Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Αστεία αστεία, έκλεισαν μόλις, δεκαεπτά χρόνια από εκείνη την πρώτη, εξαιρετικά εμπνευσμένη και ακραία τρομακτική, φορά, που σχεδιάστηκαν στη μεγάλη οθόνη, τα σαδιστικά πλάνα του τιμωρού Παζλάκια. Μια καταπληκτική ιδέα, που είχε ανάλογα σαρωτική πορεία στα παγκόσμια box offices και εκτόξευσε την δημοφιλία των δημιουργών του, των Αυστραλέζων James Wan και Leigh Whannell, με συνέπεια το στούντιο της Lionsgate να πριμοδοτήσει επτά ακόμη, παρόμοιου, σχεδόν αντιγραφικού ύφους, συνέχειες. Με παρόμοια, σημαντικότατη αποδοχή στα ταμεία. Καλώς ή κακώς η αλυσίδα του Saw, τερματίστηκε, ξεχειλώνοντας είναι η αλήθεια την προσωπική ιστορία του αιμοδιψή δολοφόνου - εκδικητή, με αποτέλεσμα οι οργανωτές να αναζητήσουν την διέξοδο σε ένα πιθανό κλωνάρι της γνώριμης, φρικιαστικής  ιστορίας. Και κάπως έτσι γεννήθηκε το Spiral...

Το τρομακτικά σχεδιασμένο έγκλημα στις γραμμές του μετρό, με μοιραίο θύμα έναν αστυνομικό του πολυδύναμου τμήματος ανθρωποκτονιών, σε συνδυασμό με το αινιγματικό, αιματοβαμμένο και γεμάτο λεπτομέρειες του φονικού, πακέτο που θα φτάσει στα χέρια του, θα πείσει τον αδιάφθορο μπάτσο Ζέκε Μπανκς, πως κάποιος παρανοϊκός δολοφόνος κινείται στα χνάρια, του διαβόητου σίριαλ κίλερ Jigsaw. Θεωρώντας απόλυτα βέβαιο, πως τα θύματα του απροσδιόριστης μορφής δράστη, σύντομα θα αρχίσουν να πολλαπλασιάζονται.

Και πραγματικά, γρήγορα θα αποδειχθεί πως ο έμπειρος αστυνομικός, ελάχιστα δημοφιλής στον επαγγελματικό του κύκλο, που θεωρείται πως αναρριχήθηκε στην ιεραρχία χάρη στις πλάτες του πρώην διοικητή, πατέρα του, έχει απόλυτο δίκαιο. Διαμελισμένα πτώματα συναδέλφων του, σταδιακά θα εμφανίζονται ως πρωταγωνιστές άρρωστων σκηνικών θανάτου, πείθοντας τον πως ο διάδοχος του σχιζοφρενή παιχνιδιάρη, έχει ξεκινήσει το δίχως τέλος εγκληματικό του έργο. Και με ελάχιστα στοιχεία στα χέρια, δίχως σημαντικές βοήθειες από τους συνεργάτες και με την αμφιβολία της αξίας του να πλανάται γύρω του, θα κληθεί να εντοπίσει τι ακριβώς κρύβεται πίσω από τους γεμάτους συμβολισμούς, τραγικούς θανάτους.

Έναρξη καινούργιου κύκλου εργασιών, έχουμε το λοιπόν, πάνω ακριβώς στο ίδιο πατρόν, με νέα πρόσωπα θυτών, θυμάτων και διωκτών στο κάδρο, από την στιγμή που η παλαιά φρουρά, αναγκαστικά πέρασε μια για πάντα στην ιστορία. Διόλου απρόβλεπτη η ανάθεση του γενικού προστάγματος σε έναν σκηνοθέτη σαν τον Darren Lynn Bousman, που έχει κόψει ουκ ολίγα ένσημα σκιτσάροντας ευρηματικές δολοφονίες σε τρία τσάπτερ (II, III και IV) της σειράς, με δεδομένα το αποτέλεσμα να φαίνεται απόλυτα συνεπές σε όλα όσα διαλαλούσε: Φόνοι - ποινές προς παραδειγματισμό στην πραγματικότητα ατόμων, που έχουν υποπέσει κάποτε σε σκληρά, μα ατιμώρητα παραπτώματα, κινώντας ουσιαστικά το γρανάζι της αυτοδικίας εκείνου που αδικήθηκε. Το γνωστό αντιφατικό στυλάκι του Saw δηλαδή, αφού μπορεί ο δολοφόνος να σακατεύει τον κόσμο, το κίνητρο του όμως έχει θεωρητικά ηθική βάση.

