Movies Ltd

Πάνω από όλα να μην καταλάβουν οι άλλοι πως αποτύχαμε...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Πολύ ελεύθεροι ωραρίου και ο νόμος της αγοράς

Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας που σκηνοθετεί ο Μιχάλης Κωνσταντάτος, επτά χρόνια μετά την πρώτη του, το Luton (2013). Ο Κωνσταντάτος σπούδασε Σκηνοθεσία στη σχολή Σταυράκου και Κοινωνιολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Από το 2001 έχει σκηνοθετήσει – πέρα από τις δύο μεγάλου μήκους ταινίες μυθοπλασίας – ταινίες μικρού μήκους, διαφημιστικά, πολιτιστικές εκπομπές, σίριαλ, μουσικά video clip, video-installations για δημόσιους χώρους και θεατρικές παραστάσεις ως συνιδρυτής και σκηνοθέτης της θεατρικής ομάδας «blindspot». Το Luton, η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο επίσημο διαγωνιστικό πρόγραμμα «New Directors» του Σαν Σεμπαστιάν και κέρδισε υποψηφιότητα για βραβείο καλύτερης πρώτης ταινίας στο φεστιβάλ του Λονδίνου ενώ συμμετείχε στα διαγωνιστικά τμήματα των φεστιβάλ της Στοκχόλμης και της Κοπεγχάγης. Στο φεστιβάλ της Αθήνας «Νύχτες Πρεμιέρας» τιμήθηκε με το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη.

Το Μικρά όμορφα άλογα (ή All the Pretty Little Horses όπως είναι ο αγγλικός του τίτλος) έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του στις 28 Ιουλίου 2020 στο φεστιβάλ της Σαγκάης. Έλαβε μέρος και σε μια σειρά από άλλα φεστιβάλ, όπως του Σαράγιεβο, της Χάιφας, της Βαρσοβίας, ενώ την πανελλήνια πρεμιέρα της η ταινία την πραγματοποίησε στο περασμένο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, όπου έλαβε μέρος στο παράλληλο του διεθνούς, διαγωνιστικό τμήμα «Γνωρίστε τους Γείτονες». Η ταινία αποτελεί συμπαραγωγή Ελλάδας, Βελγίου και Γερμανίας. Με τις κινηματογραφικές αίθουσες να παραμένουν κλειστές, η εταιρεία διανομής Feelgood σε συνεργασία με τους συντελεστές της ταινίας και τους κινηματογράφους Δαναός και Έλλη προχωρούν σε μια ψηφιακή απομίμηση της φυσικής κινηματογραφικής εξόδου. Με σλόγκαν το «Ανοίξτε τα κλειστά σινεμά στο σπίτι σας» συνεχίζουν τη συζήτηση για την ανάγκη στήριξης του κινηματογραφικού κλάδου που έχει δεχτεί τεράστιο πλήγμα από την πανδημία. Από την Πέμπτη 25 Μαρτίου λοιπόν τα Μικρά όμορφα άλογα δίνουν ραντεβού στις ψηφιακές αίθουσες Έλλη και Δαναό, εκεί όπου υπό άλλες συνθήκες θα παίζονταν κανονικά.

Η υπόθεση: Ο Πέτρος και η Αλίκη είναι ένα 40something παντρεμένο ζευγάρι. Την οικογένειά τους συμπληρώνεις ένας πιτσιρίκος, ο Παναγιώτης. Μένουν όλοι μαζί σε μια υπέροχη βίλα με πισίνα και τα σχετικά, σε μια μικρή παραθαλάσσια επαρχιακή πόλη. Ενώ όμως όλα δείχνουν τέλεια, μάλλον δεν είναι. Κάτι τους τρώει μέσα τους: ιδίως η Αλίκη δείχνει μονίμως αναστατωμένη. Κάτι έχει συμβεί στο πρόσφατο παρελθόν, κάτι που άλλαξε τις ζωές τους. Κι ενώ κατά πως φαίνεται στόχος είναι η επιστροφή στην Αθήνα όσο το δυνατόν πιο σύντομα, το σχέδιο δεν λειτουργεί. Ο Πέτρος αντιλαμβάνεται τη συναισθηματική απομάκρυνση της Αλίκης ως μια σιωπηρή αποδοκιμασία για αυτά που δεν μπορεί να (της) προσφέρει. Η απόσταση ανάμεσά τους μεγαλώνει επικίνδυνα κι οι δυο τους κινδυνεύουν να παγιδευτούν σε έναν ιστό από ψέματα που οι ίδιοι έφτιαξαν.

