Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Κανένα άλλο Cruel Summer της ζωής μου, όσα όμορφα, υπέροχα, αξέχαστα και μοναδικά μπορεί να σημάδεψαν κατοπινά την νιότη μου, δεν είναι τόσο αποτυπωμένο έντονα στην μνήμη όσο εκείνο το Καλοκαίρι του 85. Καταφέρνω εύκολα να περιγράψω ακόμη και σήμερα, παππούς πλέον, όχι απλά την κάθε μέρα αλλά την κάθε ώρα, που βίωσα, από την στιγμή που την πρωτοσυνάντησα. Δυο χρονιές μεγαλύτερη από τις δικές μου 16 - ξόδεψα δίπλα της, το κάθε δευτερόλεπτο που μου έδωσε δικαίωμα εκείνος ο Αύγουστος. Όλο το πρωινό στην ακροθαλασσιά, κάθε απόγευμα βόλτα αγκάλης στο λιμάνι, μέχρι να ξημερώσει παλαβομάρες στην δωρεάν παραλιακή ντίσκο, υπό τους φρενήρεις ρυθμούς του In Between Days. Τίποτα παραπάνω, μα είχα την αίσθηση πως ταξίδεψα δίπλα της μέχρι το φεγγάρι, ίσως και το άπειρο κι ακόμη παραπέρα. Μετά το αντίο δεν την ξανάδα ποτέ. Μπορώ, όμως με μάτια κλειστά, ακόμη να μετράω μία προς μία τις μυριάδες φακίδες του προσώπου της. Λες και ήταν χθες...

Η βόλτα με το μικρό ιστιοπλοϊκό, για τον άπειρο δεκαεξάρη Άλεξ, στα ανοιχτά της Νορμανδικής ακτής, θα μπορούσε να εξελιχθεί σε τραγωδία, αν δεν εμφανιζόταν με το μηχανοκίνητο σκάφος του ο πολύ πιο γνώστης στον χειρισμό των πανιών, Νταβίντ. Σαν να τα σύστησε μονομιάς η μοίρα, τα δύο αγόρια από αυτή την στιγμή θα γίνουν αυτοκόλλητα, με τον πιο συνεσταλμένο Άλεξ, να ξοδεύει ολόκληρη την ημέρα του, στο ευρύχωρο και εύπορο σπίτι του νέου του φίλου, εργαζόμενος συνάμα στο κατάστημα ναυτικών ειδών, που διατηρεί η άνετη και φιλελεύθερη μητέρα του, Κυρία Γκορμάν, στο κέντρο της κωμόπολης.

Η σχέση των δύο εφήβων πολύ σύντομα θα εξελιχθεί σε κάτι περισσότερο από φιλική, με τις αγκαλιές τους να μην χωρίζουν ούτε για να διατηρήσουν τα προσχήματα, μπροστά στα συντηρητικά μάτια. Πολύ σύντομα όμως, ο Νταβίντ, ατίθασος και ανεξάρτητος, θα νιώσει να καταπιέζεται σε αυτό τον δεσμό. Και θα επιχειρήσει να αποδράσει με κάθε τρόπο, από το μέχρι πρότινος ονειρικό, μα πλέον ακραία τοξικό περιβάλλον.

Με δυο λέξεις δηλαδή "καλά ήταν ως εδώ, ήρθε η ώρα οι δρόμοι μας να χωρίσουν", δοσμένο ίσως και με ακόμη πιο απότομο τρόπο από τον μεγαλύτερο ηλικιακά του διδύμου. Αντίδραση που θα προκαλέσει πόνο αβάσταχτο στην ψυχή του Αλεξίς, ο οποίος μέχρι τότε πετούσε στα ουράνια, έχοντας εντοπίσει στο πρόσωπο του αυτοκόλλητου του, τα πάντα: Τον φίλο που ποτέ του δεν είχε, τον αδελφό που πάντα του έλειπε, τον συμβουλάτορα - μέντορα - εργοδηγό ζωής που χρειαζόταν, τον έρωτα, τέλος, που του χαράκωσε μια και καλή την καρδιά. 

