Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Παρότι τρία περίπου έτη πριν, είχα εκφράσει τον θαυμασμό μου, για το πως ένας όχι και τόσο έμπειρος σκηνοθέτης, είχε επιτύχει το απόλυτο τζακ ποτ, τόσο καλλιτεχνικά, όσο κυρίως εισπρακτικά, πολλαπλασιάζοντας με διψήφιο νούμερο στο παγκάρι της σοδειάς, το πενιχρό κόστος της ταινίας του - μόλις 17 εκ. δολάρια - εντούτοις είχα εκφράσει και τις αμφιβολίες μου για το αν και κατά πόσο η πιθανότατη συνέχεια, θα ήταν το ίδιο ενδιαφέρουσα, αγωνιώδης και εν τέλει ευρηματική όπως το πρωτότυπο. Δεν είναι δα και κανένα θεόρατο ρίσκο, το να προβλέψεις πως το σίκουελ δεν θα διαθέτει την ίδια δυναμική με το πρώτο μέρος. Τουλάχιστον, το αποτέλεσμα του A Quiet Place Part II, στάθηκε το λιγότερο με αξιοπρέπεια ως παραστάτης του μύθου που έκτισε με κόπο το ορίτζιναλ.

Κοντά πεντακόσιες ημέρες έχουν περάσει από την στιγμή της επίθεσης των μηδενικής όρασης αλλά οξύτατης ακοής, ικανής να τα οδηγήσει με ακρίβεια στα θύματα τους, εξωγήινων όντων και το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού του πλανήτη έχει αφανιστεί από την φονική τους οργή. Ελάχιστοι επιζώντες έχουν καταφέρει να αποσυρθούν σε πρόχειρα καταλύματα ώστε να προστατευτούν από τους εισβολείς, κάτω από καθεστώς απόλυτης σιγής, αφού και ο παραμικρός ήχος, μπορεί να σταθεί μοιραίος, εφόσον θα προδώσει τα ίχνη τους στα μανιασμένα θηρία.

Οι εναπομείναντες ζωντανοί της φαμίλιας των Άμποτ, μετά τον θάνατο του μικρούλη Μπο και την αυτοθυσία του πατέρα Λι, η μητέρα Έβελιν, μαζί με τα τρία της παιδιά, την κωφάλαλη Ρέγκαν, τον φοβισμένο Μάρκους και το νεογέννητο μωρό, κάτω από καθεστώς ακραίου φόβου, αναζητούν στην ύπαιθρο, το καταφύγιο που ενδεχόμενα θα στεγάσει τις ελπίδες επιβίωσης τους. Μοναδικό τους όπλο ενάντια στην οργή των άλιενς, τα συριστικά ραδιοκύματα που βγάζει το βοηθητικό ακουστικό της Ρέγκαν, που τα παραλύει και τα καθιστά ευάλωτα στο ενδεχόμενο ανθρώπινης αντεπίθεσης.

Πάνω κάτω στα ίδια βήματα με τον προκάτοχο του κινείται θεματικά και η πρώτη (εκτιμώ όχι και η τελευταία) συνέχεια ενός τίτλου χρυσοφόρου για τα ταμεία της παραγωγού Paramount, που μονομιάς με το που ανέλαβε τα ηνία, τετραπλασίασε τον προϋπολογισμό. Καμία έκπληξη ή ανατροπή δεν πηγάζει από την εξέλιξη του σεναρίου, εκτός ίσως από το γεγονός πως η οικογένεια έχει πλέον υπαρκτό στόχο. Να φτάσει το αντίδοτο στην μήνη των Πρεντάτορς - δηλαδή το βουητό από την συσκευή της πιτσιρίκας - μέχρι τον τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό και από εκεί να μεταδοθεί προς αναπαραγωγή μέσα από τα ερτζιανά σε όλο τον κόσμο. Απορίας άξιο, πάντως, το ότι τα πάντα περιορίζονται σε αυτό τον επαρχιακό μικρόκοσμο και όλη η υπόλοιπη πάνοπλη Υπερδύναμη, έχει καταρρεύσει. Και δεν διέκρινα προφανή συμβολισμό...

Εννοείται πως μετά το απαραίτητο ίντρο, που μας απεικονίζει την ημέρα Μηδέν, όταν οι απρόσκλητοι επισκέπτες από το διάστημα, έκαναν το ντου στην φιλήσυχη επαρχιακή κωμόπολη - μια ούτε της μισής ισχύος αντιγραφή της αντίστοιχης εισαγωγής στο War Of The Worlds - προστίθενται η μία μετά την άλλη, σαν σε συρμό, οι σκηνές τρόμου. Εκεί που το οποιοδήποτε θορυβώδες σφάλμα των πρωταγωνιστών, θα τραβήξει σαν μαγνήτης τα τέρατα και η σωτηρία τους θα κρεμαστεί κυριολεκτικά από μια κλωστή.

Έντιμο και πάλι το σκηνοθετικό βλέμμα του Krasinski, με την μοναδική διαφορά πως από το σίκουελ απουσιάζουν βασικότατα συστατικά που ανέδειξαν σε τζακ ποτ το εισαγωγικό τσάπτερ. Τα τουίστ που θα φόρτιζαν συγκινησιακά την ατμόσφαιρα, τείνουν σχεδόν προς το μηδέν. Ούτε σπαραχτική σεκάνς απώλειας παιδιού στο απροσπέλαστο γεφύρι παίζει, ούτε θυσία του πατρός προκειμένου να την βγάλουν καθαρή οι συν αυτώ, ούτε βέβαια καθηλωτική στιγμή γέννας, ώρα που σύσσωμη η πλατεία κρατούσε ανάσα, μην τυχόν και πέσει τίποτα στα αυτιά των δολοφόνων από το διάστημα. 

Με όλα αυτά τα κουτάκια της πλοκής ατσεκάριστα, είναι λογικό ο κοινωνικός προβληματισμός που προϋπήρχε, να ξεθωριάζει και να μην διαθέτει ροή εφάμιλλη των προηγουμένων. Άρα το Part II, λειτουργεί περισσότερο διεκπεραιωτικά, σκορπώντας μεν τους ζητούμενους φόβους σε όσους θα τους επιζητήσουν κόβοντας το μπιλιέτο, χάρη κυρίως στις αδεξιότητες των ανήλικων ηρώων του στόρι, χωρίς ποτέ όμως να φτάνει στον πήχη, που τόσο ψηλά έθεσε μια από τις κορυφαίες σε σχέση κόστους / τζίρου κινηματογραφική στιγμή του τρέχοντα αιώνα.