Movies Ltd

Get Outta Jailor Die Trying

του gaRis (@takisgaris)

Όσοι με παρακολουθούν από τα σπάργανα της διαδικτυακής κινηματογραφικής κριτικής, σα να λέμε στο λυκαυγές του 21ου αιώνα, γνωρίζουν την αδιαπραγμάτευτη θέση μου πως το ντόκου είναι το μέλλον του σινεμά, καθόσον διαπερνά σε μεγάλες δόσεις τη μυθοπλασία. Για τη φετινή χρονιά πάντως δεν παίρνω όρκο ότι υπάρχουν αρκετοί λόγοι ενθουσιασμού σε τούτο το πεδίο. Αριθμός - ρεκόρ μεν οι 238 υποβληθείσες παραγωγές στην Ακαδημία, 15 οι επιλεγμένες που προ-κρίθηκαν για τις τελικές υποψηφιότητες. Πουθενά οι Errol Morris (My Psychedelic Love Story), Werner Herzog (Fireball: Visitors from other Worlds, το οποίο είδα στο TIFF20 και δεν...τρελούμαι) και Frederick Wiseman (City Hall). Όσο για την 5άδα, μια ακόμη δυνατή εκπροσώπηση της Netflix (Crip Camp, My Octopus Teacher) να αντιπαλεύεται το φαβορί εφέτος Time,της μαύρης αμερικανίδας Garrett Bradley, υπό την αιγίδα της Amazon Films.

Το πάω λάου-λάου για να δώσω περίγραμμα σε μια ρευστή ως την τελική λίστα αλλά μάλλον ευπρόβλεπτη βραβευτική κατηγορία ως προς την τελική νικήτρια. Δεν ξεχνώ ποτέ πως το Documentary (μεγάλου ή μικρού μήκους) αποτελούσε ανέκαθεν, ακόμη και στα χρόνια του σκληρού #OscarsSoWhite, τη χρυσή ευκαιρία του Membership να διακοινώσει τα τρυφερά του αισθήματα για ζητήματα και κατηγορίες πολιτών που χρήζουν ανάδειξης ή περαιτέρω προστασίας. Πολλώ δε μάλλον στις ύστερες ημέρες όπου το πράμα έχει μπει πλέον σε ένα κυνήγι wokeness, (σε χαλαρή μετάφραση του πιο «ξυπνημένου», ευαίσθητου, ενάντια σε κάθε είδους διακρίσεις), η πρότινος καλοκάγαθη διάθεση να βραβευτεί ένα ντόκου κοινωνικού ακτιβισμού έχει μετατραπεί σήμερις σε λευκή επιταγή που ανταποκρίνεται σε τσεκάρισμα συνιστωσών («κουτάκια») πουσαρίσματος παραγωγών αναλόγου περιεχομένου. 

Garrett Bradley, αφροαμερικανίδα σκηνοθέτης - τσεκ. Με δράση προώθησης καλλιτεχνικού προβληματισμού που προωθεί το ζήτημα των Μαύρων στην Αμερική (βλέπε το μυθοπλασίας Below Dreams, 2014 και το ντόκου America, 2019) - τσεκ. Το αντικείμενο καίει τη μαύρη κοινότητα καθώς κινείται στο τρίπτυχο φτώχεια - εγκληματικότητα - παρατεταμένος εγκλεισμός για εγκλήματα που δεν δικαιολογούν κάτι τέτοιο, φίσκα οι φυλακές από φτωχούς μαύρους χαμηλής μόρφωσης που δεν τυγχάνουν άξιας υπεράσπισης απέναντι στον ποινικό κώδικα-τσεκ. Δες το τι ωραία το πραγματεύτηκε η πιονέρα Ava Du Vernay (Selma) στο 13th, υποψήφιο προ 4ετίας (έπεσε αντιμέτωπο με το έπος για τον OJ Simpsonκαι δικαίως έχασε το όσκαρ). Με τους πίνακες, τις συνεντεύξεις, τα στατίστικς, την ένταση αλλά και τη διάθεση να δώσει μια ορκισμένη abolitionist μεν αλλά σαφέστατα επιχειρηματολογημένη ανάλυση του προβλήματος. 

Η Bradley, όχι και τόσο. Έως καθόλου. Πάμε παρακάτω. Αληθινή ιστορία. Αρχές του ’90, η σημερινή πενηντάρα Fox Rich, φιλοδοξεί να ανοίξει μαγαζάκι με urbanfashionρούχα με το σύζυγο Rob. Η οικονομική τους κατάσταση τους δημιουργεί θέματα, οδηγώντας τους στην ένοπλη ληστεία (...). Η Rich τη σκαπουλάρει, (ήδη μάνα και κυοφορούσα δίδυμα) ο Rob τρώει 60 χρόνια φυλάκα χωρίς παρόλ. Η Fox αφού έχει λαλήσει για μια 20ετία, παίρνει σβάρνα κάθε δημόσιο βήμα για να φέρει το σύζυγο πίσω στην οικογένεια. Υλικό για μικρομηκάδικο το λες. Έλα όμως που η σκηνοθέτις βρίσκει φούτατζ κοντά 100 ωρών που εν πολλοίς μετατρέπει αυτόν τον οικογενειακό καημό σε ρηάλιτι, με τη Fox να δίνει όλη της την ενέργεια, την πίστη, τις ελπίδες της στον ιερό της αυτο-σκοπό. Έξυπνο μοντάζ, πετυχημένα μελό η μουσική επένδυση, συμπονάς γιατί είσαι άνθρωπος και καταλαβαίνεις, αλλά ταινία τεκμηρίωσης δεν τη λες. Έλα μου όμως που έχει τσεκάρει ευλαβικά όλα τα «κουτάκια» που λέγαμε;

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!