Collective
του Alexander Nanau.
Η Φωτιά ήταν απλά η Σπίθα...
του zerVo (@moviesltd) 
Εγώ αν θυμάμαι κάτι από τα νιάτα μου, για την χώρα βόρειο σύνορο της γειτονιάς του Αίμου, είναι πως θεωρούνταν τω καιρώ εκείνω, πρωτοπόρα και καινοτόμα στον ιατροφαρμακευτικό τομέα. Τα ελληνόφωνα πούλμαν δε, από την Πλατεία Καραϊσκάκη, κονβόι τραβούσαν ίσαμε το Βουκουρέστι, μεταφέροντας ασθενείς που διατηρούσαν τις ελπίδες τος ζωντανές, χάρη στις ικανότητες του συστήματος υγείας της Ρουμανίας. Για να μην αναφερθούμε στους εκατοντάδες Έλληνες που κάθε χρόνο αποφοιτούσαν από την Ιατρική Σχολή του εκεί Πανεπιστημίου, μετά μεγάλης μάλιστα δόξας, καθώς έφερε την σφραγίδα ενός εκ των εγκυροτέρων της Γηραιάς. Ε, όπως φαίνεται σαράντα χρόνια μετά, το πράγμα έχει αλλάξει άρδην. Εκατόν ογδόντα μοίρες. Σε αυτό το σημείο να θυμίσω, πως ενδιαμέσως - χρονικά - η συμπαθής αυτή χώρα, άλλαξε πολιτικό κοστούμι, θεωρώντας το παλαιό σοσιαλιστικό ως δικτατορικό (σαφώς και όσοι το φορούσαν ξέρουν καλύτερα, γι αυτό μάλλον και το αναπολούν καθημερινώς) για να ντυθεί το μοντέρνο, το φιλελεύθερο, μα όπως φαίνεται σαθρό και κίβδηλο, που έχει καταστήσει τον τόπο ένα ΝΑΤΟικό πιόνι, ένα φάντασμα της κάποτε κοινωνικοπολιτικής ανατολικοευρωπαϊκής άνοιξης.
Η μικρής χωρητικότητας αίθουσα συναυλιών - παλιά αποθήκη Κολέκτιβ, περίπου 300 ατόμων, στα προάστεια της πρωτεύουσας, από νωρίς είχε τιγκάρει με τον τριπλάσιο των δυνατοτήτων της κόσμο, που διψούσε για να παρακολουθήσει από κοντά την δωρεάν συναυλία των μεταλλάδων Goodbye To Gravity, με αφορμή την κυκλοφορία του νέου τους δίσκου. Ένας κακός υπολογισμός στην χρήση των προς εντυπωσιασμό βεγγαλικών σε κλειστό χώρο, θα προκαλέσει πυρκαγιά που στιγμιαία θα μετατρέψει τον τόπο σε φονικό κλίβανο. Με αποτέλεσμα να χάσουν την ζωή τους επί τόπου 26 νέοι άνθρωποι και να τραυματιστούν με σοβαρότατα εγκαύματα 146. Εκ των οποίων οι 38 θα καταλήξουν, λόγω πλημμελούς περίθαλψης, ελάχιστες ημέρες μετά, στα νοσοκομεία της πόλης.
Αναμφίβολα μιλάμε για την ημέρα της πρόσφατης δεκαετίας που συγκλόνισε όσο καμία άλλη την κοινή γνώμη του πολύπαθου τόπου στον Βαλκανικό βορρά. Με εκείνες που ακολούθησαν να σηματοδοτήσουν την οργή του λαού για την αναλγησία της (σοσιαλδημοκρατικής) κυβέρνησης, ώστε να οδηγηθούμε στην παραίτηση της, υπό τον φόβο των αποκαλύψεων σκανδάλων, που σχετίζονται άμεσα με την κάκιστη αντιμετώπιση της τραγωδίας από το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Υπόγειες μηχανορραφίες για τις αγορές ληγμένων φαρμακευτικών υλικών, που έφερε στο φως της δημοσιότητας ο δαιμόνιος ρεπόρτερ της (αθλητικής...) εφημερίδας Γκαζέτ, Καταλίν Τολοντάν.
