Movies Ltd

Μήλα μου για Λησμονιά

του gaRis (@takisgaris)

Δυο οι κυρίαρχες συνιστώσες της ανθρωπινής ύπαρξης: Ο Χρόνος και η Μνήμη. Το ακατάπαυστο κυνήγι αυτού που είναι η στιγμή, που περνά-που περνά-και χάνεται. Η πολαρόιντ του εγκεφάλου που συλλέγει εικόνα και ήχο, μετατρέποντάς τους σε σκέψη, κρίση και αποταμίευση εμπειριών. Όλα τα υπόλοιπα ατμός. Η Αγάπη, η Έχθρα, η Αδράνεια και η Μαχητικότητα, είναι όλες αδερφάδες από την ίδια μάνα, τη Μνημοσύνη. Όταν το λοιπό σούρχεται μια ταινία να τα διαπραγματευτεί όλα δαύτα, στέκεσαι και κομματάκι ενεός διότι αυτά είναι τολμηρά έως οδυνηρά ζητήματα και πόσο μάλλον για τον πρωτάρη Χρήστο Νίκου, της προϋπηρεσίας του οσκαρικού Κυνόδοντα, σιμά στον Λάνθιμο θητεύοντας ως βοηθός σκηνοθέτη και επιμελητής σεναρίου. Μετά ξανά στο Τανγκό των Χριστουγέννων ή στο Before Midnight του Linklater, ε, δεν το λες κα λίγο. Σε κάθε περίπτωση όμως, εδώ ο πήχης ίπταται αψηλά. Πανύψηλα θα σου πω.

Δώσε βάση στην πενιά: Υπάρχει πανδημία λησμοσύνης στην Ελλάδα. Ο κόσμος χάνει την ταυτότητά του σωρηδόν, με αποτέλεσμα να καταλήγουν σε νευρολογικές κλινικές σωρεία ανθρώπων σε αφασικό ρημπούτ. Ένας από τους πολλούς είναι και ο Άρης Σερβετάλης υπό την εποπτεία των θεραπόντων ιατρών Αννας Καλαϊτζίδου και Αργύρη Μπακιρτζή. Του ξηγιούνται μια σειρά ασκήσεων θάρρους με όπλα κασσετοφωνάκι και φωτογραφική μηχανή. 

Ο Άρης είναι στην αρχικαρακοσμάρα του, όχι (μόνο) επειδή έχει ως ερμηνευτής φάει ψωμί κι αλάτι στο weird wave με τον Yorgos αλλά και διότι ως ρόλος, κάτι ιδιαίτερα οχληρό εντός του τον αποτρέπει να ξαναφάει μήλα που ωφελούν μνήμες τραγικές απώλειας, τις οποίες προτιμά να κρατά φυλακισμένες στα διαγραμμένα αρχεία της ύπαρξής του. Ο Αρης εκπαιδεύεται: Θα προκαλέσει ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα στον εαυτό του. Θα λάβει μέρος σε μια πορεία διαμαρτυρίας. Θα βιώσει μια ξεπέτα της βραδιάς. Και κάπου ανάμεσα θα συναντηθεί με τη Σοφία Γεωργοβασίλη, πιο προχωρημένη ασθενή σε αυτό το ιδιότυπο πρόγραμμα κτήσης Νέας Ταυτότητας, με την οποία θα κάνει ό,τι μπορεί ώστε να αποφύγει την πιο στενή σύνδεση. Αυτό το κάτι εντός του πάλι αρχίζει να τον ταρακουνά. 

Τα Μήλα, με βαριά αλληγορία και μουντούς σοσιοπολιτικούς συμβολισμούς είναι η αποστασιοποιημένη παραξενιά του Χρήστου Νίκου που συναγελάζεται το χιούμορ και το πέσιμο στην καθεστηκυία ιδεοληψία περί ταυτότητας ή πιο κεντραρισμένα, ατομικότητας. Κι επειδή Μεμέντο δεν ακουμπά καν, ούτε περισπούδαστο επιπέδου Φίλιπ Ντικ είναι, μοιάζει βολεμένο καρυδότσουφλο που κυματίζεται μεταξύ Ακι Καουρισμάκι και Ρόυ Αντερσον. Με εμφανή φιλοδοξία αλλά και δίχως την καλλιτεχνική κοχώνα που θα απογείωνε τον χαρισματικό Αρη Σερβετάλη σε άλλη μια αποστεωμένη μα εκφραστικά λυσιτελή ερμηνεία, η ταινία ίσως και να αποτελεί τη μεγαλύτερη χαμένη ευκαιρία της χρονιάς. Ειρήσθω ότι δεν τα πήγε καθόλου άσχημα στα φεστιβαλικά σερκουί ενώ επίσης εστάλη και ως ξενόγλωσση υποψηφιότητα της Ελλάδας στα πρόσφατα όσκαρς. 

Τα Μήλα διαθέτουν absurdist γοητεία και ικανότητα να προκαλέσουν μυριάδες ερωτηματικά στον θεατή, χωρίς να διαλέγονται πειστικά ως προς το ζητούμενό τους παρά περισσότερο ως απορία ως προς το τι θέλει να πει ο σκηνοθέτης. Και την επόμενη φορά (Fingernails με την σπουδαία Carey Mulligan) καλύτερα Χρήστο μας, γιατί ταλέντο σίγουρα υπάρχει.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 3 Ιουνίου 2021 από την Feelgood Ent.!