Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Μπόλικο είναι το παρασκήνιο που κρύβεται πίσω από την ορίτζιναλ ταινία The Comeback Trail, που το σενάριο και την σκηνοθεσία της υπέγραψε ο Harry Hurwitz, πολύ πίσω, εκεί κάπου στα 1982. Το πενιχρότατου κόστους φιλμ, κυρίως λόγω της ωμής μεθόδου που σατίριζε τα ασχήμως πεπραγμένα στο Χόλιγουντ, έπεσε σε βαθύτατη δυσμένεια από την οποιαδήποτε εταιρία διανομής και δεν προβλήθηκε ποτέ στους κινηματογράφους, πέρα από κάποιες περιστασιακές παρουσιάσεις, σχεδόν μια δεκαετία μετά την δημιουργία του. Κι όμως χάρη στην επιμονή κάποιων από τους συμμετέχοντες στην παραγωγική διαδικασία, κυρίως του μέγα και τρανού Hugh Hefner, που πέραν της χρηματοδότησης, αραιά και που το παρουσίαζε σε κλειστό κύκλο καλεσμένων στην πανάκριβη βίλα του, το έργο απέκτησε φαρδιά πλατιά την στάμπα του καλτ, ορίζοντας μια από τις λιγότερο γνωστές στο ευρύ κοινό, αλλά με φανατικούς οπαδούς, σάτιρα στα χρονικά.

Τριακόσιες πενήντα χιλιάδες δολάρια! Αυτό ακριβώς είναι το ποσόν που οφείλει ο βετεράνος παραγωγός Μαξ Μπάρμπερ, στον σινεφίλ μαφιόζο Ρέτζι Φοντέιν, χρέος που προκάλεσε η τραγική πορεία του τελευταίου φιλμ του στούντιο στα ταμεία, με συνέπεια να μην είναι δυνατή η επιστροφή του στον δανειστή. Με τις ώρες του ντεντλάιν που έχει ορίσει ο σαδιστής τοκογλύφος να μετρούν αντίστροφα, ο ηλικιωμένος κινηματογραφιστής, μαζί με τον νεότερο ανιψιό του, Γουόλτερ, τον φύσει και θέσει κληρονόμο του μικρού, αλλά παραδοσιακού του στούντιο, θα κληθούν να βρουν την λύση, ώστε να γυρίσουν πίσω τα λεφτά και να γλυτώσουν τα τομάρια τους. Πρόβλημα και πως το λύνεις...

Με αφορμή το πρόσφατο δυστύχημα, που προκάλεσε τον θάνατο του σούπερ αστέρα του Χόλιγουντ, Φρανκ Πιρς και απέφερε πέντε εκατομμύρια δολάρια από την ασφάλιση ζωής του στην εταιρία παραγωγής, ο δαιμόνιος γερο-κανάγιας, θα σκαρφιστεί το κόλπο που θα τον ξεμπλέξει μια και καλή από τα νύχια των δανειστών. Να σκηνοθετήσει κι αυτός ένα παρόμοιο τραγικό συμβάν, που θα τραυματίσει θανάσιμα τον πρωταγωνιστή της νέας του ταινίας, μπας και εισπράξει το ανάλογο ποσόν, που θα σβήσει την οφειλή του στον Μαφιόζο. Μόνο που ο υπερήλικας, πρώην σπουδαίος action star και νυν τρόφιμος του γηροκομείου, με τάσεις αυτοχειρίας Ντουκ Μοντάνα, θα αποδειχθεί πολυ πιο σκληρό καρύδι, από όσο θα καρτερούσε ο απατεώνας Μαξ!

Όπερ σημαίνει πως οποιαδήποτε παγίδα κι αν στήσει στον καουμπόη, πρώτο βιολί του τάχαμου σπουδαίου γουέστερν που γυρίζει στην έρημο του Νιου Μέξικο, όχι απλά δεν θα πλήξει τον σιτεμένο και ξεχασμένο ηθοποιό, αλλά αντιθέτως θα γυρίσει μπούμερανγκ προς εκείνον, προκαλώντας του ακόμη περισσότερα δεινά. Με κυριότερο, την εξάντληση της υπομονής του Ρέτζι, που ζητάει εδώ και τώρα τα χρήματα του, αλλιώς ο ασπρομάλλης producer αργά ή γρήγορα θα βρεθεί τσιμεντωμένος σε κάποια δυσπρόσιτη περιοχή.

