Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Πάντοτε οι ταινίες αυτού του κινηματογραφικού υποείδους, με τα ταξίδια στον χρόνο, εντός των πλαισίων της της επιστημονικής φαντασίας, δημιουργούν μια έντονη προσδοκία στην εκκίνηση της ανάγνωσης τους. Χάρη στις πάμπολλες συνθήκες που αναγκάζεται να υποκύψει ο θεατής, στην πορεία, το πράγμα περιπλέκεται σημαντικά, όμως εκεί είναι που χρειάζεται η δεξιοτεχνία του ντιρέκτορα, προκειμένου το πόνημα του να μην ξωκείλει. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που τα χρειάστηκαν, ακόμη και οι πιο μπαρουτοκαπνισμένοι κινηματογραφιστές - Spielberg παρόντος, με το Minority Report, δεν χρειάζεται να αναφερθώ σε δεύτερο - πόσο μάλλον οι πρωτάρηδες πίσω από την κάμερα, όπως συνέβη στην παρούσα περίπτωση του Reminiscence.

Μέλλον. Η ραγδαία αύξηση της στάθμης των ωκεανών, έχει βυθίσει σημαντικά τμήματα των παράκτιων μεγαλουπόλεων, όπως του Μαϊάμι, που το συντριπτικά μεγαλύτερο κομμάτι του έχει βουλιάξει κάτω από την επιφάνεια του νερού. Μια αρνητική συνθήκη διαβίωσης, που μαστίζει κατά κύριο λόγο, τα χαμηλότερα, φτωχότερα και πιο αδύναμα κοινωνικά στρώματα, αφού οι πλούσιοι, έχουν την οικονομική δυνατότητα, να ζήσουν σε τεχνητά δημιουργημένες στεριές, μακριά από την πλημμύρα, την αφόρητη ζέστη και την υγρασία.

Κομμάτι αυτού του υδάτινου κόσμου, είναι ο Νικ Μπάνιστερ, βετεράνος πεζοναύτης με συμμετοχή σε ουκ ολίγους πολέμους που κήρυξε η Υπερδύναμη, που διατηρεί μαζί με την στενή συνεργάτιδα του, Γουότς, επιχείρηση αναβίωσης των ανθρώπινων αναμνήσεων, δια μέσου μιας καινοτόμου τεράστιας μηχανής, που λειτουργεί με φωνητικές εντολές. Την θαυματουργή μπανιέρα, επισκέπτονται όλων των λογιών οι πολίτες, προκειμένου να επαναφέρουν έστω και στιγμιαία εμπρός τους, την θύμηση ενός προσώπου που έχουν απωλέσει.

Μια τέτοια περίπτωση είναι και η Μέι, μια εντυπωσιακής θωριάς, πρωτοφανέρωτη στον ιδιόμορφο χώρο του Μπάνιστερ, γυναίκα, που μονομιάς θα ξυπνήσει εντός του το ερωτικό ενδιαφέρον. Στην αναζήτηση του για να εντοπίσει όμως, περισσότερες πληροφορίες για την αληθινή ταυτότητα της, θα μπλέξει σε ένα δαιδαλώδες και γεμάτο παγίδες παιχνίδι, αφού η μόνιμα μελαγχολικής όψης καλλονή, δεν υπήρξε στην πορεία της και το καλύτερο κορίτσι.

Ιερό και Μέκκα το χθες που κρύβει μια γυναίκα, αξίωμα που δεν μοιάζει να συμμερίζεται ο ήρωας της ιστορίας μας, αφού κατόπιν μιας θυελλώδους περιόδου γεμάτης πάθος, η εξαφάνιση της πρόσκαιρης καλής του, θα τον ωθήσει μετά μανίας να μάθει τα πάντα για το ποιόν της. Ένα υποκοσμικό διάβα, που θα τον οδηγήσει μέχρι τα πιο σιχαμερά καταγώγια της Νέας Ορλεάνης, συστήνοντας τον με μια σειρά από γκάνγκστερς και μαστροπούς, που την είχαν μια φορά κι έναν καιρό για παρέα. Είναι δυνατόν όμως αυτή η γεμάτη μυστήριο, σαγηνευτική οπτασία, να είχε τέτοιου είδους παρτίδες με μαφιόζους, εγκληματίες και προαγωγούς? Η αλήθεια όσο θα ξετυλίγει το κουβάρι της, μπερδεμένος και συγχυσμένος πνευματικά, θα είναι πολύ πιο οδυνηρή από ότι αρχικά μπορεί να φανταζόταν...

