Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Ένας παλιός καλός κανόνας το ορίζει με σαφήνεια: "Δείξε μου την σκηνή της έκρηξης, για να σου πω πόσο καλή περιπέτεια δράσης είσαι." Φέρνω λοιπόν κατά νου, την παρμένη από πενήντα κάμερες στιγμή που σκάει η μπόμπα και ισοπεδώνεται η μισή παραλία του Μαϊάμι, γεμίζοντας από πραγματικά συντρίμμια στους The Specialists (1993, Sly) και την κοντράρω με την σεκάνς του μπαμ εδώ πέρα, που συμβαίνει σχετικά στην αρχή, έτσι για να μπούμε και στο κλίμα. Τζούφιος αχός! Νομίζεις πως την έχει σκιτσάρει στο πι σι, τελειόφοιτος σχολής CGI... Και ύστερα μου λες για ποιον λόγο ασχολούμαστε ακόμη, τριάντα χρόνια ύστερα, με τις ταινίες του Stallone και όχι με πανερίσια πράματα σαν και τούτο, που το λησμονείς με το που βγεις από τον σινεμά.

Το ανελέητο κυνηγητό, από άκρου εις άκρο, της αμερικάνικης επικράτειας, του μπλεγμένου στα δίχτυα της Μαφίας αρχιλογιστή Όουεν Κάσερλυ και του ανήλικου γιου του, θα έχει τραγικό φινάλε για εκείνον στα δάση της Μοντάνα, καθώς οι πληρωμένοι εκτελεστές θα τον δολοφονήσουν εν ψυχρώ, κλείνοντας του, όπως πιστεύουν, το στόμα μια για πάντα. Απρόσεχτοι στο σχέδιο τους οι φονιάδες, δεν θα αντιληφθούν πως από τον τόπο του εγκλήματος θα το σκάσει, τραυματίας και σοκαρισμένος, ο μικρούλης Κόννορ, που ολομόναχος πλέον θα αναζητήσει μέσα στην γεμάτη κινδύνους ερημιά, ένα χέρι βοηθείας.

Και ακολουθώντας τον ποταμό, το διάβα του θα τον οδηγήσει μέχρι το φυλάκιο της Χάνα Φάμπερ, ριψοκίνδυνης δασοπυροσβέστριας, που φέροντας βαρέως την πρόσφατη αποτυχημένη προσπάθεια διάσωσης τριών παιδιών σε πυρκαγιά της περιοχής, έχει πέσει σε βαριά κατάθλιψη και έχει απομονωθεί ως φύλακας στο ερημικό της πόστο. Η δυναμική γυναίκα σύντομα θα καταλάβει πως το παιδί φέρει μαζί του τις αποδείξεις που θα διαλύσουν το οργανωμένο έγκλημα. Όπως θα αντιληφθεί όμως, ότι οι στυγεροί δολοφόνοι βρίσκονται στο κατόπι του και δεν πρόκειται να σταματήσουν, αν δεν το βγάλουν από τη μέση.

Αλήθεια είναι πως η πλοκή έτσι όπως ακούγεται, μοιάζει κάπως ενδιαφέρουσα, ενόσω η δυάδα των επαγγελματιών ατσαλάκωτων πιστολέρο, σφίγγει ολοένα και περισσότερο τον κλοιό γύρω από το θήραμα της. Και μάλιστα στην πορεία της εξέλιξης, όλο και περισσότερα εμπόδια εισβάλλουν για να σφραγίσουν τον οποιονδήποτε δρόμο διαφυγής στην μελαγχολική ρέιντζερ και το τρομαγμένο αγόρι: Φωτιές, κεραυνοί, κατακλυσμοί. Και πως να τα βάλεις με τους αδίστακτους και πάνοπλους εγκληματίες, όταν στα χέρια σου δεν έχεις παρά μόνο ένα τσεκούρι. Μυαλό χρειάζεται και να εκμεταλλευτείς όσο περισσότερο μπορεί τις δυσμενείς συνθήκες, που ενδεχόμενα για εσένα μπορεί να αποδειχθούν πλεονέκτημα.

