Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Παρότι τεράστιο όνομα στην πατρίδα του, χάρη στην πρωταγωνιστική παρουσία του σε περισσότερες από τρεις ντουζίνες, αξιόλογες οι περισσότερες, ταινίες, διεθνώς ο Γάλλος ηθοποιός Albert Dupontel, ουδέποτε κατάφερε να ξεπεράσει τον χαρακτηρισμό του "δεύτερου", στην συγκλονιστικότερη, από όποια σκοπιά κι αν το δει κανείς, δημιουργία, της κορυφαίας ευρωπαϊκής φιλμικής βιομηχανίας, τον τρέχοντα αιώνα. Ένας απρόβλεπτα πολυδιάστατος χαρακτήρας σαν κι εκείνον του Πιερ στον Μη Αναστρέψιμο του Noe, που ανοίγει έναν αντίστοιχα δαιδαλώδη διευθυντικό δρόμο για τον 57χρονο Παριζιάνο, δίνοντας του την ευκαιρία μιας πολύ πιο αναγνωρισμένης, βραβευτικά τουλάχιστον, καριέρας, της σκηνοθετικής, συγκριτικά με αυτής του ηθοποιού.

Άσχημα τα μαντάτα! Στα 43 της μόλις χρόνια, η κομμώτρια Σουζ Τραπέ, θα πληροφορηθεί πως πάσχει από μια σπάνια αυτοάνοση και μη θεραπεύσιμη ασθένεια, που έχει προκαλέσει η αλόγιστη χρήση των σπρέι στο μαγαζί της. Ελάχιστος ο χρόνος ζωής που της απομένει, γεγονός που την έχει οδηγήσει στο να κάνει τον απολογισμό του δύσμοιρου και βραχύ της βίου. Μία και μόνη βασανιστική ανάμνηση την στοιχειώνει, η γέννηση του γιου της, καρπού έντονου έρωτα στα εφηβικά της χρόνια, που παρά την θέληση της, δόθηκε προς υιοθεσία σε άλλη οικογένεια. Και πλέον ώριμη, λίγο πριν το τέλος, θα θελήσει να τον αναζητήσει στα αρχεία, προκειμένου να μάθει την εξέλιξη του, την τύχη του, την ταυτότητα του.

Άσχημα τα μαντάτα! Μετά από πολυετή σκληρή εργασία, προκειμένου να τελειοποιήσει το λογισμικό του συστήματος καταχώρησης των δεδομένων κάθε πολίτη, ο βετεράνος υπάλληλος του Υπουργείου Ψηφιακής Διακυβέρνησης, Κύριος Κουσάς, θα ακούσει από τα χείλη του προϊσταμένου του, πως δεν πρόκειται να αναλάβει το πολυπόθητο πόστο που πάντοτε καρτερούσε. Ανταυτού ένας νεότερος υπάλληλος θα πάρει το χρίσμα, για να εκμεταλλευτεί όλα όσα εκείνος κατάφερε, με προσωπικό κόστος και αποκλειστική αφοσίωση στην υπηρεσία. Μπροστά στην απόγνωση από την επαγγελματική απαξίωση, καμία άλλη λύση δεν του απομένει, παρά μόνο η αυτοκτονία.

Η απόπειρα της, όμως, θα στεφθεί από παταγώδη αποτυχία, καθώς η καραμπίνα που θα χρησιμοποιήσει, δεν θα βρει εκείνον για στόχο, αλλά τον τοίχο του δωματίου, προκαλώντας πανικό και αναστάτωση σε ολόκληρο το κτίριο. Μέσα στην αναμπουμπούλα, ο δίχως τις αισθήσεις του προγραμματιστής, θα σωθεί από την επέμβαση των εκπροσώπων του Νόμου, αφού μια άγνωστη του γυναίκα θα τον σύρει με όλη της την δύναμη εκτός του πυροβολημένου τοπίου. Που δεν είναι άλλη από την ταλαιπωρημένη ψυχικά Σουζ, η οποία πέφτοντας σε διαρκή αδιέξοδα και αρνήσεις από τους ιθύνοντες, στην αναζήτηση του παιδιού της, θα σκεφτεί έναν εναλλακτικό τρόπο για να πετύχει τον σκοπό της.