Στην ουσία λοιπόν το ολοκαύτωμα του Κολέκτιβ, ήταν εκείνο που έριξε το πρώτο νταμάκι ενός ντόμινο, που στην πτώση του ξεβράκωσε ολοσχερώς ένα παρακράτος το οποίο θησαύριζε εις βάρος του απλού κοσμάκη. Γεμίζοντας τις τσέπες μαφιόζων φαρμακοβιομηχάνων και μπράβων, που με την ανοχή της διοίκησης, έφτασαν να αραιώνουν σε ποσοστό μέχρι και 90 τοις εκατό (!), τους νοσοκομειακούς ορούς. Με συνέπεια να μην είναι καν δυνατή η θεραπεία των δεκάδων καμένων παιδιών, που σάπιζαν ανήμπορα στα κρεβάτια του πόνου.
Πραγματικά η δουλειά που κάνει ο ασυγκράτητος δημοσιογράφος - πρωταγωνιστής της πολύ ενδιαφέρουσας ιστορίας, είναι συγκλονιστική. Τρέχει από την μια πρες κόνφερανς στην άλλη, ως ο μόνος που κάνει ερωτήσεις στους πολιτικούς, όχι προκαθορισμένες και αβανταδόρικες γι αυτούς, μα ευθύβολες και καυστικές. Παρακολουθεί με κίνδυνο της ίδιας του της ζωής τους υπαιτίους για να εντοπίσει ντοκουμέντα που θα φανούν χρησιμότατα σε μια ενδεχόμενη δίκη. Ξεσηκώνει τέλος μέσα από το φύλλο του τον λαό να αντιδράσει, να βγει στον δρόμο, να παλέψει για να γκρεμίσει την διεφθαρμένη διοίκηση.
Το συγκεκριμένο ζήτημα του σάπιου πολιτικού κατεστημένου, διόλου τυχαία ορίζει το βασικό ζήτημα στις θεματικές του μοντέρνου ρουμάνικου σινεμά. Και ο ντοκιμαντερίστας Alexander Nanau επιδεικνύοντας τον δέοντα σεβασμό στους νεκρούς του Colectiv, φροντίζει να περάσει το κοινωνικό του μήνυμα μέσα από την προσεγμένη τεκμηρίωση. Φιλμικός ρεαλισμός και γεμάτη ρίσκο έρευνα συμβαδίζουν μονοιασμένα σε ολόκληρο το ενενηντάλεπτο, αν και δεν είναι λίγες οι φορές που το πόνημα τσαλακώνεται πάνω στον ύφαλο της υποκειμενικότητας. Με αποκορύφωμα τα (μάλλον σκηνοθετημένα σε δεύτερο χρόνο) πλάνα στο γραφείο του νεαρότατου τεχνοκράτη και προοδευτικών αντιλήψεων Μινίστρου, που αναλαμβάνει τα ηνία του προβληματικού Υπουργείου.
Και που ενώ κάνει τα πάντα για να πάνε φυλακή οι υπαίτιοι (κάτι που πολύ αμφιβάλλω πως θα συνέβαινε στα δικά μας μέρη) βλέπει όλη του την δράση να πηγαίνει στον βρόντο, καθώς τα πόστα στις "δημοκρατικές" εκλογές, πάλι οι χθεσινοί πασάδες θα καταλάβουν. Μαζί με τα αξιώματα στα νοσοκομεία, που θα απονεμηθούν σε καρεκλοκένταυρους λίγους, ανήμπορους και αναξίους. Τίποτα δεν αλλάζει καθώς φαίνεται, για ένα δυτικοεδραιωμένο καθεστώς που θα διατηρήσει τις θέσεις του, μέχρι να συμβεί ένα καινούργιο τραυματικό Κολέκτιβ...
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 14 Οκτωβρίου 2021 από την Cinobo!