Αλήθεια είναι πως η πλάκα που σπάζουμε με τις ανεπιτυχείς απόπειρες δολοφονίας του πρωταγωνιστή, δεν είναι και λίγη. Κι αυτό γιατί η κομεντί που σκιτσάρει ο George Gallo των Middle Men, ακολουθεί πιστά την πιασάρικη προσταγή του σλάπστικ, της παλιομοδίτικης αυτής, διασκεδαστικής φόρμας, που ακόμη και σήμερα κάνει την πλατεία να γελά. Παίζοντας παράλληλα το παιχνίδι της γάτα με το ποντίκι, όπως το όρισαν στα δημοφιλέστατα καρτούν τους, ο Γουίλε Κογιότε με τον Μπιπ Μπιπ, όπου οτιδήποτε κι αν σκεφτόταν ο κακίστρος για να τσακώσει το πτηνό, στρεφόταν πάντα εναντίον του. Έτσι ακριβώς συμβαίνει κι εδώ πέρα στις, όχι και λίγες, περίπου αυτοτελείς ρουμπρίκες, όπου ο σούπερ ήρωας μας υπερπηδάει, κεφάτος και αέρινος ως έφηβος, τις φονικές αντιξοότητες που του έχουν στήσει.

Σε όλο αυτό το ακραίο ως πολύ μπλακ στην συρραφή του, χιουμοριστικό πανδαιμόνιο, η ταινία έχει επιπλέον την τύχη, οι μορφές που κινούνται στις εικόνες του, να είναι από τις πλέον αναγνωρίσιμες στον θεατή, γεγονός που ανεβάζει αρκετά το συνολικό παραγωγικό λέβελ του The Comeback Trail. De Niro, μια χαρά μόστρα, ως ο ογδοντάχρονος ασπρομάλλης βιλέν, που δεν το βάζει κάτω και ονειρεύεται να βγάλει παραδάκι, έστω κι αν πατήσει επί πτωμάτων, Lee Jones, συμπαθέστατος και ευγενικός, ως ο στόχος, αποσυρμένος αστέρας που η λάμψη του έχει σβήσει, Freeman, στην αντίπερα όχθη από την γνώριμα ηθική του, παίζει στα δάκτυλα τον ρόλο του υποκοσμίτη, που μπορεί να έχει παρακολουθήσει και εκατό χιλιάδες ταινίες στην ζωή του.

Με τέτοια υλικά και με αρκετό κέφι για σχολιασμό των κακώς κειμένων της κινηματογραφικής βιομηχανίας, στην κυρίως θεματική του, θα περίμενε κανείς μια αντιστοίχως ευφυή έξοδο, που θα ολοκλήρωνε το αξιόλογο πακέτο. Ανταυτού, ένα γλυκανάλατο, υπερφλάτ νεροζούμι στο φινάλε, όπου υπερισχύει ο κανών, πως η αγάπη για τον σινεμά, μπορεί να κερδίσει τους πάντες και τα πάντα, τσακίζει τις μέχρι εκείνη την στιγμή θετικές εντυπώσεις. Εκτιμώ πως με λίγη περισσότερη παλικαριά και ευθύνη στο ντιρέκτινγκ, όπως θα την έδιναν πάνω σε αυτό το κατάδικο τους σενάριο, οι Coen, το φιλμ θα είχε γράψει ιστορία. Αντιθέτως, γρήγορα θα περάσει στην λησμονιά, ως αποτέλεσμα της ατολμίας που επέδειξαν οι δημιουργοί του, στο να τραβήξει πρίμο τον αυτοσαρκασμό του Πλανήτη Χόλιγουντ, μέχρι να πέσουν οι τίτλοι τέλους.