Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Με χρονική απόσταση περίπου σαράντα χρόνων, πέρασαν από την φαντασία των δημιουργών τους στις σελίδες των βιβλίων, για να αποτελέσουν δύο από τους πλέον διάσημους χαρακτήρες της νεανικής πεζογραφίας. Η Αλίκη της Χώρας των Θαυμάτων, δια χειρός του Βρετανού λογοτέχνη Lewis Carroll, έκανε για πρώτη φορά την εμφάνιση της στα 1865, για να ακολουθήσει στις αρχές του 20ου αιώνα, ο εξίσου πολυδιαβασμένος Πίτερ Παν, με την υπογραφή του Σκοτσέζου νοβελίστα και θεατρικού συγγραφέα J. M. Barrie. Αμφότεροι οι ήρωες, ταξίδεψαν από το κείμενο στην μεγάλη οθόνη με τεράστια επιτυχία, τόσο στα φημισμένα κινούμενα σκίτσα της Disney, όσο και στα live action σπουδαίων σκηνοθετών, όπως ο Spielberg και ο Burton. Για να φτάσει η στιγμή, που μάλλον δεν καρτερούσε κανείς, να συνυπάρξουν στα ίδια καρέ, στο φιλμ Come Away, που από την εξαγγελία του κιόλας, δεν είχα εντοπίσει κάποιον σοβαρό λόγο ύπαρξης του.

Σε μια αγροικία, ελάχιστα έξω από την πολύβουη Λόνδρα, έχουν κτίσει τα οικογενειακά όνειρα τους οι Λίτλτονς. Εκείνος, ο Τζακ, βγάζει τα προς το ζην ως τεχνίτης, κατασκευάζοντας ξύλινες απλίκες φημισμένων ιστιοφόρων, κατά παραγγελία των εύπορων πελατών, εκείνη, η Ρόουζ, έχει επιφορτιστεί με το μεγάλωμα και την ανατροφή των τριών παιδιών τους, του Ντέιβιντ, της Άλις και του μικρούλη Πίτερ. Μπορεί να τα βγάζουν πέρα πολύ δύσκολα, χάρη στην αγάπη και την την αλληλεγγύη που δείχνουν μεταξύ τους, έχουν καταφέρει να μην λείψει τίποτα από τα καμάρια τους, που μεγαλώνουν τρισευτυχισμένα στην εξοχή.

Μέχρι την στιγμή που ένα τραγικό κτύπημα της μοίρας, θα σκεπάσει με κατάμαυρα σύννεφα το σπιτικό τους. Βυθίζοντας αμφότερους του γονείς στην απόγνωση και το πένθος, με τον πατέρα να αναζητά διέξοδο για να καλύψει τα χρέη του στον τζόγο και την μητέρα να παλεύει να πνίξει τον πόνο της στο ποτό. Ενώ η κατάσταση μοιάζει να ξεφεύγει από τον έλεγχο, τα ανήλικα παιδιά, με όπλα τους το όνειρο, την ταξιδιάρα σκέψη και την επιμονή, θα παλέψουν για να επαναφέρουν την φαμίλια τους, στον σωστό δρόμο, όπως παλιά.

Ακούγεται πολύ ενδιαφέρουσα η σύνοψη, της όχι φθηνής παραγωγής, καθώς παρακολουθούμε το αγωνιώδες πέρασμα της πενταμελούς οικογένειας, από την γαλήνη στην τρικυμία. Και πραγματικά έτσι είναι, καθώς με βάση το πανέμορφο ντεκόρ ανεμελιάς που ορίζει η λονδρέζικη περιφέρεια, στήνεται μια δραματική ιστορία, γεμάτη πόνο και θλίψη, με εμφανείς όμως τις αισιόδοξες προοπτικές για να οδηγηθούμε σε ένα καλύτερο, ομορφότερο, έστω και μαραζωμένο από την τραγική απώλεια, αύριο. Το ερώτημα που ευθέως θέτω, είναι, που ακριβώς μπορεί να ταιριάξει στο εφεξής, η καλά και σώνει παρεμβολή των ηρώων της παιδικής φαντασίας, στο σενάριο. Και εντέλει, από την στιγμή που προσαρτήθηκαν στο σκριπτ, αυτό λειτούργησε ωφέλιμα ή καταστροφικά?