Η διαφορά σε σχέση με τις τερματισμένες μια για πάντα (?) series, πέραν της ευρέσεως καινούργιου κατά συρροή δολοφόνου, έχει να κάνει με την τοποθέτηση στο πόστο του ντετέκτιβ που τον αναζητά, μιας περσόνας ιδιαίτερης, ιδιόμορφης και συνολικά ζορισμένης ψυχικά. Αφού στην καθημερινότητα του Ζέκε, τα πάντα πηγαίνουν κατά διαβόλου. Διαζευγμένος, απογοητευμένος από την σχέση του με τον πατέρα του, καταπονημένος από την απόρριψη του στο Σώμα, παρόλες τις επιτυχίες που έχει καταφέρει, βρίσκεται ενώπιον της μεγαλύτερης πρόκλησης της καριέρας του, χωρίς να γνωρίζει καν τον λόγο που ο Σπιροειδής έχει επιλέξει εκείνον για να λύσει το μυστήριο, Για να λέμε τα σύκα - σύκα, ούτε εμείς πιάσαμε κάπου την αιτία, αλλά δεν είναι μονάχα αυτό το υπαρκτό πρόβλημα του ριμπούτ.

Που πάσχει θεαματικά στο σενάριο, ειδικά στο χρονικό κομμάτι από την μέση έως το φινάλε, όταν η εμφανείς σκηνοθετικές αδυναμίες, σχεδόν (τι σχεδόν...) αποκαλύπτουν τον δολοφόνο. Ως εκ τούτου, όταν σκάζει η ανατροπή, ουδείς νιώθει την παραμικρή έκπληξη, κρίνοντας την ως πλήρως προβλεπόμενη. Όπως χωρίς το ελάχιστο ρίσκο, πλησιάζει η μαντεψιά του φινάλε, που αφήνει καταφανώς τα πάντα ανοικτά για την επόμενη συνέχεια. Μοτίβο ομοιότατο των προηγουμένων, με τα γνώριμα τέσσερα - πέντε για να γεμίσει το 90λεπτο ξεκοιλιάσματα, ξεδακτυλιάσματα και ξεγλωσσιάσματα, να επαναλαμβάνουν επακριβώς την ίδια σαδιστικά βίαιη εικόνα των πρότερων τσάπτερς.

Μοναδικό αξιοσημείωτο, που δημιουργεί μια κάποια εναλλαγή στα τετριμμένα, η παρουσία ενός ηθοποιού στον κεντρικό ρόλο, ο οποίος έχει διανύσει πορεία αποκλειστικά και μόνο κωμική, τόσο στο πανί, όσο και στο stand up σανίδι. Ο Chris Rock, στα 56 του πια, καλείται να αλλάξει μουτσούνα και από διασκεδαστικός πολυλογάς Rush Hour cop, καλείται να το παίξει σκληροτράχηλος Κάλαχαν - τέκνο μάλιστα του μόλις μιάμιση δεκαετία γηραιότερου και ουχί καμέο Sam Jackson. Το ρίσκο δεν πιάνει ποτέ, ως εγχείρημα όμως προκαλεί ενδιαφέρον, ειδικά σε κάποιες στιγμές που ο comedian λησμονεί τεχνηέντως πως συμμετέχει σε φρικιαστικό επεισόδιο του Saw και το ρίχνει στις χιουμοριστικές ατάκες. Όπως και να έχει πάντως, ο θεατής - οπαδός αυτής της κόπι πέιστ επανεκκίνησης, δεν πρόκειται να νιώσει τον παραμικρό νεωτερισμό, απλά θα κάνει τσεκ σε ένα φιλμ που στο παρελθόν του έχει ματαδεί, τουλάχιστον οκτώ φορές.