Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Πριν πάμε παρακάτω. Δηλώνω, με φανατισμό κιόλας, ενάντιος στην διαδικασία της άμβλωσης. Για την πάρτη μου. Κάτι που σημαίνει πως δεν πρόκειται ποτέ μου να ψέξω, να κατηγορήσω ή να ονοματίσω κάποιον που έχει οδηγηθεί σε αυτή την απόφαση, ως φονιά ή εγκληματία. Αντίθετα έχω το δικαίωμα να τον χαρακτηρίσω ως ηλίθια ανεύθυνο, μιας και με την χρήση μίας μόνον από τις χιλιάδες υπαρκτές μεθόδους αντισύλληψης, θα μπορούσε μετά ευκολίας να μην βρεθεί μπροστά στο αδιέξοδο. Όπως θα μπορούσα με την ίδια άνεση - και γνώση - να του δώσω ένα εκατομμύριο λόγους να μην προβεί στην μοιραία κίνηση, δίχως να παίρνω βοήθειες από θρησκευτικές, πολιτικές, ιδεολογικές καθοδηγήσεις. Μία και μόνο επεξήγηση θα με κομπλάρει και δεν θα καταφέρω να επιχειρηματολογήσω κατά της. Αυτή που σε πλήρες εύρος ξεδιπλώνεται στο Never Rarely Sometimes Always...

Η δεκαεπτάχρονη Ότομν έχει λησμονήσει εδώ και καιρό, πως είναι να νιώθει ένας έφηβος, λίγο πριν την ενηλικίωση του ευτυχισμένος. Ελάχιστα δημοφιλής στην τάξη της, περιφέρεται μόνιμα σκυθρωπή και με το βλέμμα καρφωμένο στο πάτωμα, διαισθανόμενη ντροπή για όσα η ίδια περνά. Οι χαρές της στο σπίτι, εκεί που νιώθει παραμελημένη από την ίδια της την μητέρα και τον αδιάφορο πατριό, για χάρη των μικρότερων ετεροθαλών αδελφών της, λιγοστές. Ακόμη πιο πενιχρές οι συγκινήσεις που βιώνει στην εργασία της, ως ταμίας στο τοπικό μίνι μάρκετ, δεχόμενη αραιά και που την παρενόχληση του προϊστάμενου. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η καθυστέρηση στην περίοδο της, θα την φορτώσει με ακόμη πιότερο τρόμο, στην πιθανότητα να είναι έγκυος.

Υποψία που θα αποδειχθεί δυστυχώς αληθινή, κατόπιν της επίσκεψης της για τεστ κύησης στο κέντρο υγείας. Αδυνατώντας να μεταφέρει το βαρύ μαντάτο στην φαμίλια και γνωρίζοντας πως στην Πολιτεία της Πενσιλβάνια η έκτρωση ανηλίκου προϋποθέτει την συναίνεση κηδεμόνα, θα εμπιστευτεί της εξαδέλφη και καλύτερη της φίλη, Σκάιλαρ, ζητώντας της να την συνοδεύσει μέχρι την Νέα Υόρκη, όπου οι νόμοι είναι κατά πολύ χαλαρότεροι σε ότι αφορά στην επέμβαση.

Μια χούφτα χαρτονομίσματα αρπαγμένα από το ταμείο του μπακάλικου, μια βαλίτσα με δυο αλλαξιές ρούχα και τα κοριτσόπουλα, αντί κανονικά να απολαμβάνουν την γλυκιά γεύση της νιότης τους, θα βρεθούν στον δρόμο, αλλάζοντας το ένα λεωφορείο μετά το άλλο, ωσότου να βρεθούν στην πρωτεύουσα της γης. Οι αμφιβολίες στο μυαλό της πιτσιρίκας, που έχουν γεννηθεί από τα φυλλάδια κυρίως που απλόχερα της χάρισε το γεμάτο ελλείψεις, κυρίως σε προσωπικό, περιφερειακό ιατρείο, πολλές. Οι ανεπούλωτες γρατζουνιές στην ψυχή της όμως, από το πέρα για πέρα μανιασμένο μπούλινγκ που έχει υποστεί, υπερτερούν κατά πολύ. Είναι ετούτος κόσμος άξιος για να του χαρίσω το παιδί μου? Υψώνω χέρια, δυστυχώς δεν δύναμαι να απαντήσω.

