Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Πως μπορεί να σε μπερδέψει καμιά φορά το προμόσιον μιας ταινίας ε? Από τους παραγωγούς του John Wick και του Atomic Blonde, λέει, έρχεται το φιλμ Κανένας. Από την μια ένα σινέ σίριαλ - τεράστιο χιτ, που όμως ποτέ μου δεν κατανόησα ούτε τους λόγους της επιτυχίας του, ούτε γιατί έχει τόση πέραση στο κοινό, δίχως ιστορία να αφηγηθεί. Από την άλλη, ένα καταπληκτικό action που πέρασε σχετικά στο ντούκου, παρότι μιλάμε για την ποιοτικότερη περιπέτεια δράσης της περασμένης δεκαετίας. Τι να πιστέψεις και τι να διαλέξεις? Ευτυχώς το Nobody, ακολουθώντας την περίτεχνη κινηματογραφική συνταγή του δεύτερου, αποδείχτηκε μια εξαιρετικά στημένη αφηγηματικά, θορυβώδης ιστορία, που οι κοινωνικές τις αλληγορίες, δεν πρόκειται να αφήσουν αδιάφορο τον θεατή της.

Μεροδούλι, μεροφάι σε μια στείρα και επακριβώς επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα μοιάζει η ζωή του φουκαρά Χατς Μάνσελ. Ενός βαριεστημένου μεσήλικα, αγνοημένου από την σύζυγό του, πατέρα δύο παιδιών, που ξοδεύει όλη του την ημέρα, ως υπάλληλος, στην οικογενειακή επιχείρηση του πεθερού του, που δεν τον έχει και σε καμιά υψηλή υπόληψη. Καταλύτης της μεταστροφής της ανιαρής και ανύπαρκτης συμπεριφοράς του, θα σημάνει η ένοπλη έφοδος δύο διαρρηκτών στην οικία του, που θα περάσει χωρίς συνέπειες για την φιλήσυχη φαμίλια, χάρη στην αντίδραση όλων των υπολοίπων, εκτός του ιδίου!

Στιγμή που θα αλλάξει μονομιάς ολόκληρο το είναι του Χατς. Και θα τον μετατρέψει ακριβώς στο ίδιο ανήμερο θηρίο με εκείνο που ήταν δυο δεκαετίες πριν, όταν υπηρετούσε ως ένας από τους πλέον σκληροτράχηλους πράκτορες της CIA. Και από την τιμωρητική του αντίδραση, μετά από τόσο μεγάλο διάστημα αδράνειας δεν πρόκειται να γλυτώσει κανείς παράνομος. Αφού πάνω σε κάθε παραβατικής συμπεριφοράς πολίτη, θα ξεσπάσει όλο αυτό το μάζεμα της βίας, που έκρυβε μέσα του, υποδυόμενος τον φιλήσυχο και σχεδόν ασήμαντο φαμιλιάρη.

Τι θα συμβεί όμως όταν ένα από τα θύματα του, θα τύχει να είναι ο αδελφός του διαβόητου κακοποιού και βαρόνου της Ρώσικης Μαφίας, παρανοϊκού Γιούλιαν Κουζνέτσοφ? Αυτοστιγμεί θα ξεσπάσει πόλεμος ανάμεσα στην συμμορία και τον παροπλισμένο και εξαφανισμένο από κάθε μητρώο της Υπηρεσίας κατάσκοπο, που μολονότι θα νιώσει την ασφάλεια της οικογένειας του να διακυβεύεται, θα πάρει την απόφαση να τραβήξει το σκοινί μέχρι τελικής πτώσης. Το μόνο που δεν γνωρίζει ο άντρας που μόλις ξαναφόρεσε την στολή του τιμωρού, είναι αν η θέληση του θα υπερισχύσει ή το σκουριασμένο από την αδράνεια κορμί του θα τον προδώσει.

