Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Στις 8 Δεκεμβρίου του 1980, ο θρύλος John Lennon εξερχόμενος από την είσοδο της οικίας του στο κέντρο του Μανχάταν, συνοδευόμενος από την σύζυγο του Yoko Ono, θα αφήσει την τελευταία του πνοή, δεχόμενος από απόσταση αναπνοής, τέσσερις σφαίρες. Δολοφονική επίθεση που σχεδίασε και εκτέλεσε ο ψυχωτικός Mark David Chapman, φανατικός οπαδός των Beatles και ολοκληρωτικά ενάντιος στις προσωπικές επιλογές του Σκαθαριού, που καθώς θεωρούσε οδήγησαν στην διάλυση του γκρουπ. Ο αμετανόητος φονιάς παρέμεινε παγερός στον τόπο του εγκλήματος αναμένοντας την αστυνομία να τον συλλάβει, διαβάζοντας επιδεικτικά το βιβλίο The Catcher In The Rye, του J. D. Salinger, συγγραφέα που όσο κανείς άλλος στιγμάτισε την λογοτεχνική τάση της Μητρόπολης του κόσμου, κατά το δεύτερο μισό του εικοστού αιώνα.

Καλοκαίρι του 1995. Η νεαρή Τζοάνα, έχει μόλις εγκαταλείψει την ηλιόλουστη Καλιφόρνια, αναζητώντας την τύχη της ως εκκολαπτόμενη συγγραφέας στην αντίπερα ακτή της Αμερικής, στο πολύβουο Μεγάλο Μήλο. Η μοίρα της θα την στείλει ολοταχώς στην πόρτα ενός από τα πιο έγκυρα πρακτορεία της πόλης, το Harold Ober Associaates, που μεταξύ άλλων εκπροσωπεί και τον κορυφαίο γραφιά της γενιάς του, Τζέρι Σάλιντζερ. 

Κάτω από την διεύθυνση της αυστηρής, ιδιότροπής όσο και ενάντιας σε κάθε είδους τεχνολογική καινοτομία Μάργκαρετ, η πανέξυπνη Τζοάνα, θα αναπτύξει μια ιδιαίτερη και εκ του μακρόθεν σχέση με τον δημιουργό του Φύλακα στη Σίκαλη, ακόμη κι αν δεν έχει διαβάσει ούτε μισή αράδα από το περίφημο μπεστ σέλλερ. Φτάνοντας μέχρι του σημείου να απαντά η ίδια - εν αγνοία όλων - στις χιλιάδες επιστολές που του στέλνουν οι αναγνώστες, ζητώντας την προσωπική του γνώμη πάνω στα ζητήματα που τους απασχολούν.

Όπως είναι πανεύκολα αντιληπτό, μιλάμε για ένα σενάριο που βασίζεται στα απομνημονεύματα της Joanna Rakoff, στα οποία περιγράφει τους δώδεκα μήνες που βίωσε μέσα στο ημιφωτισμένο διαμέρισμα / γραφείο, λαμβάνοντας ως γραμματέας παραστάσεις και εμπειρίες μοναδικές και ανεξίτηλες. Wanabe ποιήτρια η ίδια, κάτι που δεν αποκαλύπτει σε κανέναν μιας και το πόστο δεν θα το έπαιρνε ποτέ, θα συναντήσει από κοντά πρότυπα και είδωλα της στον τρόπο γραφής, που θα πλάσουν την ανώριμη ακόμη προσωπικότητα της, στον υπέρτατο βαθμό.

Απαιτείται όμως κι αυτό που λέμε να είσαι διαβόλου κάλτσα και η μαμαζέλ τον τρόπο της τον κατείχε στο να ρουφάει σαν σφουγγάρι μεθόδους, κανόνες και τρόπους συμπεριφοράς ωσότου φτάσει στο σημείο να πάρει τις προσωπικές της αποφάσεις. Χαμηλό προφίλ, έμπροσθεν της κυκλοθυμικής γεροντοκόρης, όπως πιστεύει, προϊσταμένης, που άλλοτε ζητά έμπιστα την βοήθεια της και άλλοτε της φέρεται σαν δούλα. Δυναμική αντίδραση πίσω από την πλάτη της, συντάσσοντας δοκίμια ως το άλτερ έγκο του Σάλιντζερ και αποστέλλοντας τα προς πάσα κατεύθυνση, μοιράζοντας συμβουλές και νότες σε κάθε ενδιαφερόμενο. Κι αν το μπέρδεμα στην ιδιωτική της ζωή φαντάζει γόρδιος δεσμός, δεν θα αργήσει ακόμη κι αυτό να το βάλει σε τάξη.

Ούτε δραματική, ούτε όμως και κωμική είναι η χροιά της ταινίας που υπογράφει ο γαλλόφωνος Καναδός Philippe Falardeau, γεγονός που στερεί ένα γενικότερο συν από την ταυτότητα της. Ούτε φυσικά μπορεί κανείς να κατατάξει το My Salinger Year σε μια ενδεχόμενη κάστα biopics αφού ούτε η κεντρική ηρωίδα είναι διάσημη, ούτε το πασίγνωστο όνομα της μαρκίζας εμφανίζεται ποτέ (ή σχεδόν ποτέ) ζωντανά στο εκράν. Απλά η μορφή, ο λόγος του, τα κείμενα του, ο παλμός του, περιφέρεται διαρκώς στον αέρα, ορίζοντας τον βασικό τόνο, που πάνω του κτίστηκε εξ ολοκλήρου η κουλτούρα της μοντέρνας Νέας Υόρκης.

Πόλης που διαθέτει την ικανότητα να αλλάζει μονομιάς τα συναισθήματα του φιλοξενούμενου της. Όπως η πιτσιρίκα της ιστορίας μας, που ξεκινά ονειροπόλα και γαλουχείται ανάμεσα στους τεράστιους δρόμους, τις αχανείς λεωφόρους και τους θεόρατους ουρανοξύστες. Όμορφη ερμηνευτική απόδοση του ρόλου από την 25χρονη Margaret Qualley, μια μελαχρινή κόπια της Emma Roberts, που αν αναζητά κανείς την ρίζα της ομορφάδας της, θα την βρει στα γονίδια της μαμάς της, πιότερο μόστρα της L'Oreal, παρά σοβαρής ηθοποιού, Andie MacDowell.

Η ταλαντούχα ενζενί, βεβαίως, πριμοδοτείται από μια ακόμη άξια υποστηρικτική ερμηνεία της legendary Sigourney, των εξηνταβάλε πρωταγωνιστικών παραστάσεων σε οποιοδήποτε φιλμικό είδος. Η Ρίπλευ στα 71 της πια, γοητευτική και δίχως την παραμικρή παραμόρφωση προσώπου από προσθετικές, κάνει για πλάκα δική της την περσόνα της αυταρχικιάς ιμπρεσαρίου, σε ένα ώριμο μα παρόμοια εύθραυστο φλιπ σάιντ, του ρόλου, στην εξίσου Αμερικάνικης Ονείρωξης Working Girl του ΄88. Με την διαφορά πως η κομεντί του τότε, χάρη στην ευλυγισία της, παραμένει ακόμη και σήμερα ενδιαφέρουσα και σχετικά τωρινή, σε αντίθεση με την παρούσα περίπτωση, που χρονικά επεξεργάζεται το χθες, αλλά παραμένει εγκλωβισμένη σε συνθήκες που δεν ευνοούν την διαχρονικότητα της.