Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Η τελευταία μου εμπειρία από παίξιμο στα ουφάκια, χάνεται καμιά σαρανταριά χρόνια πριν, όταν τριάδα στα κουμπιά και τον μοχλό, με ένα τάλιρο, στο πίσω μέρος του σουβλατζίδικου, μέχρι Τόκιο βομβαρδίζαμε, στις τριάντα μάχιμες πίστες του θρυλικού 1942.  Συνεπώς η έννοια του open world video game, μου είναι εντελώς άγνωστη, μιας και ούτε που μπορώ να φανταστώ το πόσο έχει εξελιχθεί το πράγμα από εκείνη την πρωτόγονη ολιγόμπιτη προϊστορία του. Δεν χρειάζεται πάντως κανείς να ανοίξει το μυαλό του διάπλατα, για να κατανοήσει πως οι δημιουργοί των υπερσύγχρονων βίντεο παιχνιδιών, στο κτίσιμο των γραφικών τους, σαν μοτίβο χρησιμοποιούν τις πραγματικές κοινωνίες. Free Guy...

Μέρος του περιθωρίου, του σκηνικού που εμπρός του εκτυλίσσεται η δράση, ενόσω οι παίκτες μάχονται για την επικράτηση στο βίντεο παιχνίδι Free City, είναι ο Γκάι. Ούτε καν όμως έχει γνώση της αληθινής του ταυτότητας, καθώς νομίζει πως είναι κομμάτι ενός παραμυθένιου ρεαλιστικού κόσμου. Ευγενικός ταμίας στην Τράπεζα της μεγαλούπολης, ολημερίς συναλλάσσεται πίσω από τον γκισέ με το κοινό, περιμένοντας μαζί με τον καλύτερο του φίλο σεκιουριτά, την επαναλαμβανόμενη στιγμή της εισβολής του gamer - ληστή, που υπό την απειλή του όπλου, θα επιδιώξει να αδειάσει το χρηματοκιβώτιο. Και κάθε μέρα ξανά μανά το ίδιο και το ίδιο κλισέ επεισόδιο, "όλοι στο πάτωμα, κανείς δεν θα πάθει τίποτα"...

Τα πάντα στην ρουτίνα του Γκάι θα ανατραπούν από την ώρα που εγκαταλείποντας εν ώρα ληστείας το πόστο του, θα επιχειρήσει να κοντράρει, αδιαφορώντας για τις συνέπειες, ο ίδιος τον πάνοπλο κλέφτη. Στιγμή που θα του δώσει να καταλάβει πως κάτι μυστηριώδες συμβαίνει στον ασφαλή καθώς πίστευε περίγυρο του, με την εμφάνιση κάποιων παράξενων συμβόλων και στοιχείων, που αγγίζοντας τα αποκτά ξεχωριστές δυνάμεις και ικανότητες. Κατάσταση που θα γίνει ακόμη πιο περίπλοκη για τον Γκάι, μόλις συναντήσει την όμορφη Μολότοφ Γκερλ, το άβαταρ της παίκτριας Μίλι, που μονομιάς θα κάνει την ουδέτερη μέχρι ώρας, καρδιά του σκιρτήσει.

Κι αυτή η απόκτηση ξεχωριστής προσωπικότητας, που θα τον βγάλει μονομιάς από το σκηνικό της θορυβώδους μητρόπολης, φέρνοντας τον στο προσκήνιο της δράσης, θα συγκινήσει τον αόρατο ως προ ολίγου τραπεζικό υπάλληλο, δίνοντας του την δυνατότητα να γίνει κι αυτός ένας από τους κανονικούς πολίτες του (εικονικού, μα δεν το έχει σκαμπάσει) κόσμου. Κι από μη παίξιμος χαρακτήρας, θα εξελιχθεί σε ήρωα, σε πρωταγωνιστή, που οι gamers θα του δώσουν το νικνέιμ ο Τύπος με το Θαλασσί Μπλουζάκι. Μόνο που κανένας στην δημιουργό φίρμα του παιχνιδιού, δεν μπορεί να εξηγήσει το πως από το πουθενά, αυτός ο μονοδιάστατος τύπος, έχει γίνει σούπερ χίρο!

Έρωτας είναι η αφορμή. Η ανάγκη για να διώξει από πάνω του την βαρετή Today σφραγίδα της τυποποίησης είναι όμως η αιτία, που ο Γκάι θα κάνει την επανάσταση του. Ο βίος του ως άβουλο πιόνι είναι αόρατος. Δεν κινδυνεύει από κάτι, δεν νοσεί, δεν υπάρχει ποτέ περίπτωση καν να πάθει μια ζημιά. Αυτή η ουδετερότητα του χαρακτήρα που ούτε κλαίει, ούτε γελά, θα τον σπρώξει να βάλει λίγη περιπέτεια στο άοσμο και άγευστο είναι του. Και βήμα με το βήμα (του) η αρχική λίγη δράση, θα εξελιχθεί σε χαμό. Που αλυσιδωτά όμως θα προκαλέσει πανζουρλισμό στο gameplay των απτών παικτών: Ποιος στο διάολο είναι ετούτος, που περνά τις πίστες την μία μετά την άλλη και μάλιστα με τόση ευκολία?