Με ένα σωρό βραβεία στην προθήκη, σύσσωμο το Σάντανς να υποκλίνεται, την Focus Features να τρέχει πρώτη να προλάβει την διανομή και το έγκυρο BBC να βάζει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του (σε μια ταινία που δεν έχει καμία σχέση με το νησί), το πόνημα της Νεουορκέζας Eliza Hittman, αν μην τι άλλο σε προκαλεί να το παρακολουθήσεις. Και εντέλει αυτό αποδεικνύεται υπέρ σου, ως σκεπτόμενου θεατή, καθώς μέσα από την αληθινότητα των σκληρών, χωρίς καν να το προσπαθήσουν, εικόνων του, το φιλμ ξεδιπλώνει την υπαρκτή απανθρωπιά που ζει και βασιλεύει σε κοινωνίες μάλιστα δυτικές, πολιτισμένες, αξιοπρεπείς.

Από το πρώτο κιόλας "slut" που ο αόρατος όχλος εκτοξεύει στον αέρα, δευτερόλεπτα μετά την έναρξη του έργου, καταλαβαίνεις πως ότι πρόκειται να παρακολουθήσεις είναι η Οδύσσεια ενός κοριτσιού (το ότι ζυγώνει στην ενηλικίωση δεν του στερεί αυτή την ταυτότητα) για να ξεπεράσει όλους τους εφιάλτες που της γέννησε η καταπίεση, η περιθωριοποίηση, η έλλειψη της αληθινής αγάπης. Και η πόση μοναξιά. Ακόμη και στο κέντρο του πλανήτη, την διαβόητη Τάιμς Σκουέρ, που συρρέουν μυριάδες κόσμου πλάι στην εξουθενωμένη Ότομν, χωρίς ένας έστω να δύναται της προσφέρει χείρα βοηθείας. Συγκλονιστική αλληγορία.

Όπως καθηλωτικό κινηματογραφικά είναι το δεκάλεπτο των ερωτήσεων της ειδικού, με τις πολλαπλές απαντήσεις (που ορίζουν και τον τίτλο στην μαρκίζα) στιγμή που η ούτε είκοσι Μαΐων Sidney Flanigan, λοκάρει την ματιά σου, αδειάζοντας σε συναισθηματικά, αφαιρώντας ολοσχερώς τα μέσα σου. Καθιστώντας σε σκιάχτρο, που ούτε να αντιδράσεις μπορείς, ούτε να την φωνάξεις, να την προειδοποιήσεις, να την νουθετήσεις, να την αγκαλιάσεις. Θα την φοβίσεις, ότι κι αν πράξεις. Σιωπή και δάκρυα. Ποτέ, Σπανίως, Μερικές Φορές, Πάντα. Πάντα ρε φίλε? Οσκαρική υποψηφιότητα για πλάκα, γι αυτό το αστέρι που μόλις γεννήθηκε. Θα παρακαλούσα το ίδιο και για την υποστήριξη της φιλενάδας, ρόλος που με πανομοιότυπο σπαραγμό στήνεται από την πανέμορφη Talia Ryder.

Με όλα αυτά τα εχέγγυα ποιότητας, δεν θα έπρεπε να αποτελεί έκπληξη πως αυτή η δραματική ελεγεία ορίζει μια από τις καλύτερες ανεξάρτητες φιλμικές στιγμές της χρονιάς. Το πενιχρό προμόσιον είναι ο φταίχτης που αυτού του είδους οι φτωχές σε μπάτζετ, μα ζάπλουτες σε έμπνευση δημιουργίες δεν φτάνουν μέχρι το ευρύ κοινό, ώστε να προβληματιστεί περισσότερο για τον κόσμο που συντηρεί και υποστηρίζει. Αφήνοντας ξεκρέμαστα τα παιδιά του, μόνα τους ακόμη και εφηβάκια, να τραβήξουν προς Γολγοθά μεριά, αηδιασμένα για τον κύκλο που τα μεγάλωσε. Απορρίπτοντας συνάμα, δικαίως, την πιθανότητα να γίνουν κι εκείνα κρίκοι της σαθρής αλυσίδας.

Στις δικές αίθουσες? Ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί!