Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Στ' αλήθεια, καθήμενος να παρακολουθήσω αυτή την νέα εκδοχή του The Suicide Squad, που κανένα του προμόσιον δεν το είχε διαλαλήσει ούτε σαν συνέχεια, ούτε σαν προπομπό, ούτε καν σαν ριμπούτ, αφήνοντας την ταυτότητα του έκθετη στο τι μπορεί να μου προκύψει, το κέφι δεν κτυπούσε και τίποτα κόκκινα από μεριάς μου. Βλέπεις ήταν κι εκείνη η προϊστορία του μέτριου πρώτου μέρους, που δεν με συγκίνησε στιγμή, ακολούθησαν και ξέρω γω πόσα directors cut, για να το στιγματίσουν ακόμη πιο πολύ, οπότε η προδιάθεση για το παρόν, ταλαντευόταν προς την άρνηση. Τρία στοιχεία κράτησαν ζωντανό το υποσυνείδητο, ώστε να επιμείνει την θέαση και εντέλει να δικαιωθεί πανηγυρικά: Η Margot, χωρίς περαιτέρω επεξηγήσεις, η πολύ θετική μου άποψη για το σπιν οφ των Αρπαχτικών Πτηνών και τέλος, η απορία του τι μπορεί να προκύψει, αν σε ένα καλόπαιδο με θητεία στην Troma, δώσεις όλους τους παράδες της Warner, αφήνοντας τον συνάμα λεύτερο να καταπατήσει όλα τα οικόπεδα του R-Rating. Παρανάλωμα!

Ελάχιστοι βαρυποινίτες καταφέρνουν να την βγάλουν καθαρή κάτω από τις αβάσταχτες συνθήκες διαβίωσης που επικρατούν στο υψίστης ασφαλείας σωφρονιστικό ίδρυμα του Μπελ Ρεβ. Και όσοι το κατορθώνουν, φτάνουν μέχρι του σημείου να ανταλλάσσουν την εξοντωτική κάθειρξη τους, με ελάχιστες στιγμές ελευθερίας, ακόμη κι αν χρειαστεί να χρησιμοποιηθούν από το κράτος ως αναλώσιμοι σε αποστολές αυτοκτονίας. Γεγονός που γνωρίζει καλά η αμείλικτη αξιωματούχος της Υπηρεσίας Πληροφοριών Αμάντα Γουόλερ, που έχει εντοπίσει στα βρωμερά μπουντρούμια, μια πρώτης τάξης πηγή παροχής καθαρμάτων, για να συνθέσουν τις τοπ σικρετ ομάδες κρούσης.

Η πολιτική αναστάτωση που επικρατεί στην μικρή νησιωτική χώρα της Νοτίου Αμερικής, Κόρτο Μαλτέζε, όπου η αυταρχική διοίκηση του δικτάτορα έχει προκαλέσει εμφύλιο πόλεμο, άρα και κίνδυνο για τα συμφέροντα της Υπερδύναμης, θα ωθήσει τα Γεράκια να αποφασίσουν την άμεση ένοπλη επέμβαση, προς αποκατάσταση της τάξης. Η αλήθεια όμως είναι πολύ βαθύτερη, αφού ο κύριος σκοπός είναι να εξοντωθεί το μυστικό ναζιστικό εργαστήριο Γιοτουνχάιμ, που η Χούντα συντηρεί για δεκαετίες ανοιχτό, εκεί που έχει αναπτυχθεί το πείραμα Στάρφις, προς δημιουργία ενός πανίσχυρου τέρατος που θα αφανίσει ολόκληρο τον πλανήτη.

