Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Ξημερώματα της νέας χιλιετίας, μια πραγματικά όμορφη και ευρηματική κομεντί από την Μεγάλη Βρετανία, χάρη στον ιδιαίτερο τρόπο που προσέγγισε την αγιάζουσα σαν μέσο αμαρτία, για σκοπό καλό, την διάσωση της κεντρικής ηρωίδας από τα δυσβάσταχτα χρέη, απέσπασε θετικότατα σχόλια, οπουδήποτε κι αν προβλήθηκε. Το Saving Grace. δια χειρός του Nigel Cole, διέθετε στον πρωταγωνιστικό ρόλο την σπουδαία βετεράνα Brenda Blethyn, ως την γυναίκα που πήρε το ρίσκο να καλλιεργήσει και να εμπορευτεί στην μικροκοσμική επαρχία της Αλβιόνας, χορταράκι από το καλό του Θεού, μπας και γλυτώσει από τους αμέτρητους πιστωτές της. Δυο δεκαετίες μετά, οι καλοί μας φίλοι Τρικολόρ, θεώρησαν σκόπιμο να πάρουν την βασική ιδέα εκείνου του φιλμ και απλά να την προσαρμόσουν σε κάποια δικά τους μέτρα, λίγο πιο περιπετειώδη, κάπως πιο σασπένς, κομματάκι πιο γλαφυρά, σαφέστατα λιγότερο επιτυχημένα.

Χάρη στην καταγωγή της από την Μέση Ανατολή και γνωρίζοντας άπταιστα την αραβική γλώσσα, η μεσήλικας Πασιάνς Πορτφέ, θα βρει εύκολα εργασία, ως διερμηνέας στην Δίωξη Ναρκωτικών της Γαλλικής πρωτεύουσας. Ο μισθός της δημοσίου υπαλλήλου, επ ουδενί όμως δεν φτάνει για να καλύψει τις ανάγκες διαβίωσης της, έχοντας δυο ενήλικες κόρες να φροντίσει, αλλά και να πληρώσει το αβάσταχτο κόμιστρο στον οίκο ευγηρίας, που φιλοξενεί την ηλικιωμένη και ασθενή μητέρα της. Δυο μήνες έχει να πληρωθεί το γηροκομείο κάτι που σημαίνει πως η απειλή της έξωσης για την ανήμπορη γυναίκα είναι ορατή.

Η πληροφορία πως ένα τεράστιο φορτίο με μαριχουάνα καταφτάνει στο Παρίσι, θα προκαλέσει εγρήγορση στην υπηρεσία, με την Πασιάνς να καλείται να αποκρυπτογραφήσει τις μυστικές κινήσεις των αραβόφωνων εμπόρων, που βρίσκονται υπό στενή παρακολούθηση. Προς μεγάλη της έκπληξη όμως, ένα μέλος της σπείρας είναι ο γιος της καλοσυνάτης νοσηλεύτριας που προσέχει την μαμά της. Και με επιδέξιες κινήσεις θα καταφέρει να τον ενημερώσει, προκειμένου να αποφύγει την αστυνομική παγίδα. Εντοπίζοντας όμως την κρυψώνα που θα αποθηκεύσει η συμμορία το χασίς, από το μυαλό της θα περάσει μια δαιμόνια ιδέα: Να γίνει η ίδια έμπορος, διακινώντας τις πρώτης ποιότητας φούντες στην μαύρη αγορά του Παρισιού...

Κι έτσι εκμεταλλευόμενη την άριστη γνώση της γλώσσας, αφού έρθει σε επαφή με τα βαποράκια του υποκόσμου, θα στήσει την δική της παράνομη επιχείρηση που αυτοστιγμεί θα της αποφέρει τεράστια οικονομικά κέρδη. Πως όμως θα συνδυάσει την παραβατική της συμπεριφορά με το ίδιο της το επάγγελμα, που υποτίθεται λειτουργεί ακριβώς αντίθετα, στηρίζοντας την νομιμότητα και την προστασία του πολίτη? Και είναι άραγε πιθανό να καταφέρει να ξεγελάσει τους κομπανιέρους της στο Σώμα, πως δεν είναι εκείνη η Mama Weed, που άπαντες έχουν βάλει στο στόχαστρο?

Απαντήσεις παίρνουμε στην εξέλιξη της πειραγμένης ετούτης αστυνομικής περιπέτειας με τις γλαφυρές προεκτάσεις, που σκηνοθετικά και σεναριακά υπογράφει ο Φραντσέζος Jean-Paul Salomé, στηριζόμενος πάνω στην ομώνυμη - La Daronne - νουβέλα της Hannelore Cayne. Που πραγματικά εμφανίζει ένα σημαντικό ενδιαφέρον στην θεματική του βάση, τοποθετώντας μια υπεράνω πάσης υποψίας μεσήλικη γυναίκα, φιλόδοξη και ονειροπόλα κάποτε, μα βυθισμένη πλέον στην βάσανο της mid life crisis, στο επίκεντρο της υπόθεσης. Μόνο που η μετατροπή της χαμηλών τόνων και γεμάτης καθημερινά ζητήματα να επιλύσει εξηντάρας σε Jackie Brown, γίνεται με μέθοδο άγαρμπη, άνιση και ασύμμετρη, τουλάχιστον με τα όσα θα πρόσταζε ο ορθολογισμός.

Δεν είναι και τόσο εύκολο να αποδεχτεί κανείς την μονομιάς μετάλλαξη - όσα επαναστατικά κι αν κρύβει στην έφηβη ψυχή της - της Πασιάνς, που φορώντας απλώς μια μπούρκα και συνοδευόμενη από έναν σκύλο Κ-19, ηγείται της διασποράς των πακέτων της μαύρης στο διψασμένο μάρκετ. Αν μέσα σε αυτή την ταχύτατη εξωφρενικότητα, το φιλμ αποφάσιζε να ακολουθήσει το μονοπάτι της καυστικής κοινωνικής σάτιρας (όπως στην Saving Grace δηλαδή) αντί να επιδείξει με πομπή μια ανούσια σοβαροφάνεια, που αφαιρεί σημαντικό μέρος από την ανθρώπινη υπόσταση της (αντι)ηρωίδας, καθιστώντας την κάτι μεταξύ καρικατούρας και κόμικ.

Ούτε όμως ετούτη η απαίτηση μοιάζει να ζορίζει την κορυφαία Γαλλίδα περφόρμερ των πρόσφατων δεκαετιών. Η La Huppert, στα 68 της παρακαλώ, ντυμένη την, υποτιθέμενα ασέξουαλ, μουσλιμική γυναικεία φορεσιά, μοιάζει πιο ελκυστική, αλλά και νεότερη από ποτέ. Αέρινη, μια θαλασσιά ματιά ξυράφι και όπλο την γνώριμη αυτοπεποίθηση της, δίνει την απαιτούμενη υπόσταση στον ρόλο της χήρας, μητέρας, κόρης, ερωμένης, σκληρά εργαζόμενης γυναίκας, που σηκώνει την παντιέρα της στάσης της και τελικά τα καταφέρνει. Να φέρει εις πέρας έναν super hero ρόλο, όχι και τόσο κοντινό σε όσους την έχουμε απολαύσει στο παρελθόν. Μακάρι να μπορούσα να πω τα ίδια και για το σύνολο, που δεν μου άφησε ανάλογα θετική εντύπωση και είναι βέβαιο πως θα λησμονηθεί εντός ωρών...