Quid Pro Quo, το λοιπόν, μου δίνεις και σου δίνω. Ή ακριβέστερα σε σώζω, αφού έχω τα στοιχεία που αποδεικνύουν πως δεν είσαι τρομοκράτης, αλλά ένας ατζαμής αποτυχημένος αυτόχειρας, με σώζεις με τις ψηφιακές γνώσεις σου, εντοπίζοντας μέσα από το πρόγραμμα που ο ίδιος έχεις δημιουργήσει το άτομο που αναζητώ. Το ετερόκλητο αλισιβερίσι, μονομιάς θα πάρει μπροστά, όχι όμως κάτω από τις πιο κατάλληλες συνθήκες, αφού ολόκληρη η αστυνομική δύναμη της μεγαλούπολης, αναζητά τα χαμένα ίχνη του φουκαριάρη Κυρίου Κουσάς, που τον θεωρεί ούτε λίγο, ούτε πολύ, ως έναν στυγερό εξτρεμιστή.

Δεν υπάρχει, λένε, τίποτα χειρότερο για την εύρυθμη λειτουργεία, ενός (συγκαλυμμένα αντιλαϊκής συμπεριφοράς) κράτους, από έναν πολίτη που δεν έχει τίποτα να χάσει. Λάθος! Φυσικά και υπάρχει. Η πανίσχυρη συμμαχία δύο ανθρώπων που δεν έχουν τίποτα να χάσουν, αφού στην ουσία έχουν απωλέσει τα πάντα και ουδείς δείχνει να νοιάζεται για το τι θα απογίνει. Συνεπώς έφτασε η ώρα, με αφορμή μια απλή, απλούστατη αναζήτηση ενός χαμένου προσώπου, να γίνουν ρεντίκολο των κυνών, όλοι οι φορείς εκείνοι, που λειτουργούν προστατευτικά υπέρ της αυταρχικής δημόσιας διοίκησης, που δεν δίνει δεκάρα για τον κακόμοιρο κοσμάκη. Οι παρωπιδάτοι μπάτσοι, εννοείται, πρώτοι και απάνω από όλους, τα πληρωμένα μίντια, οι κάθε λογής βαθμοφόροι, γραμματείς, φαρισαίοι, μέχρι και οι ανώτεροι στην κλίμακα καρεκλάτοι.

Μια επανάσταση περιγράφει το εκκεντρικής ύφανσης Adieu Les Cons, μια με ελάχιστα μέσα προσπάθεια κοινωνικής απελευθέρωσης και απόδρασης από έναν κόσμο που μοιάζει να βαδίζει προς τα εμπρός, μα διαρκώς πραγματοποιεί βήματα υποχωρητικά, τουλάχιστον σε ότι αφορά τους μη κατέχοντες προνόμια, τους πλεμπάιους. Και μπορεί η βασική σεναριακή του ιδέα να μην δείχνει το τι ακριβώς θα επακολουθήσει, της τρύπας που θα ανοίξουν τα σκάγια στον τοίχο του μεγάρου, η πραγματικότητα όμως είναι σε πολύ μεγάλο ποσοστό διαφορετική. Αφού στην ουσία έχουμε να κάνουμε με ένα μοντέρνας άποψης Bonnie And Clyde, που έχει ρίξει βουτιά μέσα στην κολυμπήθρα μιας fuzzy και πολυδιάστατης λογικής, όπως εκείνη που έχει ορίσει, στις καλές ημέρες της καριέρας του, ο μεγάλος Terry Gilliam.