Λεπτομέρειες που ούτε καν γνωρίζουν οι δυο διμοιρίες των πρώην φυλακισμένων αποβρασμάτων, που θα αποβιβαστούν στην ατόλη, εκτιμώντας πως το έργο τους θα είναι piece of cake. Σφάλμα τεράστιο, καθώς η απόβαση θα πνιγεί στο αίμα, εξοντώνοντας το σύνολο σχεδόν της πρώτης ομάδας δράσης. Διαμελισμένοι στην βουτηγμένη στο αίμα παραλία, θα εντοπιστούν από τους δορυφόρους ο βετεράνος Σάβαντ, ο δυναμικός Μπουμερανγκ, ο συναρμολογούμενος TDK, ο πανέξυπνος Τζάβελιν, η πανούργα νυφίτσα Γουίζελ. Μόνο ο ατρόμητος, μοναδικός στρατιωτικός, Συνταγματάρχης Φλαγκ και η ευφυής Χάρλι Κουίν θα γλυτώσουν της σφαγής, χάρη στην ανδρεία που θα επιδείξουν, με την τελευταία να πέφτει αιχμάλωτη στα χέρια των παρακρατικών. Αποτυχία πλήρης! Το αρχικό πλάνο δεν βαδίζει όπως θα περίμενε η άτεγκτη επόπτρια του ερευνητικού σχεδίου A.R.G.U.S.

Ο δεύτερος ουλαμός όμως δεν θα συναντήσει την παραμικρή αντίσταση και ερχόμενος σε επαφή με τους σαντινίστας, θα διεισδύσει στην ζούγκλα, ψάχνοντας το μονοπάτι που θα οδηγήσει τα μέλη του στο πάνοπλα φυλασσόμενο Προεδρικό Μέγαρο. Πορεία που σε κάθε της βήμα κρύβει κινδύνους θανάσιμους για τον μισθοφόρο, παρολίγο δολοφόνο του Σούπερμαν, Μπλάντσπορτ, τον αδίστακτο δολοφόνο Ειρηνοποιό, το ανθρωποφάγο υβρίδιο με μορφή καρχαρία Νανάουε, την Κλέο που μπορεί να ελέγχει με το μυαλό της τα τρωκτικά και τον χαμηλών τόνων Πόλκα Ντοτ Μαν, ένα προϊόν εργαστηριακής μελέτης, που πήγε εντελώς λάθος.

Το πρώτο σοκ, δεν έχει να κάνει με το πως η πρώτη αποβατική ομάδα εξοντώθηκε ολοσχερώς, σε ένα ρεπρίζ του ίντρο του Saving Private Ryan, από την άμυνα του νησιού, αλλά με το πόσο χρόνο χρειάστηκε να συνταχθεί επί σκηνής. Συνήθως σε τέτοιου είδους φιλμς, απαιτείται μπόλικο διάστημα στην εισαγωγή, για να συνέλθει σε σώμα η ετερόκλητη φράξια. Εδώ χρειάστηκαν μόλις λίγα δευτερόλεπτα για να συσταθεί το τιμ, από κάποιους κακοποιούς που την σκαπούλαραν την πρώτη φορά (συνεπώς εκ των πραγμάτων μιλάμε για σίκουελ) και από μερικούς πρωτοεμφανιζόμενους. Για όλους, πλην της Αρλεκίνας, ο χαρακτηρισμός Deceased θα μπει στο πλάι της φωτογραφίας τους, στην οθόνη του υπολογιστή που τους παρακολουθεί, οπότε η απορία για το τι παρακολουθούμε εκτοξεύεται στα ουράνια. Για ελάχιστες στιγμές και μόνο, αφού το ραντάρ θα καρφωθεί πάνω στα στίγματα εκείνων που ορίζουν την έτερη δύναμη, που μόλις πάτησε στην αντίπερα όχθη του Κόρτο. Και με αυτό το περίτεχνο σκηνοθετικό πέρασμα από τον στενόχωρο μονομιάς χαμό των αντι-ηρώων που μας συστήθηκαν στην πρώτη ταινία, την ελπιδοφόρα σκυτάλη παίρνουν οι καινούργιοι, για να βάλουν μπροστά το μεγάλο διπλό κόλπο. Από την μια του γκρεμίσματος των σιχαμερών Δικτατόρων, από την άλλη της εξουδετέρωσης του θηριώδη Αστερία, που γεννώντας μυριάδες ομοίους του μίνι ξενιστές, καταλαμβάνει μονομιάς το σώμα των εμβρόντητων πολιτών.