Έτσι είναι όμως ή έτσι νομίζει? Αυτό που βιώνει ο τρομαγμένος να κοιτάξει κατάματα την αλήθεια πιτσιρίκος, ανήκει στην σφαίρα του αληθινού ή είναι απλώς αποκύημα της φαντασίας του? Είναι και τόσο λεπτός ο διαχωρισμός ανάμεσα στην προοπτική και στην αντίληψη, ώστε στο βλέμμα ενός περιορισμένων εμπειριών νεανία, να μοιάζουν ως χαρακτηριστικά τόσο ίδια, τόσο ανακατεμένα. Σε τέτοιο βαθμό που να μην καταφέρνει να τα διαχωρίσει από τον γόρδιο δεσμό τους, ούτε καν το πιο ακαριαίο κτύπημα της μοίρας.

Ο Ozon στο 19ο βήμα της σημαντικής του καριέρας, βολιδοσκοπεί το (πιθανότατα προσωπικών του και πάλι θυμήσεων) παρελθόν, αρματωμένος με μπόλικη νοσταλγία για την ηλικία της αθωότητας, νότες και μελωδίες που χαρακτήρισαν την ανεπιστρεπτί φευγαλέα εποχή, αλλά και απέραντη γαλάζια θαλασσινή αλμύρα. Τοποθετώντας στο επίκεντρο της ιστορίας του, μια παθιασμένη νεανική σχέση, από εκείνες τις άπειρες που ενδεχόμενα θα γεννήσει το αυγουστιάτικο φεγγάρι, στο καλά σχεδιασμένο σκηνοθετικά μονοπάτι του, κάπου στο μέσον λοξοδρομεί, παίρνει τον παράδρομο, χάνει κάπου και τον προσανατολισμό. Είναι η ώρα που στα ερωτικά λόγια των παιδιών, εισβάλλει σαν σίφουνας ο κατραμένιος λόγος του Ρεμπό, η προσδοκία του θανάτου και οι όρκοι που ενδεχόμενα θα τον περιβάλλουν. 

Πόσο διαφορετική είναι όμως, η αίσθηση του τέλους, στην κουλτούρα της δυτικής Ευρώπης, απότι στην δική μας? Πότε και ποιος εδώθε έφηβος, κάτω από τον καυτό μεσογειακό καλοκαιρινό ήλιο, θα συλλογιζόταν τάφους, μνήματα και μακάβριους χορούς γύρω από το μάρμαρο? Ουδέποτε και κανείς! Κι εκεί ακριβώς χάνουμε εν μέρει την συλλογιστική του μεσιέ Francoise, που το συνηθίζει άλλωστε μετά το μέσιασμα του πονήματος του, να το γυρίζει στο πιο μεταφυσικό, μυστηριώδες και πιθανότατα πιότερου σασπένς μοτίβο. Δεν απαιτήσαμε εμείς να ριμεικάρει το ανέμελο Karate Kid, αλλά και Κύριος Ρίπλει μια φορά γυρίστηκε. Άρα οποιοδήποτε δυνητικό κλωνάρι του, μάλλον στο τέλος δεν θα βρει τον στόχο που έχει σημαδέψει.

Ρεαλιστικές οι παρουσίες των φιλόδοξων φραντσέζων νέων ηθοποιών Félix Lefebvre και Benjamin Voisin που συνθέτουν το τρυφερό ντουέτο, αξιοπρεπής όπως πάντα η παρουσία της Tedeschi στον ρόλο της μαμάς φίλου των ονείρων μας, όλο το μπλε της Μάγχης μαζί με το μουσικό σάουντρακ που περιέχει από Bananarama μέχρι Rod Stewart, είναι αυτά τα δεδομένα που θα μείνουν τελικά στην μνήμη, μετά το πέρας της θέασης του Été 85. Που όσο αξέχαστη υπήρξε η αληθινή του όψη, άλλο τόσο εύκολα λησμονίσιμη μεταβλήθηκε η κινηματογραφική.