Αν κρίνω από το πόσο ανάκατα περιπλέκει αλήθεια και φαντασίωση το έργο, είναι βέβαιο πως τείνω προς το άσχημο μαντάτο. Και ψέγω ισόποσα την σεναρίστα Marissa Goodhill και την, για πρώτη φορά εκτός animation που έχει διαπρέψει - σκηνοθέτιδα, Brenda Chapman, γι αυτή ακριβώς την φιλμική ανακατωσούρα που προκάλεσαν. Επιχειρώντας να συνδέσουν καλά και σώνει τα δύο κλασικά μυθιστορήματα, στην αγωνιώδη απόπειρα των Λίτλτονς να επιβιώσουν, χρησιμοποιώντας τις αλληγορίες προσχηματικά, αντί να φωτίσουν τις πιο αληθινές και ρεαλιστικές πτυχές του δράματος. Όταν η αφήγηση παλεύει να ενώσει όλα τα κομμάτια του παζλ σε ένα σώμα, τότε είναι πλέον πολύ αργά, το γενικό σύνολο είναι αδύνατον να επιδιορθωθεί.

Η τάση του αφηγητή είναι να περιγράψει έναν κόσμο που προσπαθεί να ανασυνταχθεί από τις κοινωνικές ανισορροπίες του παρελθόντος. Οι πλούσιοι και οι φτωχοί, οι προνομιούχοι και οι αδύναμοι, οι αριστοκράτες και οι κατώτεροι στην διαστρωμάτωση. Στοιχεία που τα παιδιά δεν κατανοούν, θεωρώντας εαυτούς ζάπλουτους, επειδή παίζουν στο ποτάμι πλάι σε μια ξύλινη σχεδία ή γιατί ο κήπος τους ενδεχόμενα να διαθέτει μυστικές πύλες που μπορεί να οδηγήσουν σε κόσμους καινούργιους και πιο φιλόξενους. Στην πορεία κι ενόσω η καταστροφή ζυγώνει τους κατακερματισμένους ενήλικες, οι μιξαρισμένες Χώρες του Ποτέ και των Θαυμάτων, δίνουν στα πιτσιρίκια την εντύπωση πως οι λύσεις για όλους θα έλθουν πανεύκολα σαν από μηχανής Θεότητες. Μακάρι να ήταν έτσι και στ αλήθεια. Δεν είναι όμως.

Συνεπώς από το γενικό πακέτο, απουσιάζει το συναίσθημα της μαγείας, που πλημυρίζει από μόνο του κάθε επιμέρους νουβέλα που απαρτίζει το στόρι. Οι αξιοπρεπείς ερμηνείες, τόσο των μπόλικης σταροσύνης ενηλίκων - από την ζαρωμένη Jolie και τον υπερβολικό Oyelowo, μέχρι την εκφραστική Chancellor και τον καμέο Michael Caine - όσο και των μικρούληδων πρωταγωνιστών, δεν φαίνεται να δίνουν την απαιτούμενη ώθηση στο εντυπωσιακού περιτυλίγματος αλλά θολού περιεχομένου παραμύθι. Με συνέπεια όλες αυτές οι υποσχέσεις για κάτι το ξεχωριστό και η απογοήτευση να επέρχεται λογικά, τόσο για τους μεγαλύτερους, μα κυρίως για τους πολύ νεαρούς σινεφίλ, που είναι βέβαιο πως το κινηματογραφικό πακέτο Pan / Alice το καρτερούσαν πως και πως.