Movies Ltd

Tony ράβει και Yorgos κόβει

του gaRis (@takisgaris)

Ο Άντονι (Anthony Hopkins), κάπου κει πέρα στα 80-φεύγα, είναι ένας χήρος που μένει σε ένα διαμερισματάκι στο Λονδίνο. Μόνος. Με μια κόρη, την Αν (Olivia Coleman) που συχνά τoνεπισκέπτεται, ολοένα κι εντονότερα προβληματισμένη για το μέλλον της αλλά και για εκείνο του Πατέρα: Ο Άντονι πάσχει από γεροντική άνοια (dementia). Άλλοτε του αναφέρει πως ψάχνεται για Παρίσι, μαζί με τον σύζυγό της Πολ (Rufus Sewell) ή το νέο της δεσμό (Mark Gatiss) μετά το αναπόφευκτο διαζύγιο (;) που δημιούργησε η κατάσταση της ασθένειας του Άντονι, ο οποίος πεισματικά αρνείται να μπει σε γεροκομείο όσο και από την άλλη τζαναμπετιάζει να εγκρίνει αποκλειστική νοσοκόμα στο σπίτι. Ο χρόνος ωστόσο μετρά αδυσώπητα εναντίον του, καθώς διαφαίνεται ολοένα και δυσχερέστερο να διακρίνει τι στα αλήθεια συμβαίνει και με ποια σειρά.

Ομολογώ ότι δεν είχα την τύχη της θέασης του θεατρικού έργου (2014) υπογραφής του Παριζιάνου Florian Zeller, με Frank Langella  στο Μπρόουντγουέη και Alfred Molina στη Λονδρέζικη εκδοχή. Κρίνοντας όμως από την κινηματογραφική μεταφορά του από τον ίδιο, η αίσθηση είναι έντονη πως στο σανίδι τα ρίγη θα σηκωνόντουσαν Σιμούν. Στο πανί, notsomuch. Τι δεν (μου) πήγε καλά, εύκολα προδίδεται από την ανακοίνωση των 93ων οσκαρικών υποψηφιοτήτων. Δόξα και τιμή εξάκις: Καλύτερη Ταινία - Διασκευασμένο Σενάριο (ο Christopher Hampton, βραβευθείς ήδη στα 1988 για τις ανυπέρβλητες Επικίνδυνες Σχέσεις) - Anthony Hopkins - Olivia Coleman - Σχεδιασμός Παραγωγής - Μοντάζ (Γιώργος Λαμπρινός, παιδί του Φώτου, σκηνοθέτη του θρυλικού Δοξόμπους). Πούθε η Σκηνοθεσία; (ούτε καν υποψήφιος στη συντεχνία του DGA o Zeller). Σαφέστατα η ταινία έχει προδιαγραφές υψηλού επιπέδου, όσκαρμπέητ ή όχι δεν έχει σημασία τόση πια. Το ζήτημα είναι πως το σύνολο δεν απογειώνεται. 

Ο Sir Tony στα πατημένα 83, αιώνιος έφηβος με εξαιρετικά ποιοτική παρουσία στα σόσιαλ μήντια ειρήσθω, κλείνει αισίως 30 χρόνια στις βραβεύσεις μετά τον θρίαμβo ως Hannibal Lecter και συνολικά έξι υποψηφιότητες (4 ως Πρωταγωνιστής + 2 ως Υποστηρικτικός Ρόλος). Τολμώ να υποστηρίξω ότι η σπαραχτικά ατρόμητη ερμηνεία του ως Πατέρας είναι η εγγύτερη στην ιστορικής αξίας εκείνη στη Σιωπή των Αμνών. Μακράν η αξιότερη εφέτος, αν και ο έξαφνος θάνατος του Chadwick Boseman (στο Ma Rainey’s Black Bottom, άλλη μια ταινία πρώτης γραμμής εφέτο που υπέφερε σκηνοθετικά στο σημείο να μείνει στην απέξω και ως καλύτερη Ταινία), σε μια εξαιρετικά ενστικτώδη αλλά όχι στο υψίπεδο ενορχηστρωμένης συναισθηματικής έκχυσης του άθλου που παραδίδει ο Hopkins, δεν αφήνει περιθώρια μαντεψιάς για τον τελικό νικητή. Από την άλλη, καλλίστη η Olivia, και στο The Favourite πανάξια νικήτρια, όμως στο The Father δεν έλαβα κεντρίσματα σπουδαίας ερμηνείας. Η φόρα (The Crown) βλέπετε καμιά φορά-δεν είναι ολιγίστης σημασίας δαύτο. 

Για το τέλος το δικό μας παιδί, ο Yorgos Lambrinos. Από τα γαλλικά παρεάκια με Gavras και Zeller στα κόκκινα χαλιά. Το κοφτερό του λεπίδι στους κλειστούς χώρους θα έκανε τον Polanski να τον λατρέψει. Δημιουργεί θριλερικές ιλουζιόν αντικαθιστώντας εν πολλοίς την στατική αμηχανία του πρωτάρη πίσω από την κάμερα Florian με αίσθηση μυστηρίου, έως και με ειλικρινή συμπόνοια για την κακοποίηση (;) του Anthony από άγνωστά του (υπαρκτά;) πρόσωπα. Ο Πατέρας, παρά το POV dementia τρικάκι, δεν με ενθουσίασε, πάντως στις 25 Aπρίλη, στηρίζω Sir Τόνυ και Yorgos!

Στις δικές μας αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!