Movies Ltd

Ράβε ξήλωνε δουλειά να μην σου λείπει

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Μια εφηβεία επιεικής που γίνεται... πενήντα!

H Ελληνογερμανίδα Σόνια Λίζα Κέντερμαν είναι απόφοιτη του τμήματος Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου, της Σχολή Σταυράκου και του London Film School. Οι μικρού μήκους ταινίες της «Νικολέτα» (2013) και «Λευκό Σεντόνι» (2014) έχουν ταξιδέψει σε πάνω από 60 παγκόσμια φεστιβάλ. Ο Ράφτης (Tailor), μια ελληνική - γερμανική - βελγική συμπαραγωγή, είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί κι είχε επιλεχθεί στα εργαστήρια του MFI, Cinemed, Sofia Meetings και Crossroads. Αυτή την περίοδο, προετοιμάζει τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της, με τίτλο «Athens Dresden».

Ο Ράφτης έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο 24ο Tallinn Black Nights Film Festival στην Εσθονία, ενώ η πανελληνία πρεμιέρα της ταινίας πραγματοποιήθηκε στο περασμένο, 61ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης όπου απέσπασε το βραβείο FIPRESCI (για ελληνική ταινία), το Ειδικό Βραβείο Επιτροπής Νεότητας και το Πρώτο βραβείο ΕΡΤ.

Η υπόθεση: Ο Νίκος είναι ράφτης. Ένας μοναχικός 50άρης, ένα γεροντοπαλίκαρο, που όχι μόνον ράβει τα καλύτερα κοστούμια αλλά και ο ίδιος είναι πάντα ντυμένος στην πένα. Μόνο που η σημερινή εποχή δεν το σηκώνει ένα τόσο ακριβό «σπορ». Το μαγαζί που έφτιαξε ο πατέρας του, που έζησε μεγαλεία, πλέον παρακμάζει, χωρίς πελατεία. Τα χρέη συσσωρεύονται, η τράπεζα δεν αστειεύεται κι είναι έτοιμη να κατασχέσει την ακίνητη περιουσία της οικογένειας. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο πατέρας του Νίκου μπαίνει στο νοσοκομείο. Ο Νίκος πρέπει να βρει μια λύση, να αναστρέψει την κατάσταση. Και παρακολουθώντας τι γίνεται γύρω του, κάνει ως μότο του το «adopt or die». 

Αρχίζει να ράβει γυναικεία ρούχα και νυφικά (κάτι αδιανόητο λίγα χρόνια πριν) και μεταφέρει την πραμάτεια του σε λαϊκές αγορές και λαϊκές γειτονιές. Συνοδοιπόρος του η Όλγα, μια γυναίκα από τη Ρωσία, παντρεμένη με Έλληνα ταξιτζή και μητέρα της Βικτώριας, μιας πιτσιρίκας από τη γειτονιά, που είναι και η μοναδική φίλη του Νίκου. Ο Νίκος, που σιγά σιγά, ξεθαρρεύει. Ο Νίκος, που το παλεύει. Που προσαρμόζεται. Που ερωτεύεται. Που πληγώνεται. Που ωριμάζει. Τελικά, όντως, ποτέ δεν είναι αργά...

Η άποψή μας: Τούτο το φιλμ θα μπορούσε να είναι μία από τις επιτυχίες της Φίνος Φιλμ την περίοδο που ο ελληνικός κινηματογράφος γύριζε καλές εμπορικές ταινίες για τις μάζες. Και δεν το λέω με καθόλου ειρωνικό τρόπο ή για να μειώσω την ταινία: κυριολεκτώ. Έβλεπα τα πλάνα με τον Ήμελλο πάνω στο αυτοσχέδιο τρίκυκλό του και σκεφτόμουνα πως ο Δαλιανίδης θα τα γύριζε ακριβώς έτσι, με τον Κώστα Βουτσά πρωταγωνιστή! Βέβαια, θα έλειπε η εξωσυζυγική σχέση (για να μην θιγούν τα χρηστά ήθη της εποχής) και στάνταρ θα υπήρχαν δύο με τρεις μουσικοχορευτικές «σκηνές ονείρου» - και σαφέστατα ένα πιο... happy, happy end, με έναν γάμο ίσως. Α, και δεν θα είχε θέση και η Κουλίεβα ως μετανάστρια σε εκείνη την ταινία – τότε ήταν η εποχή που η Ελλάδα εξήγαγε μετανάστες, δεν ήταν τόπος τον οποίο επισκέπτονταν άνθρωποι από άλλα μέρη για να βρουν μια καλύτερη ζωή. Έτσι που λέτε. 

Η σκηνοθέτιδα φτιάχνει μια τρυφερή, ευγενική, ευχάριστη ταινία – τον τόνο δίνει και η πολύ ταιριαστή, πολύ όμορφη μουσική, που έχει συνθέσει ο Νίκος Κυπουργός. Με πάρα πολύ καλή δουλειά τόσο στη διεύθυνση φωτογραφίας όσο και στη σκηνογραφία, η ταινία κάνει γκελ στον θεατή, χωρίς να στρογγυλεύει τις αιχμές της. Απλά, τις βάζει στο φόντο. Την παρακολουθείς την ταινία και χαμογελάς. Χωρίς αυτό πάντως να σημαίνει ότι δεν έχει «θεματάκια» το φιλμ. Ο νοσταλγικός τόνος, που είναι γενικώς καλοδεχούμενος, κουβαλάει μαζί του και σεναριακές υπερβολές, σε σημείο που η λέξη «γραφικό» να μπαλαντζάρει επί ξυρού ακμής, τείνοντας σε κάποιες περιπτώσεις προς την αρνητική έννοιά της κι όχι προς τη θετική. 

Πάντως, αν αφήσεις λίγο σε καταστολή τον κυνισμό σου, μπορείς να περάσεις καλά παρακολουθώντας την ταινία. Αν δε δεν δώσεις σημασία στο – σε μερικά σημεία – κακώς εννοούμενο συντηρητισμό, τότε όλα μια χαρά. Κι εντάξει, προσωπικά η αλήθεια είναι πως έκανα λίγο τα στραβά μάτια καθότι έχω έρωτα με την Ταμίλλα Κουλίεβα. Από τότε που την πρωτοείδα στη «Βασιλική», το 1997, ήταν αυτό που λέμε κεραυνοβόλος! Και ως γυναίκα και ως ηθοποιό την έχω πολύ ψηλά. 

Ο Ήμελλος είναι επίσης εξαιρετικός, κουβαλώντας με άνεση τον ρόλο του. Έχει ενδιαφέρον το πως παρουσιάζεται ο Σταμουλακάτος στο ρόλο του ταξιτζή. Όσοι τον έχουν στο μυαλό τους από τις εμφανίσεις του στις ταινίες του Οικονομίδη ή στο πολύ φρέσκο (και εντελώς διαφορετικής αισθητικής) Πρόστιμο, περιμένουν πως ανά πάσα στιγμή θα ξεσπάσει και θα τα κάνει όλα λαμπόγυαλο! Χα! Και ο Θανάσης Παπαγεωργίου στο ρόλο του πατέρα του Ήμελλου, πάντα δίνει κύρος, σε όλες του τις εμφανίσεις. Μια παλιομοδίτικη μεν, αισιόδοξη δε ταινία, που σου φτιάχνει το κέφι. Δεν το λες και μικρό κατόρθωμα αυτό.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Ιουνίου 2021 από την Tanweer!