Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Πως το λέει στην ποιητική της έκφραση, η θεωρία του χάους, με το φτερούγισμα της πεταλούδας στον Αμαζόνιο, που θα προκαλέσει κατακλυσμό στην Κίνα? Στην ουσία δηλαδή, μια απειροελάχιστη μεταβολή στην φυσιολογική ροή των γεγονότων, μπορεί να οδηγήσει μετά την πάροδο χρόνου, σε μια μετεξέλιξη της πορείας του συστήματος, πολύ πιο διαφορετική από εκείνη που θα συνέβαινε, αν δεν είχε συμβεί αυτή η μεταβολή. Μπερδεψούρες φυσικομαθηματικές. Για να τις κάνουμε κινηματογραφικές, μας αρκεί να παρακολουθήσουμε την ταινία Μόνο Αυτοί Είδαν τον Δολοφόνο (Seules les Bêtes / Only The Animals), που ξεδιπλώνει στην μεγάλη οθόνη σε ολόκληρο του εύρος του, αυτή την δυναμική θεωρία.

Η εξαφάνιση της Εβελίν, συζύγου εύπορου και φημισμένου επιχειρηματία, εν μέσω σφοδρής χιονοθύελλας, θα αναστατώσει την νηνεμική καθημερινότητα των ελάχιστων κατοίκων της ορεινής περιοχής του Κος Μεζαν στην Νότια Γαλλία. Η νοσοκόμα Αλίς, θα αντιληφθεί την μεταστροφή στην συμπεριφορά, τόσο του κτηνοτρόφου ανδρός της, απόμακρου και μοναχικού Μισέλ, όσο και του ακόμη αινιγματικότερου κτηνοτρόφου Ζοζέφ, ενός άντρα που περιθάλπει αραιά και που, διατηρώντας συνάμα εξωσυζυγικό ερωτικό δεσμό μαζί του. Με τις ερευνητικές αρχές να δηλώνουν αδυναμία στην εύρεση της χαμένης γυναίκας, οι εντάσεις στο λιγοστών κατοίκων χωριό, θα οξυνθούν, προκαλώντας τριγμούς στις μεταξύ τους σχέσεις.

Είναι μια από εκείνες τις περιπτώσεις που επιβάλλεται η σύνοψη να περιορίζεται όσο το δυνατόν περισσότερο στα απαραίτητα, μην τυχόν και προκύψει κάποιο σπόιλερ, που ενδεχόμενα θα αποκαλύψει την λύση του αινίγματος. Που ούτε κατά διάνοια δεν είναι τόσο απλοϊκή όσο μπορεί να σκεφτεί ο νους του θεατή, αφού με την πάροδο της εισαγωγικής ρουμπρίκας, ακολουθούν ακόμη τέσσερις, οι οποίες όχι απλά υπόσχονται, αλλά καταφέρνουν να αλλάξουν την πορεία του φιλμ κατά 180 μοίρες. Και αυτό από μόνο του είναι επίτευγμα, ειδικά όταν αναφερόμαστε σε ένα θρίλερ, αστυνομικής εκ πρώτης όψης υφής, είδος που εδώ και δεκαετίες δοκιμάζεται ελλείψει σοβαρής θεματικής έμπνευσης. Το πρόβλημα για κάθε ταινία τέτοιας φιλοσοφίας, προκύπτει όταν επιχειρήσεις, γνωρίζοντας τι έχει συμβεί πια, να ξετυλίξεις το κουβάρι αντίστροφα. Προς τα πίσω. Να δεις αν η αφήγηση έχει πέσει σε λακκούβες και αν ναι σε πόσες?

