Μετά από μια τέτοια χρονιά- κάζο, δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια περισυλλογής, παρά μονάχα ανάγκη για ταχεία και καθολική ανάνηψη. Ο σινεμάς πέθανε, τόσο ως φορμά προβολής και κινηματογραφικής μέθεξης, όσο κι ως προοπτική από καθαρά αισθητικής απόψεως. Προκαλώ τον οποιονδήποτε να ονοματίσει πέντε (5) ταινίες από εκείνες που λες, “αυτή μόνο στη μεγάλη οθόνη αξίζει να τη δεις”. Νιξ (και νυξ). Ακόμη και στα βραβευτικά, μονοπάτια, τα στρημάδια (Netflix, Amazon, Disney+) έχουν αγρίως μπινελικώσει τα παραδοσιακά big Studios που διαρκώς αναβάλλουν το αναπόφευκτο. Ο κορώνας είναι η νέα 9/11, μια αφετηρία για περαιτέρω παρέμβαση στα ατομικά δικαιώματα, περιορισμό των ελευθεριών και εντέλει χαλιναγώγησης του πολιτισμού ως βορά του μονήρους οικιακού καναπέως. Εστιάζοντας τώρα στο πόσο γεμάτο είναι το ποτήρι, είναι απολύτως αισθητή η κινητοποίηση της βιομηχανίας ώστε να ισοσκελίσει την αντιπροσωπευτικότητα των (παραπάνω από δυο) φύλων και όλων των φυλών στη δημιουργική διαδικασία, από συγγραφή και σκηνοθεσία εκκινώντας. Ποιος να αντιτεθεί σε κάτι τέτοιο, καθόσον αυτή η μεταλλαγή δεν είναι ένα pr βεγγαλικό παρά μια κατ' ουσίαν εναρμόνιση των κινημάτων ισότητας στην παγκόσμια κοινωνία.
Ελάχιστα τα αξιόλογα μεγέθη, ομολογώ ένδεια εφέτο σε documentary και international film (θα καλύψω εννοείται κενά μέχρι τα όσκαρς) ενώ παρατηρείς ότι εμφιλοχωρούν στη δεκάδα μου ταινίες ευρείας κατανάλωσης, εύκολα προσβάσιμες στους γνωστούς στρημώνες. Το τερπνόν μετά του ωφέλιμου λοιπόν και εις άλλα με υγείαν και για να ξεκινάμε με τρόπο:
NOMADLAND – Η Κινέζα Chloe Zhao παραδίδει μαθήματα κατατρόπωσης αμερικανικού ονείρου με υβρίδιο road movie και documentary, δείχνοντας το σημείο στον κινηματογραφικό ορίζοντα που ενώνονται ο λυρισμός με τα καπιταλιστικά αποκαΐδια.
DA 5 BLOODS – Σε δυνατή φόρμα ο Spike Lee ξαναγράφει την αμερικανική ιστορία στο Βιετνάμ μέσα από ένα heist movie το οποίο θα σκότωνε να γυρίσει ο Tarantino.
THE TRIAL OF THE CHICAGO 7 – Όσο κι αν μου τη δίδει η έπαρση του Aaron Sorkin, η αλήθεια είναι πως για άλλη μια φορά η πένα του είναι βαριά και η χειρουργική του άνεση στους διαλόγους αιχμαλωτίζει νου και καρδιά. Ορισμός ταινίας ensemble cast με δραματική έκπληξη τον Sacha Baron Cohen που πέτυχε και στην επαναφορά του ως Borat.
MA RAINEY'S BLACK BOTTOM – Αρτιότατη μεταφορά από το Broadway δια του βετεράνου George C. Wolfe με τις φαβορί για όσκαρ ερμηνείες των Viola Davis και του πρόωρα χαμένου Chadwick Boseman. Fences καταστάσεις, διόλου τυχαία, αφού στην παραγωγή βρίσκεται ο Denzel Washington.
YOUNG PROMISING WOMAN – Η πρωτοεμφανιζόμενη βρεττανίδα δημιουργός Emerald Fennell το είχε μαρτυρήσει στα 7 (επτά) της χρόνια στους γονείς της πως θέλει να γράφει ιστορίες για φόνους και να ζει στην Αμερική. Στο μεταίχμιο κωμωδίας και ταινίας-καταγγελίας, quirky romance και σαφέστατα thriller, η ταινία, πέρα από καθολική δικαίωση της Curey Mulligan ως ερμηνευτικού χαμαιλέοντος απογειώνεται κάθε λεπτό που περνά στο φακό.
MANK – Ο εμβληματικός David Fincher εικονοποιεί το Hollywood vintage σενάριο του πατέρα του στα γνωστά υψίπεδα κατασκευής του, αποσπώντας οσκαρικές εμφανίσεις από Gary Oldman και Amanda Seyfrid. Δεν αγαπάς αλλά σέβεσαι τη μαεστρική δεινότητα του εγχειρήματος απόλυτα.
MULAN – Ασιατικό, Ντισνεϊκό, αξιοπρεπέστατο, χάρμα ιδέσθαι, με οικογενειακά θεμελειώδη διδάγματα. Χρειάζεται κι αυτό το σινεμά, λαμπερό, ιστοσταθμισμένο και προσπελάσιμο.
REBECCA – Δεν έχω λόγο να του χαριστώ του Ben Wheatley, παρότι παραμένω υποστηρικτής από το αριστουργηματικό Kill List και τη sui generis πορεία του έκτοτε. Δεν επιχείρησε (ορθότατα) να αναμετρηθεί με το αριστούργημα του Hitch, αλλά αντίθετα να προσδώσει χρώμα, υπέροχα κοστούμια και μια εσάνς νοσταλγίας για τη χρυσή εποχή του Hollywood όπου μια χαρά τα κατάφερε. Η 13χρονη κορούλα μου μαγεύτηκε.
PALM SPRINGS – Δαύτο το ύπουλο, σαρκαστικό, νιχιλιστικό, τόσο 2020 μπάσταρδο της Groundhog Day συνομοταξίας, έχει τρυφερή καρδιά σα το μαρούλι ενώ η δικιά μας Χριστίνα Μηλιώτη είναι αποκάλυψη.
SOUL – Το πάνω ράφι της μεγάλης Pete Docter σχολής, αυτό που έχει χαρίσει στην Pixar τα διαχρονικά Up, Wall-E, Ratatouille και τελευταία το Inside Out, έχει χώρο και για το Soul, εκεί όπου αγαστά συνδέονται ο προορισμός της ζήσης με τα απραγματοποίητα όνειρα. Μικροί-μεγάλοι, όλοι μέσα.
Χρόνια Καλά, Ελευθερία, Ωριμότητα και Αξιοποίηση του Χρόνου εύχομαι de profundis για το επαναστατικό έτος 2021.
gaRis
