Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Ερωτεύεσαι, ενθουσιάζεσαι, απογειώνεσαι, πετάς στα σύννεφα, ισορροπείς, καταλαγιάζεις, ρουτινιάζεις, αναζητάς. Κύκλος είναι. Για όποιον ψάχνεται δηλαδή, γιατί για τους περισσότερους κάπου αυτή η διαδρομή σταματά κάπου ανάμεσα στα μεσαία βήματα της, αφού ούτε να ρισκάρουν επιθυμούν, ούτε να βρεθούν μπροστά στα δεδομένα αδιέξοδα που θα δημιουργήσει μια παράλληλη - της νόμιμης - αγάπη. Πως θα ήσαν τα πράγματα αν οι φραγμοί οι ηθικοί, κάπου επέτρεπαν στον άνθρωπο να πηγαινοέρχεται μεταξύ του καινούργιου, του ανανεωτικού και του παλαιού του σίγουρου? Μόνο μια φραντσέζικη, γλυκύτατη φιλμική δημιουργία θα μπορούσε να τα προβάλλει στην μεγάλη οθόνη. Αυτά που λέμε κι αυτά που κάνουμε...

Περιμένοντας τον μνηστήρα της, Φρανσουά, να επιστρέψει από το επαγγελματικό του ταξίδι στην πρωτεύουσα, η μελαγχολική Δάφνη, στον τρίτο μήνα της κυοφορίας της, θα φιλοξενήσει στο σπίτι της, κάπου στην καταπράσινη γαλλική ύπαιθρο, τον εξάδελφο του, Μαξίμ, έναν εκκολαπτόμενο συγγραφέα, που ακόμη αναζητά την μεγάλη ιδέα, που θα του δώσει την ώθηση να καταπιαστεί με το πρώτο του επίσημο έργο. Από την πρώτη κιόλας στιγμή, οι δύο μέχρι εχθές άγνωστοι, θα νιώσουν τόσο οικεία, ώστε να επιχειρήσουν να ανοίξουν την καρδιά τους και να εξομολογηθούν ο ένας στον άλλο, το πως η συναισθηματική τους κατάσταση τους οδήγησε στο σήμερα.

Εκείνος, είναι σχεδόν ένα ψυχικό ράκος, αφού ο εφήμερος ερωτικός δεσμός με την εκκεντρική (και παντρεμένη) Βικτουάρ, θα του επαναφέρει τις θύμησες από τον νεανικό του έρωτα για την (κατά σύμπτωση) ετεροθαλή αδελφή της Σάντρα. Που από την μεριά της τα έμπλεξε με τον καλύτερο του φίλο, Γκασπάρ, μάλλον για σπάσιμο, προσκαλώντας τον μάλιστα να διαμείνει μαζί τους στο τεραστιο παρισινό της διαμέρισμα. Συμβίωση που τάχιστα θα εξελιχθεί σε μυστικό ερωτικό τρίγωνο και ακόμη πιο γοργά θα οδηγήσει τους πάντες σε απόγνωση, με συνέπεια ο καθένας τους θα τραβήξει μια για πάντα τον δρόμο του.

Εκείνη, αντιθέτως περνά μια από τις καλύτερες φάσεις της ζωής της, περιμένοντας το πρώτο της παιδί, καρπό της αγάπης της με έναν άντρα που αρχικά δεν την είχε εντυπωσιάσει, σαν τον άτσαλο Φρανσουά, μα σταδιακά κέρδισε την συμπάθεια της. Ειδικά από την ώρα που επί δεκαετίες σύζυγός του, Λουίζ, του ανακοίνωσε πως τον εγκαταλείπει για κάποιον τρίτο, αφήνοντας τον ολομόναχο καθώς πίστευε, στην ουσία όμως ανοίγοντας του διάπλατα τον δρόμο να χαρεί το πάθος που τον έχει, κυριολεκτικά, αναζωογονήσει.

