Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Το ημερολόγιο έδειχνε 2015, όταν μια πολύ χαμηλού κόστους παραγωγή από την παγωμένη Ισλανδία, με αφετηρία το τρόπαιο του un Certain regard στις Κάννες, άφηνε τις πιο καλές εντυπώσεις σε οποιαδήποτε αγορά κι αν προβλήθηκε. Η dramedy Hrutar του ταλαντούχου Grímur Hákonarson με γλαφυρές πινελιές παρακολούθησε την πιο ακραία εκδοχή αντιπαλότητας, του ισχυρότερου δεσμού αίματος, του αδελφικού. Σήμερα έφτασε η στιγμή της αναμενόμενης αγγλόφωνης διασκευής της, κάτω από την, απλώς μεταφρασμένη μαρκίζα, Rams.

Υπό κανονικές συνθήκες, η οικογενειακή κτηνοτροφική μονάδα των Γκρίμουρσον, θα ήταν η κυρίαρχη σε ολόκληρη την Δυτική Αυστραλία, αφού τα εκτρεφόμενα πρόβατα τους ποτέ δεν χάνουν το τρόπαιο των πιο καλοζωισμένων στους σχετικούς διαγωνισμούς της περιοχής. Η πραγματικότητα όμως είναι αρκετά πιο περίπλοκη, αφού τα δύο ηλικιωμένα αδέλφια, ο Κόλιν και ο Λες, έχουν να ανταλλάξουν καλημέρα μεταξύ τους για περισσότερα από σαράντα χρόνια, λόγω των κληρονομικών διχονοιών, που έχουν αποσχίσει το τεράστιο αγρόκτημα τους στα δύο.

Τον πομπώδη θρίαμβο του μεγαλύτερου των αδελφών, στο ετήσιο θεσμό για την ανάδειξη του καλύτερου κριαριού, θα ακολουθήσει η τραγική διαπίστωση πως ολόκληρο το κοπάδι του, όπως και το γειτονικό του Κόλιν, πάσχει από την εκφυλιστική νόσο OJD, με συνέπεια το Υπουργείο Ανάπτυξης να διατάξει την άμεση θανάτωση των ζώων, προς αποφυγή της μετάδοσης της ασθένειας σε όλη την επικράτεια. Και την λογική απαγόρευση, για διάστημα δύο ετών, της εκτροφής των μηρυκαστικών, ωσότου ο κίνδυνος εξαφανιστεί μια για πάντα.

Και οι δυο τους θα προτιμούσαν να πεθάνουν, από το να παραδώσουν τα ζωντανά τους στην υπηρεσία προς ευθανασία. Κι αν ο ένας με πόνο ψυχής τα στοίβαξε στο φορτηγό με τελικό προορισμό το κρεματόριο, ο άλλος, δεν δίστασε να τα εκτελέσει με το περίστροφο ένα, προς ένα μέσα στην στάνη. Στην πραγματικότητα όμως, διατηρώντας ζωντανά, στο σαλόνι του σπιτιού του, μια χούφτα από εκείνα, αφού του είναι αδύνατον να σκεφτεί και μόνο την διαβίωση του χωρίς τα πανέμορφα κριάρια του.

Εννοείται κρυφά από το κράτος, φυσικά και χωρίς να κινήσει την παραμικρή υποψία στον γείτονα αδελφό του, Λες, ο οποίος έχει πέσει σε βαριά κατάθλιψη, αφού απώλεσε τον σημαντικότερο λόγο ύπαρξης του. Κι ενώ οι ημέρες περνούν βασανιστικά και για τους δυο, η πιθανότητα αποκάλυψης του παράνομου μυστικού στην επίμονη για επισκέψεις στο ράντσο, τοπική κτηνίατρο, φέρει το ενδεχόμενο να ενώσει σε κοινό αγώνα τις δυνάμεις των θανάσιμων εχθρών. Όσο κι αν κάτι τέτοιο φαντάζει απίθανο, μετά από τέσσερις δεκαετίες που τα αδέλφια βρίσκονται σε ασίγαστη κόντρα.

Όμορφη η σκέψη της τοποθέτησης ενός Φρέντο κι ενός Μάικλ Κορλεόνε, στην απομονωμένη μέση του πουθενά, που όμως χάρη στην κινηματογράφηση της ομάδας του Jeremy Sims, φαντάζει τόσο ειδυλλιακός και καταπράσινος τόπος για να ζήσει κανείς. Το ζήτημα είναι πως αν πραγματικά δυο αδέλφια βρίσκονταν σε πόλεμο μισού αιώνα, θα περίμενε κανείς να είχαν υψωθέι θεόρατα τείχη ανάμεσα στα καλύβια τους και τους δικηγόρους να πηγαινοφέρνουν εξώδικα από τον ένα στον άλλο. Συνεπώς αυτή η ρήξη, με τα αδέλφια να λατρεύονται μεταξύ τους, πίσω όμως από τους τοίχους, αδιόρατα, δεν δικαιολογείται. Όπως δεν κολλάει κάπου, η αστεία μεν, αλλά ισοδύναμη της απάνθρωπης, μεταφοράς του στα όρια του θανάτου, σουρωμένου Λες, στο νοσοκομείο, πάνω στην δαγκάνα του τρακτέρ. Αν ήταν Farrelly made ναι, εδώ έχουμε να κάνουμε όμως με ένα δράμα ανθρώπινο, που δεν χωρούν τέτοιες χιουμοριστικές υπερβολές.

Πλάι στην υπέροχη φωτογραφία της δισυπόστατης (υγιούς ή καμένης από τις πυρκαγιές) Αυστραλίας, τοποθετούνται οι παρουσίες δύο σημαντικών ερμηνευτών από τους Αντίποδες, του Sam Neill και του Michael Caton, που με την βετεράνα εκφραστικότητα τους, δίνουν υπόσταση στα δύο τόσο διψασμένα για εκεχειρία, επικοινωνία και εντέλει συμμαχία αδέλφια. Άδικη για αμφοτέρους, η επιλογή σε ρόλο κλειδί μα περιφερειακό, της πιο ριγμένης βραβευτικά ηθοποιού στα χρονικά του Βρετανικού σινεμά, αφού χωρίς την παραμικρή σεκάνς αβάντας, η τρομερή Miranda Richardson κλέβει την παράσταση. Σε γενικές γραμμές, πάντως, το Rams είναι ένα άξιο προς θέαση, θερμότερων βαθμών Κελσίου, ριμέικ, που βαδίζει με σεβασμό στα χνάρια του ορίτζιναλ, χωρίς όμως να το προσεγγίζει σε ποιότητα.