Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Έχει κάνει δουλίτσα τελικά η μεγάλη επιτυχία της του τηλεοπτικού Casa De Papel. Με την έννοια πως έχει βάλει τους Σπανιόλους ντιρέκτορες σε μια διαδικασία, να αφήσουν στην άκρη τα γεμάτα φαντάσματα, στοιχειά και μετεμψυχώσεις σενάρια, για να ασχοληθούν με ένα εντελώς διαφορετικό είδος, αυτό του heist, που τουλάχιστον εμπορικά μοιάζει ιδιαίτερα πιασάρικο προς το κοινό. Ειδικά όταν το θέμα είναι εμπνευσμένο και διαθέτει μια κάποια πρωτοτυπία και δεν αποτελεί ενός είδους καρμπονιζέ κλωνάρι του σίριαλ της Netflix. Ας πούμε για χάρη αστεϊσμού, μιας και το ποδοσφαιρόφιλο σκριπτ το σηκώνει, πως θα είχε πιο τζόγο, από το απλοϊκό "πάμε να σουφρώσουμε το γκράαλ", να έλεγε κάποιος πως έχει βάλει στο μάτι τα δεκατρία τρόπαια πρωταθλητριών Ευρώπης της Ρεάλ! Εκεί να δεις χαμός, σασπένς και αγωνία. Όχι σαν τώρα...

Μετά από μακροχρόνια έρευνα στον θαλάσσιο βυθό στα ανοικτά των ακτών της Ισπανίας, η ομάδα του, όχι και τόσο αγαθών προθέσεων, έμπειρου Βρετανού μελετητή και διασώστη Ουόλτερ Μόρλαντ, θα εντοπίσει σε ναυάγιο πέντε αιώνων, του στόλου του Σερ Φράνσις Ντρέικ, τον αμύθητης αξίας θησαυρό που για καιρό αναζητούσε. Ατυχώς για τους σύγχρονους χρυσοθήρες, τα πλάνα τους θα πέσουν στην αντίληψη των διωκτικών αρχών, που αφού κατασχέσουν τα ευρήματα, θα τα οδηγήσουν προς αποθήκευση, στο πανίσχυρα φυλασσόμενο θησαυροφυλάκιο της Μαδρίτης.

Γεγονός που θα θέσει έναν καινούργιο στόχο για την πολυμελή συμμορία του βετεράνου τυχοδιώκτη, που μονομιάς θα θελήσει να πάρει πίσω ότι εκτιμά πως της ανήκει. Σχέδιο ιδιαίτερα ριψοκίνδυνο και αδιανόητο στην εκτέλεση του, από την στιγμή που την προστασία του απροσπέλαστου κτιρίου της πρωτεύουσας, έχει αναλάβει η πάνοπλη Εθνοφρουρά. Και στο μυαλό των οργανωτών της ληστείας, μόνον ένα πρόσωπο μοιάζει ικανό να ξεκλειδώσει με τις τεράστιες γνώσεις του την πανίσχυρα θωρακισμένη θυρίδα, στα κτισμένα από ατσάλι υπόγεια της Εθνικής Τραπέζης: Ο περιζήτητος από κάθε ιδιωτικό ή δημόσιο φορέα, νεαρός μηχανικός Τομ Λέιμπρικ, μια δεινή μεγαλοφυία που μόλις αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης.

Κι έτσι για χάρη των τριών νομισμάτων, που σύμφωνα με τον θρύλο, ορίζουν τον χάρτη που οδηγεί στον άφαντο θησαυρό του Ντρέικ, θα στηθεί ένα φοβερό και τρομερό κόλπο, εισβολής στο φρούριο, κλοπής τους και αναίμακτης επιστροφής στην - ζάπλουτη πια - καθημερινότητα. Εννοείται πως το τιμ διαθέτει ιθύνοντα νου (τον Liam Cunningham), φυσικά και παίζουν μικρής ή μεγάλης ηλικίας φαμ φατάλ (η κόρη του μπος, Berges-Frisbey και η πίσω από τις κουίντες, πολύ γηρασμένη Famke Janssen), ενώ δίχως άλλο μέλη της γκανγκ είναι το τεκ φρικ που σπάει μονομιάς ακόμη και τους κώδικες της ΝΑΣΑ (Axel Stein), ο πανταχού παρόντας σκληρός και καχύποπτος αγέλαστος (Sam Riley) και βεβαίως ο εργάτης, που θα κάνει την χαμαλοδουλειά (Luis Tosar). Πέντε νοματαίοι δηλαδή όλοι κι όλοι, θα μπουν για να ξαφρίσουν την Bank Of Spain... 

Ακόμη κι αν δεν είχε προϋπάρξει το Papel, που φιλμικά εκτόξευσε την έννοια της φιλμικής ληστείας σε διαπλανητικά επίπεδα, το Way Down είναι τόσο χαλαρό και επίπεδο στον τρόπο προσέγγισης του κόλπου, ώστε αποξαρχής να μην γίνεται πιστευτό (πως μπορεί να επιτύχει) από κανέναν. Ο Καταλανός σκηνοθέτης Jaume Balaguero, που έπιασε ένα γερό εισπρακτικό τζακ ποτ με την κινηματογραφική σειρά τρόμου Rec, εδώ αλλάζει κοστούμι και ασχολείται με ένα αδόκιμο για την φιλμογραφία του genre, με το το τελικό αποτέλεσμα να μην τον δικαιώνει. Ελάχιστη αγωνία, τέμπο που δεν ανεβαίνει ποτέ στα ουράνια, ανατροπές προβλέψιμες και στην εξέλιξη τους, φινάλε νια νια, ότι κι όπως νάναι.

Μοναδικό εύρημα του στόρι, το χρονικό περιθώριο που δίδεται στους κλέφτες για να πραγματοποιήσουν την ληστεία, διάρκειας ενενήντα λεπτών, όσο ακριβώς κρατά ο τελικός του Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής (αυτού με τις βουβουζέλες), ενόσω όλη η χώρα ζει και αναπνέει στο ενδεχόμενο να το κατακτήσει η Φούρια Ρόχα, ενάντια στις Ολλανδικές τουλίπες. Άντε να τα κάνεις εκατόν είκοσι αν προκύψει παράταση. Όσο πιθανό θα ήταν να πάρει αυτό το παγκόσμιο κύπελο κανένα Σαν Μαρίνο ή Λιχτενστάιν, άλλο τόσο μοιάζει ικανό, να περάσει για σύγχρονος Αινστάιν, το παιδαρέλι που μια φορά κι έναν καιρό φυλάκισε στον σοκολατένιο του κόσμο ο Ουίλι Ουόνκα. Που στην ευχή τον θυμήθηκαν τον babyface Freddie Highmore και τον μετέτρεψαν σε σούπερ ντούπερ σαΐνι, ένας Θεός ξέρει. Το βασικότερο φλοπ στο καστινγκ ενός φιλμ, που πάσχει γενικά στο σενάριο, δεν πείθει ποτέ για όσα εξιστορεί, ούτε τα σερβίρει με ζωντάνια και μπρίο, δεν κοροϊδεύει όμως και τον θεατή του, πως θα του μείνει για πάντα αξέχαστο.