορεία του σηκώνει αυλαία του 46ου την Πέμπτη, 9 Σεπτέμβρη στο Roy Thomson το οποίο παραδοσιακά θα σηκώσει το μεγαλύτερο βάρος των προβολών με τα συνήθη TIFF Lightbox, Princes of Wales και Scotiabank Theaters. Ο συμβολισμός θεματολογικά προφανής. Ένα coming out αυτοδιάσωσης, ξεπερνώντας ο,τιδήποτε αρνητικό επέσυρε η λαίλαψ του (κι όμως είναι ακόμα εδώ) κοβιντισμού. Για το κλείσιμο, τι πιο αρμόζον από το One Second, νέα δημιουργία του Zhang Yimou για να σταλεί το μήνυμα άρσης των διαφορών με πεδίο αναφοράς το σινεμά.
Οι 10 ταινίες – Galas + 22 Special Presentations φέρνουν στο Τορόντο μια αρμάδα έτοιμη να αμολήσει βραβευτικό μπαρούτι, στο κατόπι της Βενετίας (Dune, The Power of the Dog) και το κλασικό εμβόλιμο πανηγυράκι του Telluride (Belfast, Cyrano). Εννοείται πως δε θα λείψουν τα καλούδια από τις καπνισμένες Κάννες (Titane, A Hero) καθώς και οι πακόσμιες πρεμιέρες (Charlotte, The Guilty, Dionne Warwick: Don’t Make Me Over, Lakewood). H μεταμόρφωση της Κρίστεν Στούαρτ σε λέιντι D (Spencer). Κι αν (εξόν των Dune του κεμπεκουά Βιλνούβ και The Dog της μεγάλης νεοζηλανδής Κάμπιον) δεν έχω τόση μεγάλη καϊλα για τη φετινή σοδειά, υπάρχει ένα πολύ συγκεκριμένο φιλμ που αγγίζει χορδές και ήδη έχει ξεκινήσει συζητήσεις σταδωνά τα μέρη. Πρόκειται για το Night Raiders, της Cree-Métis δημιουργού Danis Goulet. Αποικιοκρατισμός και residential schools, είναι ένα καυτό ζήτημα που διατρέχει τη χώρα, υπό το φως των προσφάτων αποκαλύψεων εκατοντάδων σκελετών κοριτσιών που μαρτύρησαν στην εκπαιδευτική κιμαδομηχανή του αγγλογενούς κολονιαλισμού για περισσότερο από έναν αιώνα μετά τις σφαγές των αληθινών κτητόρων τούτης της γης που λέγαμε κάποτε Ινδιάνους (τώρα «First Nations»).
Ασυζητητί και ασκαρδαμυκτί τονίζω και υπογραμμίζω κι ό,τι θες κομίζω, δηλαδή το τι: Θα το παλέψω από στρημώνα και δια ζώσης το θέμα ώστε να βγει ζουμάκι σε μια ακόμη κορονοχτυπημένη κινηματογραφική χρονιά. Το TIFF21, για τα μάτια σου μόνο, μέσα από την κατά αποκλειστικότητα φιλοξενία του Moviesltd.gr. Βρε με στο Twitter: @TakisGaris - πάμε για το δέκα(το) το καλό λέμε!
gaRis