Δύο ώρες διάρκεια. Χωρίς να υπάρχει στιγμή σε αυτά τα εκατόν είκοσι λεπτά, που να μην παίζει στο διάλογος ή αφήγηση. Εξαντλητικό φαντάζεσαι το αποτέλεσμα. Κι όμως η αλήθεια είναι (όχι εντελώς, αλλά σε έναν πάρα πολύ μεγάλο βαθμό) αλλιώτικη, αφού θέλεις κάτι η ευρηματική μέθοδος του σεναρίου, να περιπλέκει φλασμπάκ και παρόν σε μια υπέροχη βαλσική ακολουθία, κάτι το πιπεράτο κουτσομπολιό των ερωτικών εμπιστευτικών αποκαλύψεων, κάτι το εσωτερικό ερώτημα για το που το πάει ο ποιητής, δεν σε αφήνουν να στρίψεις την ματιά από τα επί της οθόνης τεκταινόμενα. Στην πορεία μάλιστα της πλοκής, οι αρχικοί δύο αφηγητές διπλασιάζονται, δίνοντας ο καθένας από την μεριά του, μια διαφορετική αντίληψη του τι ερωτικό τρέχει μεταξύ του σκαληνού - ασύνδετων χαρακτήρων, αλλά δεν μας νοιάζει - εξαγώνου, που περιβάλλει το στόρι.

Τεράστιο ατού, ενός έργου, που μοναχά δημιουργικό χέρι γαλλικό θα κατάφερνε να κρατήσει τις ισορροπίες, είναι φυσικά το δαιμόνια περιπλεγμένο σενάριο, που με μαεστρία διευθύνει ο Emmanuel Mouret, υπογράφοντας την ενδέκατη ταινία της, δεν την λες και παγκοσμίως αναγνωρισμένη, καριέρα του. Στο ασύμμετρο γαϊτανάκι, που νιώθεις τον ιστό του να στηρίζει ο Eric Rohmer, μπερδεύονται αυτοστιγμεί ενθουσιώδεις εραστές, απατημένοι σύζυγοι, περιθωριοποιημένοι πρώην, ευκαιριακοί αγαπητικοί και τρίτα πρόσωπα, δίνοντας σου την ιδέα πως το έθνος ολάκερο, δεν είναι κάτι παραπάνω από ένα τεράστιο κρεβάτι. Στην πραγματικότητα, αποδρώντας από το σεξολογικό του πράγματος, το γεμάτο γλαφυρές πινελιές πόνημα, δεν είναι παρά μια άριστη κοινωνική μελέτη, πάνω στην υπαρκτή ανθρώπινη ανάγκη για ανανέωση, για επιβεβαίωση, για επικοινωνία. Για διαφυγή από την ρουτίνα του κάθε μέρα, ακόμη κι αν κάτι τέτοιο καθιστά άπαντες τους ήρωες της διπλανής πόρτας, αντιπαθείς στο ηθικό μάτι. Στην τελική ανάλυση μια ζωή την έχουμε, λεν. Ας τον κλείσουμε τον κύκλο μας κι όπου μας βγάλει.

Οι ερμηνείες είναι στην πλειοψηφία τους εντυπωσιακές. Του πρωταγωνιστικού ντουέτου, ξεχωρίζει σημαντικά η προφανούς βορειοαφρικάνικης καταγωγής Camelia Jordana, που χάρη στην πληθωρικότητα των συναισθηματικών της εκφράσεων, κερδίζει την άτυπη κόντρα από τον παρτενέρ της Niels Schneider, που τεχνηέντως Garrelίζει. Η υποστήριξη τους είναι όμως όλα τα λεφτά, τόσο από τον σπουδαίο κατατερίστα Vincent Macaigne, που την μανιέρα της αγαθούς αφέλειας την έχει για πλάκα, κυρίως όμως από την συγκλονιστικά ρεαλιστική, στα λίγα πλάνα που της αναλογούν, Emilie Dequenne. Μου έχει κάνει τεράστια εντύπωση, πως η Βελγίδα, 22 έτη κατόπιν της Ροζέτας, δεν έχει πραγματοποιήσει την παγκόσμια καριέρα, που υποσχόταν το σπάνιο ταλέντο της.

Εννοείται δια περιπάτου Βραβείο Cesar Β' Γυναικείου Ρόλου, το μοναδικό όμως από τα δεκατρία που υπήρξε υποψήφιο το ευρηματικού αφηγηματικού ύφους Les Choses. Που μπορεί φαινομενικά να μοιάζει με μια μακροσκελή, όλο ανατροπές, οπτικοποίηση του διασκεδαστικού Κηλαηδόνειου άσματος, ουσιαστικά όμως, με δράση σπονδυλωτή, αναδεικνύει φιλοσοφικά, ανάγκες και πάθη, που πηγάζουν μέσα από την ίδια την ζωή. Και που στην συντριπτική τους πλειοψηφία, παραμένουν εγκλωβισμένα μια για πάντα, στο κλουβί με τα ψηλά ενάρετα κάγκελα. Σωστό? Λάθος? Δεν κρίνουμε. Δεν δικαιούμαστε άλλωστε. Καθείς ενήλικας, είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του.