Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Η προηγούμενη φορά που η Disney πήρε την απόφαση να περάσει μια από τις διασκεδαστικότερες ατραξιόν της στην μεγάλη οθόνη, υπήρξε ένα πραγματικό τζακ ποτ. Οι διαβόητοι Πειρατές της Καραϊβικής, που έχουν κλείσει εικοσαετή πλέον πορεία, μετά από πέντε τσάπτερς, κατάφεραν το εντυπωσιακό σκορ των 4,5 δις δολαρίων στα παγκόσμια box office, καθιστώντας ως αστέρα πρώτου χολιγουντιανού βεληνεκούς τον πρωταγωνιστή τους Johnny Depp, που υποδύθηκε τον κεντρικό ήρωα, εκκεντρικό Τζακ Σπάροου. Κάτι ανάλογο επιχειρεί το κορυφαίο στούντιο να καταφέρει με μια ακόμη δημοφιλή ρουμπρίκα της Disneyworld, παρόμοιας αισθητικής, φαντασμαγορίας και εκρηκτικότητας, όπως το Jungle Cruise. Οκ, σύμφωνοι, χαλασμό κυρίου προκαλεί στην αίθουσα, αν και Pirates δεν είναι...

Λονδίνο, αρχές του 20ου αιώνα. Η διαβόητη εξερευνητής Δρ, Λίλι Χάουτον, με την βοήθεια του μημουαπτικού αδελφού της, Μακ Γκρέγκορ, θα αναζητήσει τους πόρους του Βασιλικού Ιδρύματος Ερευνών, προκειμένου να χρηματοδοτηθεί η αναζήτηση του μυθικού δέντρου των Δακρύων του Φεγγαριού, που τα πέταλα του είναι ικανά να γιατρέψουν οποιαδήποτε ασθένεια ή τραύμα. Η ακραία αρνητική απάντηση θα οδηγήσει την ριψοκίνδυνη γυναίκα να ακολουθήσει τα βήματα του χάρτη που της κληροδότησε ο σκαπανέας πατέρας της, μόνη της, αγκαζάροντας μια μαούνα που θα την οδηγήσει μέχρι τα γεμάτα αντιξοότητες βάθη του Αμαζονίου.

Με καπετάνιο τον τυχοδιώκτη και οπορτουνιστή Φρανκ Βολφ, το ξύλινο σκαρί La Quilla, θα εκκινήσει το μακρύ του ταξίδι, δίχως καν να έχει υπολογίσει τα εμπόδια που θα συναντήσει στο διάβα του. Τόσο από τους αντιπάλους διώκτες που επιθυμούν να πάρουν στα χέρια τους, πρώτοι, το θεραπευτικό υλικό, όσο και από τις εκπλήξεις που θα εμφανιστούν από του πουθενά και εντελώς αναπάντεχα στην κρουαζιέρα. Και που πρόκειται να μετατρέψουν την επιστημονική αναζήτηση της ετερόκλητης συντροφιάς, σε πραγματική κόλαση!

Με φόντο λοιπόν τον ομορφότερο για να τον διασχίσει κανείς υδάτινο όγκο του πλανήτη, αν μάλιστα είναι κατάλληλα προετοιμασμένος για να έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με όλα τις πιθανές φαρμακερές και ανθρωποφάγες δυσκολίες, ξεκινάει η βόλτα στα μυστηριώδη τροπικά εσάκια του επτά χιλιάδων χιλιομέτρων μεγαλύτερου ποταμού στον κόσμο. Από μόνο του άλλωστε αυτό το σκηνικό, είναι ικανό να δημιουργήσει την συνθήκη ενός υπέροχου προς παρακολούθηση adventure, από εκείνα που μια φορά κι έναν καιρό αποτελούσαν τον παράδεισο του σινεφίλ, μα που σε βάθος χρόνου έχουν εκλείψει σε μεγάλο βαθμό από τα εκράν. Και αυτή την δίψα του κοινού για ένα καινούργιο Romancing The Stone, National Treasure ή Mummy, των οποίων άθροισμα ορίζει η περίπτωση του Jungle Cruise, είναι που ανεβάζει το θερμόμετρο της αδημονίας για μια αξιοπρεπή, τουλάχιστον, περιπέτεια δράσης.

