Old
του M. Night Shyamalan. Με τους Gael García Bernal, Vicky Krieps, Rufus Sewell, Alex Wolff, Thomasin McKenzie, Abbey Lee, Nikki Amuka-Bird, Ken Leung, Eliza Scanlen, Aaron Pierre, Embeth Davidtz, Emun Elliott.
Όπισθεν Ολοταχώς
του gaRis (@takisgaris) 
Άντε να σου εξηγήσω πως και γιατί συγκαταλέγομαι (αν και δεν είμαι πλέον διόλου πεπεισμένος για τον ενεστώτα εδώ) στους ακραιφνείς Shyamalanιστές: Λόγοι δύο, τα κλασικά στα διαφορετικά είδη που υπηρετούν The 6th Sense και Unbreakable. Μάλιστα δεν είμαι σε θέση να επιβεβαιώσω ούτε να διαψεύσω το τι συνέβη με την επόμενη (ημιεπιτυχημένη) δουλειά του, το Signs, στο μακρινό 2002. Έχω ένα φίλο που λες (καταλαβαινόμαστε ελπίζω) που του ήρθε το ντιβιντάι από Μαλαισία μεριά προτού ανοίξει καν στο Αμέρικα, τυλιγμένο με απανωτές στρώσεις αλουμινόχαρτο για να γράψει το πρώτο πανελλήνιο ρηβιού. Ωραίες μέρες εκείνες. Που ο νέος μαίτρ του σασπένς (τρέμε Hitch) στο έτσι και νάσου ο νέος Spielbergιος στο κοκορέτσι. Και έκανε μια το τρένο της μεγαλειώδους καριέρας του και εκτροχιάστηκε μεταξύ φόλας (Lady In the Water) και φολάρας (The Happening). Ακολούθησε ένα διάστημα που τα studios του πήραν το τιμόνι (The Last Airbender και After Earth) με παταγώδη εισπρακτική αποτυχία. Ο M.N. έχασε καντάρια από το (απύθμενο) Εγώ του, φθάνοντας να το γυρίσει σε αυστηρό genre (light horror / slasher), πορευόμενος σε ανεξάρτητα μονοπάτια, υποθηκεύοντας μάλιστα το σπίτι του για να βγει ζωντανή η παραγωγή.
Νάτη πετιέται αποξαρχής λοιπόν και ο Shyammy κάνει ένα στρωτό comeback με τα The Visit και (κυριότερα) Split. To twist στο φινάλε του τελευταίου είναι εφάμιλλο του 6th Sense (ναι, το είπα) και αναζωπυρώνει το μεράκι για κάτι δυνατό μετά από 20 έτη αναμονής. Εντέλει το Glass έρχεται να μας προσγειώσει απότομα, διότι ο μέγας εχθρός του σκηνοθεταρά Shyamalan είναι ο σεναρίστας Shyamalan. Μεγαλοϊδεατισμός, τενεκεδένιοι διάλογοι, συνοδευόμενοι από πλαναρίσματα εκτός ισορροπίας που δεν εξυπηρετούν την πλοκή, μουσική επένδυση απροκάλυπτα μελοδραματική και μια σωρεία στοκ χαρακτήρων που υπάρχουν μόνο για το αισθητικά ενδιαφέρον στην γκροτέσκα απόδοσή του bodycount, όμως ταυτόχρονα αποκαλύπτουν το ανερμάτιστο της αφήγησης με τρόπο που ούτε γέλωτα δεν ποιεί ή μη μόνον εκνευρισμό. Πολλά νεύρα όμως αδερφάκι μου.
Οι ταινίες (ΟΛΕΣ) του Ινδού είναι οικογενειακές. Δεν είναι Bergman όμως να κάνει το Σκηνές από ένα Γάμο. Εδώ και μια 10ετία φλερτάρει με το κομικάδηκο Sandcastle το οποίο μεταφέρει σε 35μμ (πρώτη φορά μετά το Airbender) σε μια τροπική παραλία του Άγιου Δομίνικου (παρθενική αλλαξιά λοκέισον καθότι σα το Philly αλλού δεν υπάρχει) όπου μια τυπική τετραμελής οικογένεια (Gael Garcia Bernal που δεν είναι το ίδιο καλός ηθοποιός στα αγγλόφωνα, Vicky Krieps που προδίδεται από το αξάν της, αν και έλαμψε στο Phantom Thread, Alex Wolff του Hereditary που σφύζει από ερμηνευτική όρεξη και η κόρη Thomasine McKenzie που διέπρεψε στο Jojo Rabbit) θα ζήσει όλη της τη ζωή σε μια εφιαλτική ημέρα (μεγαλώνοντας 2 έτη ανά ώρα), παρέα με μερικά άλλα ζευγάρια που μετέφερε εκεί ο ημίθεος Shyamalan σε ένα ακόμη άνοστο κάμεο ως οδηγός τουριστικού λεωφορείου. Τι γνωρίζει περί αυτού ο ύποπτος διευθυντής του ρηζόρτ (Rufus Sewell) που τους παρότρυνε εμπιστευτικά να την κάνουν κατά πέρα;
Τούτη τη φορά παλιό μου συντρόφι Shyamalanιστή μου, πίστεψέ με, θα περιμένεις 108 ολογέματα λεπτά και θα μείνεις σκελετός πριχού έρθει το υπεραναμενόμενο τουίστ, για να σε αφήσει ενοχλητικά ψιλοατάραχο και εμφανώς δυσαρεστημένο γυρνώντας τη μπομπίνα πίσω στο μυαλό, μετά την καλοδεχούμενη έναρξη της ιστορίας. Το οδυνηρό διαζύγιο που εξυφαίνεται, ο τρόμος των γηρατειών, μια αναπόδραστη πανδημικού τύπου κατάσταση που σπέρνει πανικό, το προσωπικό άχθος του καθενός να αφήσει μια σφραγίδα πίσω όταν έλθει το πλήρωμα του χρόνου του - πόσες ευκαιρίες για μια δυνατή ταινία μέτρησες; Τόσες - όσες ο βετεράνος πλέον Shyamalan σπαταλά βιαστικά, μισοψημένα, χωρίς εστίαση και διάθεση να εμβαθύνει, παρά μόνο να χαϊδέψει μάτια. Επιτυχής ο μονιμάς πλέον Mike Gioulakis στην κινηματογράφηση της σκοτεινής πάλης με τη Φύση και ίσως ο μόνος ικανός λόγος παρακολούθησης μιας ακόμη έκθεσης ιδεών γυμνασιόπαιδος, που με μια παρλάτα νομίζει πως έγινε οραματιστής καλλιτέχνης.
Πριν την έναρξη στην αίθουσα όπου παρακολούθησα την ταινία, παρουσία καμιά 15ριά θεατάκων, καθότι κόβιντ, ο M.N. εμφανίζεται στο πανί να μας καλωσορίσει και να μας παροτρύνει να στηρίξουμε τις ορίτζιναλ ιδέες που επιζητούν να αλλάξουν τον κόσμο μας. Μετά όμως τη θέαση του Old, το καράβι φαίνεται να το πάει ξανά όπισθεν ολοταχώς και για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω διάθεση να του δώσω άλλο από τον πολύτιμο χρόνο μου πια.
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Ιουλίου 2021 από την Tulip Ent.!