Είναι το Point of no return που ο ρεαλισμός συναντά το εφετζίδικο γραφικό σκίτσο. Είναι το δευτερόλεπτο που ο αφανής τίποτας αποκτά καρδιά, ψυχή και το κυριότερο βούληση. Και ο μηδενισμένος από την παιχνιδοποίηση Τύπος αποκτά αληθινή υπόσταση, γίνεται κάποιος, ονομαστός, γνώριμος και δημοφιλής, ανεβαίνει βαθμίδα, ξεχωρίζει και αυτό, παρόλο που ο προστατευτικός κλωβός έχει σπάσει, τον ενθουσιάζει. Είναι και εκείνη η γλύκα της μορφονιάς που τον συγκινεί. Για πόσο όμως θα κρατήσει αυτή η ανάδειξη του non playable character σε λαμπερού αστέρα, όταν η μόστρα του θα αρχίσει να ανατρέπει τα σχέδια των κραταιών?

Είναι αλήθεια κομματάκι δύσκολο για κάποιον που δεν έχει γνώση από την μοντέρνα αισθητική των videogames να προσεταιριστεί τις αντιλήψεις του Free Guy. Γι αυτό όμως δεν ευθύνεται η ταινία αλλά το χάσμα της γενιάς, που δεν νοεί πως έχει αλλάξει το πράμα από τον καιρό του ασπρόμαυρου Space Invaders ως τις μέρες μας, που οι φανατικοί gamers δεν διακρίνουν πότε παίζουν και πότε διαβιώνουν. Άριστη σκηνοθετική πένα στον τρόπο προσέγγισης του υπαρκτού με το φανταστικό, από τον καιρό των σούπερ χιτς Night At The Museum, ο Shawn Levy εκμεταλλεύεται στο έπακρο την ιδέα της συμβίωσης του virtual με το κανονικό, ενόσω οι κανόνες λειτουργείας τους διασταυρώνονται αδιάκριτα. Οι κινήσεις του Γκάι συνθέτουν παραβολές που από μέσα τους πηγάζουν προφανείς κοινωνικοί συμβολισμοί, αλληγορίες και τάσεις. Οκ, η παντιέρα ρόσα δεν μπορεί να συνεχιστεί αιωνίως, σε χολιγουντιανό sci fi δημιούργημα αναφερόμαστε, που κάποια στιγμή οφείλει να περάσει στην φαντασμαγορία και τον τελικό πανζουρλισμό.

Προς τιμήν του το φιλμ δεν εγκαταλείπει ολοσχερώς την αρχική του υπόσχεση, πρέπει όμως και να εντοπίσει μια μέθοδο εξόδου στο ταπί, χωρίς να προκαλέσει απογοήτευση σε όσους ακολούθησαν την συλλογιστική του με πίστη αποξαρχής. Θα περίμενα μια κάπως πιο ριζοσπαστική τρίτη πράξη, αν και την ευτυχή κατάληξη για τους πάντες, δεν την λες και απογοητευτική. Ίσως συμβατική της μπλοκμπάστερ μεθοδολογίας.

Η επιλογή του Ryan Reynolds μοιάζει ως η ιδανική για να αποδώσει τον καλοσιδερωμένο Μέντιο, που πραγματοποιεί το άλμα από την αφάνεια στο προσκήνιο. Κεφάτος, αστείος, διασκεδαστικός, όπως και δυναμικός με αποφασιστικές εκφράσεις και κινήσεις όταν απαιτείται, ο πεπειραμένος από τις δράσεις του Deadpool ηθοποιός, προσθέτει ακόμη έναν κρίκο στην αλυσίδα της υποκριτικής του επιτυχίας. Η διάνα του κάστινγκ αφορά πάντως στην Βρετανίδα Jodie Comer, που την αναδεικνύει ως ένα ανατέλλων αστέρι, στον διπλής υπόστασης ρόλο της παίκτριας / Lara Croft, καταλύτη της αναγέννησης του Πολίτη Dude.

Αν κάτι μοιάζει χρήσιμο αυτή την ώρα, πάντως, είναι μια τουλάχιστον, ακόμη, θέαση του Free Guy, έχοντας την αίσθηση πως την πρώτη φορά κάποια στοιχεία μου διέφυγαν πάνω στην καταιγίδα. Για να προχωρήσει η κουβέντα πάνω στο πόνημα με μια πιο ολοκληρωμένη άποψη και σφαιρικότερη αντίληψη των όσων θέλει να πει. Ακόμη κι έτσι όμως, σε ένα πιθανό μου ρεβίζιον και πάλι θα αποφύγω να εκστομίσω φράσεις όπως Groundhog Day και Truman Show. Ο Γκάι μου καλόμαθε πως να αποφεύγω τον NPC σωρό...