Η άποψή μας: Είναι κρίμα για έναν τόσο ταλαντούχο σκηνοθέτη όπως ο Μιχάλης Κωνσταντάτος να χωρίζουν επτά ολόκληρα χρόνια τις δύο του ταινίες μεγάλου μήκους. Από το Luton του 2013, έπρεπε να φτάσει 2020 για να δούμε το Μικρά όμορφα άλογα. Ένδειξη του πόσο δύσκολο σπορ είναι να γυρίζει κανείς ταινίες στην Ελλάδα. Ας είναι. Τούτη η ταινία είναι από εκείνες στις οποίες, όσα λιγότερα γνωρίζει ο θεατής για το τι ακριβώς συμβαίνει, τόσο περισσότερο μπορεί να την απολαύσει. Δεν υπάρχει καμιά φοβερή ανατροπή αλλά να, οι πληροφορίες δίνονται με το σταγονόμετρο και όλη η σύγχυση είναι καλά μελετημένη, ακριβώς για να κάνει τον θεατή να αναρωτιέται για το τι ακριβώς συμβαίνει. Το μόνο που θα αποκαλύψω (μπορεί όμως και να σας μπερδεύω – χα!) είναι πως κατά μία έννοια τούτη η ταινία έχει κάποιες συγγένειες με τα Παράσιτα. Και σταματάω εδώ. 

Με καλά χωνεμένες επιρροές από τον Haneke, ο Κωνσταντάτος δείχνει αν μη τι άλλο να έχει ωριμάσει σε αυτά τα ενδιάμεσα χρόνια που έχουν παρεμβληθεί ανάμεσα στις δύο ταινίες του. Το Luton ήταν πιο τραχύ, πιο βίαιο, πιο θυμωμένο. Εδώ η βία υποβόσκει. Αυτό που κυριαρχεί είναι μια πνιγηρή απειλή. Νιώθεις συνέχεια πως όχι μόνο τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά αλλά και πως θα γίνει κάτι πολύ κακό. Η απειλή είναι πανταχού παρούσα: στους ηθοποιούς, στις ερμηνείες, στα λόγια τους, στις κινήσεις τους, στις κινήσεις της κάμερας, στην εξαιρετική διεύθυνση φωτογραφίας, στο απαλό σαν χάδι μοντάζ, στη μουσική και γενικότερα στην ηχητική μπάντα. Ο θεατής νιώθει το ίδιο εγκλωβισμένος με τους πρωταγωνιστές και αναμένει πως όλη αυτή η συσσωρευμένη πίεση κάπου θα σκάσει. 

Εδώ, έχουμε και το μοναδικό «πρόβλημα» της ταινίας. Ο σκηνοθέτης αποφασίζει η έκρηξη να είναι «προς τα έξω» μεν, με ελάχιστες απώλειες δε και κυρίως με το ζευγάρι να συνειδητοποιεί τη φενάκη του και να επιστρέφει, πιο ώριμο πια, έτοιμο να την παλέψει. Σοφά εποίησε ο σκηνοθέτης, ο θεατής όμως νιώθει λίγο... εξαπατημένος: διψάμε για αίμα! Να γίνεται έστω στις ταινίες η έκρηξη και το «fuck you» που δεν μπορούμε να κάνουμε στις ζωές μας... Αντικλιματικό λοιπόν το φινάλε. Πολύ καλές οι ερμηνείες (ο Λάλος μαζεύει κι εδώ νεκρά σκυλιά όπως στο Kala azar, που επίσης είδαμε στο περασμένο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης), ενδιαφέρουσες παρουσίες σε δεύτερους ρόλους αυτές της Κατερίνας Διδασκάλου, του Δημήτρη Καταλειφού («σοκολάτα με δαμάσκηνο – άλλο πράγμα») και της Βίκυς Παπαδοπούλου, πανέμορφες σκηνές, όπως εκείνη της συνάντησης με το άλογο, και στο σύνολό της μια ελληνικότατη ταινία που δείχνει τη σταθερή άνοδο του σινεμά μας, καθώς μπήκαν σε αυτό νέα παιδιά που μπορούν και βλέπουν πέρα από το γιγαντωμένο εγώ των μεγαλύτερων σε ηλικία συναδέλφων τους. Δεν θα μετανιώσετε την επιλογή σας να την παρακολουθήσετε. 

ΥΓ: Το τηγανητό αυγό ως σήμα κατατεθέν; Ωραιότατον!

Στις δικές μας αίθουσες? Ψηφιακά στις 25 Μαρτίου 2021 από την Feelgood Ent.!