Γιατί σε κανονική ροή, το πολλαπλής κινηματογράφησης πόνημα του ταλαντούχου Φραντσέζου Domink Moll, μια χαρά τα βαδίζει. Χωρισμένο σε πέντε ενότητες, που είναι αφιερωμένες, εκάστη σε μία από τις (υπαρκτές και μη) προσωπικότητες κλειδιά της πλοκής, το έργο παρακολουθεί τα συμβάντα μέσα από την επιμέρους ματιά, λύνοντας συνάμα γρίφους που ενδεχόμενα θα οδηγήσουν στην λύση του προβλήματος. Δίχως πάντως να είμαι βέβαιος πως αυτή ήταν εντέλει η πρόθεση του σκηνοθέτη και συγγραφέα. Καθώς το πιάτο που μας σερβίρησε, τελικώς, διαφεύγει σημαντικά ως ταυτότητα από την στενή έννοια του whodunit. Πολύ σημαντικά...

Κι αυτό διότι στο μίξερ ανακατεύονται αμέτρητα συναισθήματα που διακατέχουν τους ζορισμένους (αντι)ήρωες. Αγάπη, πάθος, μίσος, ντροπή, απόγνωση, φόβος, έρωτας, παράνοια, εκδίκηση, ανασφάλεια, πόνος. Θετικότατα ο Γάλλος δεν αφήνει ούτε μισή από τις περσόνες του ανολοκλήρωτη στην προσέγγιση της. Γι αυτό ακριβώς με ενόχλησε αρκετά, που το φινάλε του, αφιερώνεται, εξ ολοκλήρου, μονάχα σε έναν από όλους, τον πιο αδιάφορο, ίσως, των εμπλεκομένων. Οι υπόλοιποι εξαφανίστηκαν, λες και η αυλαία για εκείνους έπεσε πολύ πριν λάβει χώρα το fin. Ποια η εξέλιξη της μελαγχολικής νοσοκόμας? Με νοιάζει! Ποια η συνέχεια της προδομένης αλλά και υπερβολικής σερβιτόρας? Με ενδιαφέρει! Από που και ως που δημιουργήθηκε στον αγρότη Ζοζέφ αυτή η εμμονή? Το πανεύκολο είναι να πεις δεν πήρε τα φάρμακα του, το δύσκολο είναι να το εξηγήσεις κινηματογραφικά.

Ο δημιουργός έναν κύκλο σχημάτισε στο προσχέδιο του και εντέλει τον ολοκλήρωσε στο εκράν, με τις λιγότερες δυνατές σεναριακές απώλειες, που όμως είναι πολύ σημαντικές για να μπορέσω να τις μονοκοντυλάρω, ένεκα ποιοτικότατης σκηνοθεσίας, σε ακραίες συνθήκες χιονιού ή πνιγηρής ζέστης. Η ύστατη σεκάνς του, δε, που ολοκληρώνει τον τροχό της μοίρας, κλείνοντας το μάτι στην προαναφερόμενη θεωρία του χάους, υποστηρίζοντας πόσο μεγάλη σχέση έχουν τα πάντα μεταξύ τους, είτε παραπέμπει σε κανόνες αδαούς σύμπτωσης, είτε ισοπεδώνει τα πάντα για να αναδείξει το πόσο μικρός είναι ο κόσμος.

Οι ζεστές και ρεαλιστικές ερμηνείες, σημαντικών ευρωπαίων ρολιστών, με ξέχωρες αυτές της Tedeschi και του Menochet, βοηθούν βεβαίως στην διατήρηση του σωστού ρυθμού, αλλά και στην προβολή των βαθύτερων νοημάτων, που αφορούν στις πληγές που μπορεί να ανοίξει μια άτυχη διαπροσωπική σχέση. Ευρηματικό συνεπώς, αλλά όχι και πειστικό στην επαλήθευση του το Seules Les Betes, βγάζει σαν απόλυτα κερδισμένο τον όχι άσφαλτο ντιρέκτορα, που με λίγη προσοχή σε όσα εκστομίζει στο μέλλον, μπορεί να ακολουθήσει αξιόλογη καριέρα, ειδικά στο προκείμενο genre.