Εδώ ο Dupontel, μαεστρικά παίρνει την σκυτάλη από το σουρεαλιστικά αλληγορικό Brazil, προσφέροντας μια μαύρη κομεντί με ρυθμούς φρενήρεις και πλούσια σε συναισθήματα. Η ειρωνεία και ο καυτηριασμός για έναν καταπιεστικό κόσμο, τόσο ηλίθιο και καθυστερημένο, που αυτοκαταστρέφεται, ρίχνοντας στον Καιάδα του, πρώτα από όλους τους αδυνάτους, βασιλεύει στα πολύχρωμα και φωτεινά πλάνα του δημιουργού. Ο οποίος στην ασίγαστη κούρσα της καθηλωτικά τρελής ματιάς του, δεν πατά ποτέ του πέδηση, μα γκαζώνει ακόμη πιότερο, ίσαμε να φτάσει στην αναμενόμενη εξόδιο, περίπου κοπιαρισμένη από το Breathless, σεκάνς, όταν η θυσία πλέον έχει αποκτήσει ένα άλλο νόημα. Σας ξεφτιλίσαμε και μάλιστα με τα δικά σας όπλα, κανάγιες!

Ο ίδιος ο ντιρέκτορας είναι αυτός που ντύνεται την γραβάτα και τα γυαλιά του αιώνιου χαμηλόβαθμου υπαλληλάκου, ορίζοντας με την αληθινή κούκλα, Virginie Efira, το ριζοσπαστικό δίδυμο που τα βάζει με την Λερναία Ύδρα του κρατικού μηχανισμού και όχι μόνο. Αναμφίβολα οι καλύτερες και πιο συγκινητικές στιγμές, μοιράζονται άνισα προς το μέρος της καταπληκτικής εκφραστικά Βελγίδας, καθώς είναι και σημαντικά περισσότερες οι δραματουργικές διαστάσεις της: Μητέρα, Ασθενής, Μελλοθάνατη. Σπουδαία δουλειά έχει γίνει όμως και στην περιφέρεια, εκεί όπου οι δευτεραγωνιστές, καμέο ή κανονικοί, δομούν έναν πανίσχυρο υποκριτικό βατήρα στήριξης της δυάδας. Προεξάρχοντος του απολαυστικού Nicolas Marie, που ως ο τυφλός (!) αρχειοθέτης, ορίζει τον από μηχανής Θεό την ώρα που το παιχνίδι μοιάζει να χάνεται για τους φυγάδες. Η σπουδαίας σύλληψης σεκάνς που εκτυλίσσεται στο παρμπρίζ του κινούμενου αυτοκινήτου και συγκρίνει με νοσταλγία τον κόσμο που χάθηκε, με αυτόν τον δυσβάσταχτο που ζύγωσε, είναι αποκλειστικά δική του επιτυχία.

Δεν νομίζω πως οφείλει κανείς να σταθεί μόνο στα επτά τρόπαια της Γαλλικής Ακαδημίας Τεχνών, που το Adieu Les Cons υπερήφανα σήκωσε, για να αντιληφθεί πως πρόκειται για την σημαντικότερη made in France, κινηματογραφική στιγμή της σεζόν που διανύουμε. Σινεμά υψηλής έμπνευσης στην σεναριακή του φτιάξη, βασισμένο σε πρότυπα παρελθούσης καινοτομίας, δοσμένα όμως με τόση ένταση, πάθος, σατιρικό χιούμορ και ευαισθησία, ώστε να καθιστούν τον απρόσμενα παρτιζάνικο αυτό έρωτα, ξεχωριστό, έως και πρωτοπόρο. Ίσως όμως και ουτοπικό, αφού δεν υπάρχουν τα περιθώρια γενικού και όχι μόνο ειδικού ξεσηκωμού, προς διεκδίκηση των ελαχίστων έστω πολιτικών δικαιωμάτων. Που θα οδηγήσει στην οριστική κατάργηση της προκαλούμενης από τους αβανταρισμένους, απάνθρωπης Mala Vida, όπως μας την τραγούδησε μια φορά κι έναν καιρό ο Manu κι η κομπανία του...