Movies Ltd

Όσο Υπάρχει Αλκοόλ

του gaRis (@takisgaris)

Πάμε μια γρήγορη πρώτα. Είμαι οπαδός του Dogme 95. Εσύ, γεννημένε στον αιώνα τουτονί, θα σε στεναχωρέψω, οπόταν γκούγκλησέ το καλύτερα αυτό. Όπερ έστιν μεθερμηνευόμενον, επί της ουσίας δυο κύριοι μονάχα: H τραγικά ψυχοπαθής ιδιοφυία του Lars “Von” Trier και η (ενοχλητικά απελευθερωτική) κοινωνική οπτική του Thomas Vinterberg. Όποιος έχει άντερα να γυρίσει το Festen (1998) και το The Hunt (2013) για τα μένα μπορεί να βγει απευθείας στη σύνταξη, δε χρειάζεται άλλη συνδρομή στο ταμείο σκηνοθετών. Δε μπορούμε να συμφωνούμε (σε όλα-όλοι) εννοείτω. Για κάποιους άλλους το σινεμά του είναι ελλειπτικό, πλατειαστικά ερωτευμένο με μια κεντρική ιδέα, χωρίς ζυγιασμένη ψυχολογική εξέλιξη των ηρώων, σχηματικής κάπως πλοκής. Και ίσως εν πολλοίς να είναι κι έτσι. Ένα πράγμα όμως δεν ηδύναται να προσάψει κανείς στον 52χρονο πλέον Δανό: Ότι δεν τολμά να εστιάσει πάνω στη σήπουσα πληγή, στο καίρια ζητούμενο, με μια εύγλωττη λιτότητα, μια γοερή κραυγή τυλιγμένη σε σιωπές επώδυνες και δάκρυα κερδισμένα.

Ναι, αγαπώ Vinterberg. Δε χαρίζομαι όμως. Το AnotherRound (Druk) πήρε τη δεδηλωμένη μου πριν καν εντέλει σκάσει στο TIFF20, αφού ο κορώνας χτύπησε τις Cannes. Το premise γοητευτικό, κοντά στην ανθρωπογεωγραφία του The Hunt. Τέσσερις δασκαλάκοι Γυμνασίου τιλτάρουν λόγω μέσης ηλικίας, ανακαλύπτοντας μια σαχλαμάρα του νορβηγού φιλοσόφου / ψυχιάτρου Finn Skårderud που προτείνει σταθερό πιοτί όλη μέρα ώσπου να διπλασιαστεί ο μέσος όρος αλκοόλ στο αίμα. Κινάνε λοιπόν τα φιλαράκια Martin (Mads Mikkelsen), Peter (Lars Ranthe), Tommy (Thomas Bo Larsen) και Nikolaj (Magnus Millang) να επαληθεύσουν τη φόρμουλα, μπας και ξορκίσουν τα επερχόμενα γηρατειά, τη βαρεμάρα, τους αποτυχημένους γάμους ή το ανούσιο της ύπαρξής τους. Πούσαι μεγάλε Σταύρο Τσιώλη κι εσύ από κοντά Ρένο Χαραλαμπίδη να αρχινάτε να ζωγραφίζουτε ασούμε. Ο Thomas βρίσκεται αλλαχού. Ούτε εκεί, ούτε όμως και στην αλκοολούχο χολυγουντίλα τύπου The Lost Weekend, Something to Live For, ή Long Day’s Journey Into Night. 

Παραδόξως, για εντελώς ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥΣ λόγους, γουλάρει να το φέρει μια γύρα και να το στουκάρει σε μια τρίτη πράξη γλεντζέδικη, εφηβική, δίχως τον μπαμπούλα του αύριο να καραδοκεί ωσάν όρνεο αρπαχτικό. Στο pre-productionη κορούλα του η Idaτον ξεναγεί στο σχολειό με τους συμμαθητάς της όπου αργότερα ξεκινούν γυρίσματα και μέσα σε μια εβδομάδα τη χάνει σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα (η ταινία είναι αφιερωμένη σε εκείνη). Κι έρχομαι τώρα εγώ ο πουθενάς να αντιρρηθώ πως, παρά το ανατριχιαστικά ανέμελο, φαντασμαγορικά περίτεχνο, έξυπνα κλεμμένο από το Zorba the Greek, τζαζ μπαλέτο του Mads (οσκαρικό και βάλε), η έκβαση μοιάζει αποκομμένη από την αλήθεια του σεναρίου, μια ψευτοεπιμονή να κλείσει το story στο θετικό πρόσημο γιατί...επειδή έτσι θα το ήθελε η Ida, γκέγκε; Θαυμάσιο ensemble, ξεσηκωτικό πρώτο μέρος αλλά και αυτο-υπονόμευση τονική και σεναριακή για τους ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥΣ λόγους που εξέθεσα εδώ. 

Το Another Round έχει προταθεί για Καλύτερη Σκηνοθεσία και Καλύτερη Διεθνή Ταινία (Παραγωγή) στα φετινά 93α Όσκαρς. Εσύ οφείλεις να μυηθείς πρώτα στον Vinterberg με τα Festen και The Hunt. O τυπάς έχει ακόμη ψαχνό να δώσει. Σε μια τόσο μέτρια χρονιά αυτή η ιδέα που κάηκε νωρίς στο ξετύλιγμά της παραμένει μια κάποια όασις αλλά, όπως με άπαντα σε τούτη τη ζήση, εξαρτάται από ποιο είναι το μέτρο σύγκρισης.

Στις δικές μας αίθουσες? Την 1η Ιουλίου 2021 από την Rosebud 21!