Είναι όμως αρκετοί, αυτοί οι έμπειροι, λίγο έως πάρα πολύ, από μάχη, μα σαφώς περιορισμένης χημείας μεταξύ τους κανάγιες, να φέρουν εις πέρας την mission impossible που τους ανέθεσε η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών, με αντάλλαγμα τις ποιοτικότερες στο εφεξής συνθήκες κράτησης τους. Εκ πρώτης όψης το πράγμα τείνει προς την άρνηση, αφού το δέσιμο των απροσάρμοστων, ασύνταχτων και ντε φάκτο απείθαρχων χαρακτήρων, προϋποθέτει πως μόνο σε εις σώμα ένα δεν θα ενωθούν ποτέ. Ευτυχώς για όλους μας, η απάντηση για την μάχιμη αξία της καινούργιας Suicide Squad, δίνεται πολύ γρήγορα, μέσα από μια απίθανης χορογραφικής σύστασης σεκάνς, που τα πάντα για τους εφοδεύοντες πηγαίνουν κατ ευχήν, εκτός από την γνώση του αν πραγματοποιούν επίθεση σε friends or enemies. Τα σοκ είναι διαδοχικά και το λιγότερο εξ αυτών είναι η σκληρή μέχρι εξαντλήσεως, απεικόνιση των φονικών.

Μια συνέπεια της κεντρικής απόφασης που πήρε η διοργανώτρια των πάντων Detective, αναθέτοντας το πρότζεκτ εν λευκώ στον προερχόμενο από την διπλή επιτυχία των Guardians Of The Galaxy, σκηνοθέτη, που πραγματοποιήθηκαν υπό την στέγη του αιώνιου αντιπάλου δέους της Marvel. Ο James Gunn, προφανέστατα απελευθερωμένος από τα δεσμά που του επέβαλλε στο σύμπαν της η Disney, προκειμένου να πάρει μια πιο χαλαρή βαθμονόμηση στο Restricted, βρίσκει την ευκαιρία που πάντα έψαχνε για να στήσει μια graphic σφαγή, τέτοιας αγριότητας και δολοφονικής μανίας, που ισοδυναμεί με το απόλυτα βίαιο χάος. Μυαλά στον αέρα, ανθρώπινα μέλη εκτοξευμένοι ένθεν κακείθεν, σκοτωμοί ευρηματικοί, αποτέλεσμα της χρήσης των προηγμένων υπερόπλων. Αχρείαστα λες? Ε, όχι δα, όταν λέμε θα δείξουμε πως είναι ο αληθινά φονικός πόλεμος στην μεγάλη οθόνη, αυτό ακριβώς καρτερούμε, ώστε να δημιουργηθεί εντός μας ο αποτροπιασμός για την ύπαρξη του. Με την λειτουργία του gore να κτυπάει κόκκινο και τις σταγόνες από το αίμα των πολεμιστών να λερώνουν τα πάντα τριγύρω του, ο θεατής γίνεται μέρος του σφαγιαστικού σκηνικού, μένοντας κοκκαλωμένος και παντελώς αδύναμος να βρει διέξοδο.

Εννοείται πως αμέσως μετά από κάθε φονικό - όχι κατ ανάγκη δευτεραγωνιστή ή κομπάρσου, στο κόλπο ως αναλώσιμοι είναι ενταγμένοι και οι πρωταγωνιστικότεροι στην βαθμίδα σύμμαχοι - αυτοστιγμεί ο έξυπνος ντιρέκτορας, μαλακώνει το τοπίο, είτε μέσω ένεσης μαύρου χιούμορ στα ευθύβολα γκαγκς του σεναρίου, είτε με την χρήση γνώριμων μελωδιών στην μουσική επένδυση, προσαρτημένων με μπόλικη ειρωνεία στο σύνολο. Με τις φωνές των Johnny Cash, Louis Prima, Pixies, Kansas και πόσων ακόμη, ότι νάναι σαν overall είδος, καλλιτεχνών. Και πάνω σε αυτό τον πιασάρικο, πολύχρωμο και εννοείται μακελάρικο καμβά, ο Gunn δεν δημιουργεί τίποτα περισσότερο από μια σατιρική ελεγεία της καννιβαλιστικής σύγχρονης κοινωνίας, τοποθετώντας στο επίκεντρο της αφήγησης του, όχι αυτόν που έχει το πάνω χέρι, αλλά εκείνον που θα μπορούσε υπό συνθήκη να το διαθέτει.

