Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Δεν το έχω κρύψει, δεν γίνεται άλλωστε αφού σκρίπτα μάνεντ, πως με το πρώτο, εισαγωγικό τεύχος του The Purge, που να σημειωθεί ουδέποτε προβλήθηκε στις δικές μας αίθουσες, σχεδόν είχα ενθουσιαστεί. Σπουδαία θεματική ιδέα, σύμφωνοι όχι υλοποιημένη σε όλο της το εύρος σωστά, όμως δομημένη αξιοπρεπώς και πακεταρισμένη σε ένα φιλμικό σύνολο, που διόλου τυχαία, έσπασε τα ταμεία στο Αμέρικα. Τότε παρακάλεσα τον καλό Θεό του Σινεμά να μην τον τσακίσει τον τίτλο, να τον αφήσει να υπάρχει σε ένα και μοναδικό επεισόδιο, που θα βλέπεται ανεκτά από το κοινό και στο μέλλον και να μην τον οδηγήσει στην ξεχείλα της επανάληψης, με ένα σωρό συνέχειες να τον σταυρώνουν, προς γέμισμα των τραπεζικών λογαριασμών της Blumhouse. Σιγά και μην με άκουσε...

Η νύχτα της ετήσιας Κάθαρσης πλησιάζει και σε όλη την Αμερικάνικη επικράτεια, οι πολίτες ετοιμάζονται να λάβουν μέρος στο διάρκειας λίγων βραδινών ωρών ξέσπασμα της οποιασδήποτε παραβατικής συμπεριφοράς, χωρίς το ελάχιστο ποινικό κόστος για τους θύτες. Στα προάστεια της πρωτεύουσας του Τέξας, Όστιν, οι καλά κρυμμένοι πίσω από το σιδηρόφρακτο οχυρό, κατά βάση παράνομοι, μετανάστες από το Μεξικό, ανάμεσα τους και το ζευγάρι του Χουάν και της Αντέλα, θα νιώσουν καυτή την ανάσα των πάνοπλων οργανωμένων εθνικιστών. Ευτυχώς για εκείνους το χάραμα και η επίσημη λήξη του πανηγυριού θα φτάσει, δίχως απώλειες μεταξύ τους.

Δεν θα συμβεί το ίδιο όμως και στο ράντσο των εύπορων γαιοκτημόνων Τάκερ, καθώς τα μέλη της θα πέσουν σε ομηρεία που έχουν προκαλέσει οι διψασμένοι για αίμα, πάνοπλοι εγκληματίες, που έχουν σημάνει παράταση της Κάθαρσης, λειτουργώντας πέρα από τον θεσπισμένο Νόμο των Πατέρων του Έθνους. Με τα πρώτα θύματα της εκτός των κανόνων πρωτοφανούς συνέχισης του θεσμού να πέφτουν νεκρά από τις σφαίρες των δολοφόνων, πλούσιοι και φτωχοί, ντόπιοι και ξένοι, θα αναζητήσουν διέξοδο από τις ΗΠΑ, ταξιδεύοντας προς τον σωτήριο Νότο, εφόσον το Μεξικό έχει ανοίξει τα σύνορα του, ώστε να σωθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι κατατρεγμένοι.

Το είχαμε για μια και μοναδική νύχτα τον χρόνο τον εξιλεωτικό χαλασμό, μας προέκυψε όμως παράταση από εκείνους που καθώς φαίνεται το δολοφονικό ένστικτο ρέει για τα καλά στις φλέβες τους. Απροετοίμαστοι θα πιαστούν όλοι οι έντιμοι και φιλήσυχοι πολίτες, που και βέβαια δηλώνουν το παρών μόνο αμυνόμενοι. Ακόμη πιο εξαπίνης όμως θα βρεθεί ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός, που δεν είχε πάρει χαμπάρι πως οι μοντέρνοι Κου Κλουξ Κλαν, σκοπεύουν να τυλίξουν ολάκερη την χώρα στις εμφυλιοπολεμικές φλόγες. Μμμμ, πολύ χτυπητή ετούτη η σεναριακή τρύπα, για να την προσπεράσει ακόμη και ο πιο καλοπροαίρετος, έτσι στο ντούκου.