Θα ήθελα πολύ αυτό το παλιομοδίτικης αισθητικής και αντίληψης action, να ήταν καλό, τουλάχιστον αξιοπρεπές στην οργάνωση του. Ε, δεν είναι. Κι ο βασικότερος λόγος έχει να κάνει με την δομή του σεναρίου, που σε ουκ ολίγα της σημεία φαντάζει αστεία, μέχρι και κωμική θα την αποκαλούσα δίχως να την προσβάλω. Αρχής γενομένης από τα θεμέλια του στόρι. Κυνηγήστε τον τον τύπο γιατί είναι εχθρός. Εχθρός τίνος? Και τι έχει κάνει? Ποια ζημιά έχει διαπράξει και ποιον ακριβώς έχει πειράξει? Και τι ακριβώς γνωρίζει που θα προκαλέσει πάταγο αν τον ανακοινώσει στα κανάλια? Ούτε μισή απάντηση δεν παίρνουμε και από κανέναν, παραμένοντας έτσι, χύμα, αφημένοι στην άγνοια μας να νιώθουμε πως οι κακοί είναι αυτοί με τα πολυβόλα και οι καλοί εκείνοι που βρίσκονται στο στόχαστρο.

Δεν είναι ακριβώς έτσι για μια περιπέτεια που θα επιθυμούσε να αποκληθεί σοβαρή. Πόσο μάλλον όταν το κυρίως θέμα και εννοείται ο επίλογος, ακολουθούν αυτή ακριβώς την τακτική, της θολής και ανεξήγητης λογικής. Των αμέτρητων ερωτηματικών, γιατί και πως, που ουδέποτε επεξηγούνται με σαφήνεια, με συνέπεια τα κενάκια του πλοτ, τάχιστα να μετατραπούν σε τρυπάρες, που δεν σε αφήνουν να παρακολουθήσεις το έργο με μια στοιχειώδη συνοχή. Και το κρίμα στην παρούσα περίπτωση έχει να κάνει με το γεγονός πως υπαίτιος για όλη αυτή την αφηγηματική ανακατωσούρα, είναι ο ίδιος που ευθύνεται για τις προσεγμένες συγγραφές των Hell or High Water και Sicario. 

Το αβαντάζ έγινε ατέλεια δηλαδή για τον Taylor Sheridan, που μάλλον τις εμπνεύσεις του τις συνέδεσε στο πόδι. Και να πεις πως δεν έχει υλικά? Δεν μου έμοιασε και για φτηνή η παραγωγή της Warner, ούτε στα σκηνικά της, ούτε κυρίως στα διάσημα ονόματα που ορίζουν την ερμηνευτική της ομάδα. Όλα τα περιφερειακά πόστα είναι πιασμένα από γνώριμους ρολίστες, οι οποίοι δίνουν με την μόστρα τους το κατιτίς στους χαρακτήρες που υποδύονται, ακόμη κι αν έχουν αντιληφθεί πως οι περσόνες τους δεν είναι και οι καλύτερα δομημένες. Nicolas Hoult σωματαράς και Aidan Gillen εκφραστικός συνθέτουν το φονικό ντουέτο, Jon Bernthal αδικημένος καρατερίστας με απειροελάχιστες εμφανίσεις στο εκράν, ως σερίφης - παρουσία κλειδί που δεν εκμεταλλεύεται ποτέ το σενάριο, ακόμη και ο πολύς Tyler Perry, λέει ένα γεια, ως ο μεσάζοντας του μεγάλου αφεντικού με τα τσιράκια.

Και Jolie στο στάρινγκ? Ε, τι άλλο θέλεις άνθρωπε μου για να σερβίρεις ένα φασαριόζικο φιλμάκι που να βλέπεται ανεκτά? Η Angelina στα 45 της πια, με μπόλικες φουσκωσιές στο πρόσωπο, που την διατηρούν σε υψηλά επίπεδα ομορφάδας, πεπειραμένη σε ρόλους ηρωικούς από την εποχή της Λάρα Κροφτ, μοιάζει σαν η ιδανική επιλογή για να αποδώσει την μπρατσωμένη, αλλά γεμάτη ψυχικά τραύματα διασώστη. Ακολουθώντας την σούπερ χιτ πεπατημένη της Salt, μετατρέπει το δάσος σε τερέν γηπεδούχου και χάρη στην σωστή χημεία με το πιτσιρίκι που προστατεύει, βγάζει νύχια αγριόγατας, πείθοντας πως δεν θα την βάλει πλάτη κανείς. Τι ωραία εδώ να έβαζα επίλογο με το "όπερ και εγένετο"...

Πιθανώς οι προσδοκίες μου να ήταν μεγαλύτερες. Το Those Who Wish Me Dead δεν κάλυψε ούτε μερικό ποσοστό από δαύτες. Μέτρια προς κακή συνέχεια της δράσης, περιφερειακά πρόσωπα που δεν δικαιολογούνται ως ύπαρξη με την καμία, μα το κυριότερο παντελής έλλειψη αφετηριακής σύνοψης, που θα στρώσει τον μπούσουλα, για να κινηθεί πάνω του το σασπένς. Πάμε γι άλλα miss Voight...