Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Η πρώτη παρουσίαση μιας από τις πλέον αγαπημένες λογοτεχνικές στιγμές, που γέννησε το Μεγάλο Βασίλειο, πραγματοποιήθηκε σε συνέχειες εντύπου επιθεώρησης, από το 1937 μέχρι το 1839. Η πένα του τεράστιου Καρόλου Ντίκενς, βρέθηκε στην καλύτερη της φόρμα, αναπαριστώντας στις σελίδες την άνιση κοινωνική πραγματικότητα της πρωτεύουσας, ειδικά για πολίτες δεύτερης διαλογής, όπως τα πάμφτωχα ανήλικα ορφανά, που είτε πετιόνταν σαν σκουπίδια στα βρωμερά ιδρύματα, είτε μετατρέπονταν σε ρακένδυτα κλεφτρόνια - αρουραίους των σιχαμερών λονδρέζικων υπονόμων. Οι μεταφορές της νουβέλας στο εκράν, αμέτρητες μέχρι τώρα, βασικά έπαιζαν πάνω στην κλασική της φόρμα, ενίοτε όμως και σε ελεύθερη διασκευή, όπως στην παρούσα περίπτωση, του ιδιαίτερα φιλόδοξου Twist.

Έχοντας πρόσφατα απωλέσει την μητέρα του, που τον μύησε στο να βλέπει με κριτικό μάτι τα εικαστικά έργα τέχνης και χωρίς να έχει γνωρίσει πατέρα, ο νεαρός Όλι Τουίστ, διαβιώνει περιφερόμενος και άστεγος στα παραπήγματα του Λονδίνου, ασχολούμενος με τη εντυπωσιακή, πλην μηδενικών εσόδων street art του γκράφιτι, όπου είναι ένας πραγματικός αρτίστας. Περιπλανώμενος στα σοκάκια της μεγαλούπολης, θα έρθει σε επαφή με τους συνομήλικους του, Ντοτζ, Μπέτσυ και Ρεντ, μέλη της συμμορίας λωποδυτών της οποίας ηγείται ο ηλικιωμένος Φέιγκιν, ένας δαιμόνιος κλέφτης πανάκριβης υπογραφής πινάκων.

Κι ενώ αρχικά ο Τουίστ δεν θα δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για να ενταχθεί στην παραβατική φράξια, κάτι οι παρτίδες με την αστυνομία, που πάντα βρίσκεται στο κατόπι του, κάτι τα γλυκά μάτια της Ρεντ, θα τον πείσουν να πάρει μέρος στο κόλπο γκρόσο που σχεδιάζει ο γερο-Φέιγκιν. Την αρπαγή ενός πανάκριβου Χόγκαρθ, από την καλά φυλασσόμενη γκαλερί του πλεονέκτη, ζάπλουτου επιχειρηματία Λόσμπερν, σε ανταπόδοση μιας κλεψιάς που έχει καταφέρει εις βάρος του και εκείνος στο παρελθόν.

Το κλασικό μυθιστόρημα συναντά την μοντέρνα βρετανική ποπ κουλτούρα σε αυτή την ας πούμε μεταποίηση του θρυλικού έργου. Τα πάντα στοχεύουν να γίνουν όσο πιο κοντινά γίνεται στο πρωτότυπο, χωρίς όμως ποτέ κάποιο από όλα να λειτουργήσει σαν αντίγραφο. Ο τόπος, το κέντρο του επιχειρηματικού και όχι του χαμαιτυπικού Λονδίνου - ο τρόπος, δεν αναφέρεται στα ξαφρίσματα πορτοφολιών αλλά σε ληστείες έργων τέχνης, με την χρήση μάλιστα πανάκριβων ηλεκτρονικών μέσων - οι δράστες δεν είναι δεκάχρονα χαμίνια, αλλά ενήλικες, κοντά τριαντάρηδες, που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να είχαν φτιάξει ήδη τις ζωές τους. Οπότε για ποιον ακριβώς λόγο, υπάρχει αυτή η εμμονή εννέα (!!!) σεναριογράφων κι ενός σκηνοθέτη όπως ο, όχι και τίποτα σημαντικό, Martin Owen, με τον μύθο του Oliver Twist?