Το πρόβλημα λοιπόν της ταινίας, που και βέβαια είναι υπαρκτό, δεν είναι το τι μας περιγράφει, αφού δεν πρόκειται για κάτι περισσότερο από μια νεο νουάρ διαδρομή, ενός προβληματισμένου μεσήλικα, σε έναν κόσμο που καταρρέει, αλλά ποια ακριβώς είναι η αλλόκοτη μέθοδος που χρησιμοποιεί, για να συνθέσει την πλοκή της. Καθώς οι υποχωρήσεις που καλείται να πράξει ο θεατής, ώστε να καλύψει τα σεναριακά κενά που σκάζουν ανά λεπτό κι από παντού, είναι υπερβολικά πολλές. Αποδέχεται τον συμβιβασμό το μάτι? Έχει καλώς. Δεν λέει πάντα ναι, σε ότι του σερβίρει το Reminiscence? Δεν θα προχωρήσει πέραν της τρίτης, τέταρτης σκηνής, αφού θα χάσει και τα αβγά και τα πασχάλια.

Βασικό ζόρι του σεναρίου, είναι που ρίχνει μέσα στο πυρίμαχο σκεύος, μπόλικα ιδεολογικά συστατικά, που τσαλαπατάνε ανά σεκάνς, την απροσδιόριστη ταυτότητα του έργου. Εκεί που την μια στιγμή παρακολουθούμε ένα ρομαντικό δράμα, σε δευτερόλεπτα γίνονται τα πάντα γης μαδιάμ, από τους πυροβολισμούς και τις εκρήξεις. Εκεί που ξύνουμε τον νου για να υποστηρίξουμε την ύπαρξη του Total Recall μηχανήματος, μονομιάς το κάδρο λαμβάνει ένα απρόσμενο σχήμα κοινωνικής μελέτης και προβληματισμού, γύρω από την κλιματική αλλαγή, τις ταξικές ανισότητες, τον ρατσισμό. Κι σε αυτό το σημείο ο χυλός φουσκώνει τόσο, ώστε να χυθεί έξω από το μπολ, λερώνοντας το έτσι κι αλλιώς ανορθολογικό εκράν.

Υπάρχει διάθεση για σκηνοθετικές παρεμβάσεις, από την έμπειρη στα ακριβά τηλεοπτικά σήριαλς σκηνοθέτιδα, Lisa Joy, ειδικά στα πιο σουρουπώδη πλάνα που φέρνουν κάπως σε Blade Runner. Ως εδώ και μη παρέκει όμως. Με σχεδόν δύο ώρες διάρκεια, ένεκα του χελωνίσιου τέμπο της κάμερας, που διασχίζει σοκάκια και παραδρομάκια άσχετα πολλές φορές μεταξύ τους, νιώθεις πως έχει περάσει μισή ημέρα στο κάθισμα, με μυαλό εξαντλημένο τόσο από την συλλογή πληροφοριών, όσο όμως κυρίως από την εξουθενωτική απόπειρα να μπουν σε μια κάποια τάξη.

Συνεπώς το Ταξίδι Μέσα από τη Μνήμη, ναι μεν στυλιζαρισμένο, με αξιόλογα γραφικά και όμορφα μισοσκοτεινιασμένη ατμόσφαιρα, μα αργόσυρτο, εκκεντρικό και ανάκατο στην εκκεντρική του δομή, δεν κερδίζει το στοίχημα, να καταταχθεί στη μεριά, με τις λίγες, πολύ λίγες, αξιόλογες στιγμές του ιδιόμορφου κινηματογραφικού genre. Πολύ εντυπωσιακή η Σουηδέζα Τζέσικα Ράμπιτ, Rebecca Ferguson, η οποία αντάμα με την (Mission Impossible εκλεκτικής συγγένειας) Thandie Newton, συνθέτει το γυναικείο δίδυμο, που παραπληρωματικά κινεί τα νήματα της ύπαρξης του πρωταγωνιστή Hugh Jackman. Ενδεχόμενα στην πιο αδύναμη ερμηνευτική του στιγμή, από τον προ εικοσαετίας καιρό που μας συστήθηκε ως μεταλλαγμένος Λόγκαν...