Οι περσόνοι του, από μόνος του ο καθείς, προτού περάσει την λεπτή κόκκινη γραμμή της παραβατικότητας, είχαν την ευκαιρία να μοιάσουν με σούπερ ήρωες, έκαστος στο είδος του. Η αφετηρία, τους ορίζει σαν κατακάθια, σαν μηδενικά, σαν τιποτένιους φονιάδες χωρίς ίχνος ενσυναίσθησης ή μεταμέλειας. Συνεπώς και η Ομάδα Αυτοκτονίας που απαρτίζουν, δεν είναι κάτι περισσότερο από ένας σαθρός όμιλο καθαρμάτων. Κι όμως, αυτοί θα βγάλουν εντέλει το φίδι από την τρύπα, αυτοί με ευρηματική λειτουργία θα τσακίσουν τον, διαφαινόμενα ανίκητο, αντίπαλο, αυτοί θα ξεσκεπάσουν την ραδιουργία του ίδιου του συστήματος, που τους συστήνεται με την μορφή της πειστικής όπως πάντα Viola Davis ως φιλικό, προσήνες, αλληλέγγυο, υποστηρικτικό έστω και κατά συνθήκη. Idris Elba, Joel Kinnaman, John Cena, Daniela Melchior, ο Sly έστω και μόνο φωνητικά, είναι τα πρώτα βιολιά, η - δεν θα πεθάνει ποτέ όσο διαρκή το franchise - Margot Robbie είναι, έστω και σε περιορισμένη έκδοση, η σολίστ της πειραγμένης συμφωνικής ορχήστρας. Διάνα σε όλους τους, πέτυχε το κάστινγκ...

Η χρονική κυκλοφορία του φιλμ, κατά διαβολική σύμπτωση, αφού μάλλον κανείς κινηματογραφικός νοστράδαμος δεν θα μπορούσε να προβλέψει, συνέπεσε με την παρέλαση των στρατευμάτων των φανατικών φονταμενταλιστών, σε έναν τόπο που μέχρι προχθές και για δύο γεμάτες δεκαετίες, βρισκόταν υπό την κατοχή των πάνοπλων Ράμπο του Πενταγώνου. Οι συνειρμοί στο μυαλό και οι συγκρίσεις της πραγματικότητας με την μυθοπλασία που την αντιγράφει, ενόσω η πλοκή ξετύλιγε το κουβάρι της, με καθήλωσαν, αδύναμο ον, να πιστέψω την ακρίβεια που το υπαρκτό, ζωγράφιζε το κόμικ στην μεγάλη οθόνη. Μια αντιπαραβολή, που μόνο αν επιχειρήσει κανείς να ενώσει τις τελείες μία προς μία, του κρεματορίου, της προδοσίας, των μηχανορραφιών και της αλληγορίας του Gunn, με τα όσα νοσηρά συμβαίνουν δεκάδες χιλιάδες μίλια μακριά από την έδρα του παγκόσμιου σερίφη, θα πάρει σερβιρισμένη στο πιάτο την αλήθεια. Σε κάθεμια των περιπτώσεων οι σιχαμεροί αρουραίοι είναι πάντα εκεί. Κρυμμένοι, εκατομμύρια, φοβισμένοι, τρομοκρατημένοι, χωμένοι στις τρύπες τους. Το Χόλιγουντ, κατά την κρίση του, τους αναδεικνύει θριαμβευτές. Ο ρεαλισμός είναι συνήθως, πολύ σκληρότερος...