Η αλήθεια είναι πως το φιλμικό πείραμα που ξεκίνησε πριν από μια οκταετία ο όχι ιδιαίτερων εμπειριών κινηματογραφιστής James DeMonaco, που εδώ συμμετέχει από το πόστο του σεναριογράφου, πολύ γρήγορα στις συνέχειες του άρχισε να φθείρεται από τις αρχικές του εξαγγελίες. Αφορμές γι αυτό υπήρξαν μπόλικες, μεσολάβησε άλλωστε και ο Προεδρεία του Donald, που άφησε όχι και λίγα ανεξίτηλα στίγματα στην πολιτικο-κοινωνική υπερηφάνεια της Αστερόεσσας. Από του σημείου τούτου, μέχρις να αναλαμβάνει τον ρόλο της παναμερικάνικης σωτήρος, η συμπαθής κατά τα άλλα, χώρα από τα νότια του Ρίο Γκράντε, μα υπ αριθμόν ένα σημείο διαφθοράς του πλανήτη, ε το πράγμα οδεύει στην πλήρη του υπερβολή.

Για όσους έχουν αναγνώσει όλα τα προηγούμενα κεφάλαια του τίτλου, δεν θα βρουν ούτε μισό κλισέ που να μην λαμβάνει χώρα και στο The Forever. Με απαρχή το φόντο της δυστοπίας - βοηθά σημαντικά στην σύνταξη εικόνων που μοιάζουν, και μόνον, σε Mad Max, η αχανής ερημιά του Lone Star - οι πανομοιότυποι με κάθε προηγούμενο ήρωες, επιβάλλεται να κοντράρουν κάθε λογής παρανοϊκό τύπο, ντυμένο από κλόουν μέχρι κουνελάκι, προκειμένου να σώσουν τα τομάρια τους. Οι απανταχού ανάποδες σημαίες της χώρας που βρίσκεται σε πολιορκία, σε συνδυασμό με την έξοδο του έργου στις αίθουσες την πρώτη Ημέρα της Ανεξαρτησίας μετά τον κακό χαμό στο Καπιτώλιο, είναι μερικά μόνο από τα ιδεολογικά στοιχεία που θέτει στο τραπέζι το αλληγορικό, καινούργιο Purge, χωρίς όμως να πείθει πως τα ενστερνίζεται κιόλας. Μάλλον σαν μέρος του προμόσιον του τα αποδέχομαι, που μεταξύ μας, μια χαρά πιάνει, από την στιγμή που μέσα σε ελάχιστες ημέρες, τα είκοσι εκατομμύρια του κόστους, διπλασιάστηκαν σε έσοδα.

Το έργο όμως όσα είχε να δηλώσει, τα έχει ματαπεί ήδη και με το παραπάνω στο παρελθόν του. Μια επανάληψη που οδηγεί στιγμιαία στην εξάντληση της ταλαίπωρης πλατείας, που προφανώς βαριεστημένη παρακολουθεί ακόμη μια ανακύκλωση των ίδιων και των ίδιων Καθαρτικών δεδομένων. Ένα σε αλλοτινές εποχές straight to video χαμηλού μπάτζετ, πιότερο προς το τηλεοπτικό, προϊόν, που έχει ήδη εξαντλήσει τις εμπνεύσεις του και που αν κρίνω από το φινάλε του πέμπτου, τωρινού του επεισοδίου, σίγουρα σκοπεύει να το τραβήξει κι άλλο το κομποσκοίνι. Χωρίς να τον προσβάλλω πάντως, τον (ούτε καν πρωταγωνιστή) Josh Lucas, τον είχα για σοβαρότερων επιλογών ηθοποιό...