Προφανώς για λόγους μάρκετινγκ και προώθησης, αν και εκτιμώ πως συνολικά μάλλον εις βάρος του φιλμικού πλάνου λειτούργησε αυτή η επιλογή, από το να διαλαλούσε χαμηλόφωνα το προμόσιον του Sky Cinema την απενοχοποιητική κουβέντα "στηριγμένο θεματικά στο έργο του Ντίκενς". Το να παλεύει η αφήγηση να μετατρέψει ονόματα, να αλλάξει τα φύλα των ηρώων, να στήσει εκμοντερνισμούς που φτάνουν μέχρι και την ομοφυλοφιλική σεξουαλική παρενόχληση, δεν της αποφέρει κάποιο κέρδος, μάλλον προς το κατόρθωμα μιας επίπεδης και στείρας καρικατούρας οδηγεί. Δεν λέμε πως δεν υπάρχουν θετικά, όπως φερειπείν μια ρυθμική ορίτζιναλ μουσική επένδυση, ένα ακριβό σάουντρακ που περιέχει εντός του Fratellis, Vaccines, Cast και Zutons, αλλά και μια προσεγγιστική προς την νέα γενιά τάση, με την χρήση μπιτάτων σεκάνς, ριψοκίνδυνου παρκούρ και αναρριχητικού γκράφιτι. Είναι από μόνο του αυτό αρκετό?

Η μάζωξη των πιτσιρικάδων ηθοποιών, δεν ενθουσιάζει κιόλας, με την Rita Ora να είναι σαφώς η πιο αέρινη του κουαρτέτου, που ολοκληρώνουν οι Franz Drahme, Sophie Simnett και Rafferty Law, ούσα ήδη ποπ σταρ επιπέδου. Ο τελευταίος, που κρατά και τον πιο κεντρικό των νεανικών ρόλων, είναι ο γιος του τεράστιου Jude και της φοβερής και τρομερής Sadie Frost και παρόλο που ο πατέρας του τον έχει "φτύσει", δεν υπάρχει η παραμικρή άλλη ομοιότητα σε καλλιτεχνικό ταλέντο. Και πως να γίνει κάτι τέτοιο, όταν στην παρόμοια ηλικία των 25, ο Law πατήρ, με ήδη μεγάλη πορεία στο σανίδι του West End, μας είχε συστηθεί μέσω του πιο προφητικού φιλμ των 90s, του Gattaca από τον μαέστρο Andrew Niccoll. Κακώς συγκρίνω, οι ανισότητες είναι θεόρατες...

Χάρη στην ύπαρξη της φαμίλιας των Law στην εξειδικευμένη παραγωγή, δεν προκαλεί έκπληξη η παρουσία στο καστ ενός τοτέμ του εγγλέζικου σινεμά, με το οποίο διατηρεί εκλεκτική συγγένεια από την εποχή του Sleuth ριμέικ. Ο Michael Caine, ως ο απολυταρχικός Φέιγκιν, δίνει άλλη υπόσταση στο σύνολο, απλά και μόνο που υπάρχει, ακόμη κι όταν ντύνεται τη στολή του ψεύτικου Ρώσου μεγιστάνα, με μπερούκες και μουστάκια που στερούνται σοβαρότητος. Τουλάχιστον δεν τσαλαπατά την μόστρα του, όπως το κατορθώνει το μεγαλύτερο fail του φιλμ, η, την είχα και για όμορφη, Lena Headey, που δεν μπορεί κανείς να κατανοήσει πως την αποδέχτηκε το μοντάζ και δεν την αφαίρεσε ολοσχερώς, στην απόδοση της άπληστης τζιβιτζιλούς Σάικς. Ψαλίδι που γενικά είχε ζητήματα πολλά να λύσει μα δεν τα κατάφερε, πάνω σε ένα ματαιόδοξο made in England πατροναρισμένο heist movie, που και βέβαια θα ξεχαστεί αυτοστιγμεί από τον θεατή του. Εδώ έχει λησμονηθεί απ΄ όλους θα μου πεις η εκδοχή του Polanski, που είναι και μια χαρά ταινία...