Εδώ μάλιστα, υπάρχει στόρι, υπόβαθρο, προεκτάσεις, προβληματισμός και βαθύτερες κεντρικές ιδέες. Δεν είναι απλώς μια περίπτωση "μου σκότωσες τον σκύλο, τώρα θα δεις τι θα σου κάνω" όπως συμβαίνει στο ονομαστό, ομόσταυλο μπιστολίδι. Ο βασικός (αντι)ήρωας είναι ένας τύπος που έχει θάψει για τα καλά το τίγκα στην αδρεναλίνη παρελθόν του, νομίζοντας πως ο βίος ενός φιλήσυχου, άχρωμου και άοσμου μεροκαματιάρη, είναι εκείνος που του ταιριάζει πιο πολύ. Κι έτσι αντέχει τις συνεχείς και ακατάπαυστες προσβολές από το στενό του περιβάλλον: Την απόμακρη Κυρά, τον έφηβο γιο του, που είναι και ο μόνος που αντέδρασε στην έφοδο των κλεφτών, τον πολυλογά κουνιάδο, τους πομπώδεις γειτόνους. Που και να ήξεραν όλοι, πως μια παρελθοντική ημέρα δική του δεν ισούται ούτε με ολάκερη την ζωή τους. Κι εκεί θα εκραγεί ο Χατς, αντιλαμβανόμενος πως η γαλήνη που ονειρευόταν, δεν ήταν παρά ένα παραμύθι, που υπέβαλλε τον εαυτό του πως υπάρχει, απλά και μόνο για να εγκαταλείψει το περίστροφο και το βίβερε περικολοζαμέντε. Τώρα τρέμετε όλοι, ο Κανένας επανήλθε.

Κατόπιν της πλήρως ενημερωτικής, βουτηγμένης σε πληροφορίες που πέφτουν με ρυθμό πολυβόλου, γύρω από την αντιθέτως νηνεμική ζωή του τυπικού νοικοκυραίου, λαμβάνει χώρα η έκρηξη μετάλλαξης της περσόνας του σε φονικό όπλο, τέτοιου βεληνεκούς, που ακόμη και οι καλύτερα οπλισμένοι κακίστροι να μην επιθυμούν να διασταυρωθούν οι δρόμοι τους. Ευτυχώς για τον θεατή, ο βασικός villain του στόρι, ο κλασσικός ανατολικοευρωπαίος, φανφαρόνος, νεόπλουτος Εσκομπάρ, παρότι αμφιταλαντεύεται μπας και υποχωρήσει, διαλέγει κι εκείνος την κατά μέτωπο κόντρα κι έτσι οδηγούμαστε σε ένα πρώιμης Tarantinικής υφής φινάλε, όπου ο ευρηματικός ανταρτοπόλεμος στήνει ένα υπέροχο πανηγύρι, αντάμα στην προσεγμένη χορογραφία.

Μέσα σε όλο αυτό το ξετύλιγμα της ανέμης, γινόμαστε μάρτυρες της πλήρους μετάλλαξης της προσωπικότητας ενός ανθρώπου που επέλεξε να ζήσει το δεύτερο μισό της ζωής του, σε εντελώς αντίθετο τέμπο από το εκρηκτικό της πρώτο. Η εικόνα του Μάνσελ εμφανίζει αμέτρητες ομοιότητες με εκείνη του Γουίκ, το ξέσπασμα του όμως είναι πολύ πιο συνειδητοποιημένο, με αιτία και λόγο, που σαφέστατα υποκινούνται από την υποτιμητική στάση του μικρόκοσμου του. Κι ενώ τα πάντα κρέμονται από μια και μόνο κλωστή, ελάχιστα προτού διαβεί την 180 μοιρών απέναντι ρότα με εκείνη που πήρε δυο δεκαετίες πριν, ο ίδιος είναι εκείνος που παρακαλάει τον εχθρό να κάνει το πρώτο βήμα, για να τα κάνει όλα γης μαδιάμ, όπως κάποτε.

Ανέλπιστα σπουδαία εμφάνιση σε ρόλο κοντραριστό του γνώριμου του, διεφθαρμένου δικηγόρου, στο Breaking Bad, για τον Bob Odenkirk, που πιάνει την ευκαιρία από τα μαλλιά, προσφέροντας μια ερμηνεία που σε κάνει να λησμονείς οποιαδήποτε πρότερη, σιτεμένου εκτελεστή, από τον μετρ Liam Neeson. Πείθοντας σε ταυτόχρονα ως εικόνα και για τις δύο όψεις του ιδίου νομίσματος, τόσο την βάναυση, σαδιστική και υπέρ το δέον βίαιη του αυτοδίκαια τιμωρού, όσο και για την μισοκακόμοιρη του Κυρ Μέντιου, που ολημερίς σιγοβράζει στο ζουμί του. Σεβάσμιος σε αμφότερες τις εκδοχές που περίτεχνα κτίζει ο άξιος ευρηματικός στις λήψεις του Ilya Naishuller, προβάλλοντας τον όχι σαν Σούπερμαν ή Αβέντζερ, αλλά ως φθαρτό, τσαλακωμένο και γεμάτο μώλωπες υποκείμενο, συνέπεια μιας κοινωνίας που δοξάζει το μπούλινγκ, δίχως όμως να γνωρίζει πως ο τροχός ενδέχεται να γυρίσει. Και τότε...