Και το φιλμ, παρόλο που δεν είναι άψογο, μια χαρά τα καταφέρνει να ανταποκριθεί. Αρχικά κτίζοντας με σοβαρότητα μία προς μία τις προσωπικότητες που συμμετέχουν στο ενδιαφέρον στόρι. Μια ατρόμητη γυναικεία εκδοχή του Δόκτορος Τζόουνς, ένας φοβιτσάρης με πάμπολλες ιδιαιτερότητες αδελφός, μια τριάδα κακίστρων που έρχονται από το μακρινό παρελθόν, αναγεννημένοι χάρη στην μεταφυσική δραστηριότητα του σεναρίου (όπως Pirates), ένας Γερμαναράς Πρίγκιπας που μεταφέρει το πεδίο του πρώτου παγκοσμίου πολέμου στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, ένας πλεονέκτης πλούσιος επιχειρηματίας, ένα άγριο αιλουροειδές θηρίο, μεγέθους Life Of Pi, που θα δώσει λύσεις ως ο από μηχανής Θεός, σε όχι και λίγα ζητήματα. Καταλύτης της εξέλιξης και συνδετικός κρίκος των πάντων, ο σκίπερ της ξύλινης, πλεούμενης σακαράκας, ο εκ πρώτης όψης κανάγιας, απατεώνας, παραδόπιστος και παρτάκιας Φρανκ, που όμως κρύβει πίσω του την (Χαιλάντερ...) ιστορία, που πρόκειται να ανατρέψει τα πάντα, ενόσω η τριάδα αναζητά το Ιερό Δισκοπότηρο. 

Το διασκεδαστικό, γεμάτο σασπένς και απροσδόκητα τουίστ φιλμ, διαθέτει φιλοδοξία και αυτό είναι προφανές από τα πρώτα του κιόλας λεπτά, όταν και διαλαλεί πως δεν έχει στηθεί στο πόδι. Από την CGI εισαγωγή της πλατείας Πικαντίλι, ο θεατής που προσδοκά τον παλιομοδίτικο πανζουρλισμό εποχής, είναι απόλυτα βέβαιος πως θα πάρει πίσω και με το παραπάνω όσα ξόδεψε στον γκισέ. Άλλωστε ο δοκιμασμένος σε μπόλικα φιλμικά είδη Σπανιόλος Collet Serra, είναι πολύ προσεκτικός στο τι θα σερβίρει. Την ζητούμενη υπερβολή στο έπακρο, την γνωστή γλαφυρότητα ακόμη και στις στιγμές που οι ήρωες βρίσκονται μπροστά σε αδιέξοδο, την αγωνία έστω κι αν είναι ηλίου φαεινότερο ποιος εντέλει θα επικρατήσει, το υποβόσκων ρομαντζάκι που πάντα είναι καλοδεχούμενο, τα ειδικά εφέ, που ιδίως προς το Avatar φινάλε είναι απίστευτης τεχνικής αρτιότητας. Σίγουρα ένα προσεχτικότερο ψαλίδι θα μπορούσε να μικρύνει την διάρκεια σε λιγότερο από τις τελικές δύο και βάλε ώρες, αν και χάρη στην φαντασμαγορία που μόνο η Disney μπορεί να προσφέρει σε τέτοιο κορυφαίο λέβελ, το δικό μου το μάτι ουδέποτε κουράστηκε ή βαρέθηκε (όπως στα περισσότερα Marvel ασούμε).

Είναι μεγάλη η χαρά μου, που το σαραντάχρονο Λονδρεζάκι, αυτή η εκφραστική Emily Blunt, μιάμιση δεκαετία μετά την (υποστηρικτική) σύσταση της Prada, έχει τσακώσει για τα καλά τις ευκαιρίες που της έχουν δοθεί, με συνέπεια να αποτελεί ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα πρόσωπα του Χόλιγουντ αυτό τον καιρό, δοκιμάζοντας εαυτόν σε αρκετά διαφορετικά είδη. Από το ανεξάρτητο horror του Quiet Place, μέχρι το παρόν μπλοκμπάστερ, η Βρετανίδα ανταποκρίνεται άψογα, ως το πανίσχυρο θήλυ, που δεν καταλαβαίνει από πάνοπλους οχτρούς και θα κάνει το δικό της, ότι κι αν συμβεί. Το δέσιμο της Αχ Βαλεντίνα με τον παλαιστή The Rock, εν αρχή, δεν μου κολλούσε ως ιδέα, η εμπειρία όμως του Dwayne Johnson από πρότερες επιτυχίες του στο ζουγκλοειδές genre, γρήγορα μου άλλαξε την γνώμη. Τα καταπληκτικά σιγόντα από ένα άξιο καστ (Giamatti αξία σταθερή, Jack Whitehall γκείζων τόσο όσο, Ramirez ιδανική επιλογή και Plemons αποκάλυψη ξανά) δεν είναι παρά μόνο το κερασάκι στην τούρτα μιας ταινίας, που άξια μπαίνει στην λίστα των εναλλακτικών παραστατών του Indiana Jones της κινηματογραφικής ιστορίας. Αναμένοντας το σίκουελ...