Movies Ltd

House-less

του gaRis (@takisgaris)

Από το “δε μένω πια εδώ-ούτε ξέρω που πηγαίνω” του Νικόλα (Πορτοκάλογλου) ως την ξενιτεία, δηλαδή τη μοναστικού τύπου απόρριψη του ψυχικού ευτελισμού της έννοιας του “κοσμικού”, έρχεται ο νομάδας να το κάμει δαύτο συνείδηση και βιωματική εμπειρία. Ανάγκη ή φιλοτιμία όμως; Είναι ο φελάχος λιγότερο καταραμένος από τον εποχικό πάκ(ατζ)ερ της Άμαζον, να κοιμάται στα κρύα με τα νανουρίσματα των αγρίων ζώων συντροφιά; Δίχως σχέδιο, στόχους και όνειρα ή μη μόνον τον ξυπνητό της επιβίωσης; Το ρησέσιο (εκεί γύρω στο '11 είμαστε), αρτεσιανό φρέαρ των καπιταλεχόντων, δεν άφηκε περιθώρια ευδιάκριτα. Πέρνεις θέση κυρία μου. Θες μια ικμάδα οδυνηρής ανεξαρτησίας – τράβα με την υποψία τροχοβίλας σου εις επτά πολιτείας σε τέσσερα μηνά, καθαρίζοντας παντζάρια ή σαπουνίζοντας βρωμιές στις παρκο-τουαλέττες. Εποχική. Στους πέντε ανέμους. Χήρα στα εξηντα-φεύγα. Ανασφάλιστη. Αναξιογάμητη. Σε λένε Fern.

Δεν είσαι μόνη. Patricia Grier, Linda May, Angela Reyes, Bob Wells – αυτοί είναι οι συνοδοιπόροι σου, προσώπα υπαρκτά, να καταπίνουν τα μίλια σε μια Αμερικάνα που δεν έχει πια όνειρα να μοιράσει, όπως τότενες στα χρόνια των πιονέρων, μοναχά αρρώστια και ανίκητα διλήμματα. Βγήκες κι εσύ από κάποιο σόι, υπήρξες μέχρι τα τριάντα σου αδερφή – ποτέ μάνα, ανεξαιρέτως όμως διαφεντεύτρα της ρημαδιασμένης τύχης σου. Σε ρωτούν “είσαι άστεγη;” Απαντάς με στωικότητα κι ένα μαστιγωμένο χαμόγελιο, “όχι, είμαι ά-σπιτη, δεν είναι το ίδιο”. Στο μοναχικό διάβα σου θα σου προταθεί ο γεροντο-έρωτας (David Strathairn) κι ένα δωμάτιο ανθρωπινό κι εσύ θα τα αρνηθείς. Κι ας σου έχει σκευρώσει το σκαρί. Θέλει κοχόνες η Ελευθερία και εσύ, Φερν Μακ Ντ, ή άλλως Frances McDormand, τα διαθέτεις εν αφθονία. 

Κοίτα τώρα μια περίπτωση. Η 38χρονη Κινέζα (0% αμερικάνα, κι ας είχε δάσκαλο προ 10ετίας τον Spike Lee στο Tisch, πως τα φέρνει η ειμαρμένη φέτο) Chloe Zhao, στην τρίτη ταινία της και στον κάπακα μετά το παρεμφερές The Rider (2017), διαπράττει το ούλτιμο ρόουντ μούβι του 21ου αιώνα, χτυπώντας την αξίνα της στο νεύρο μιας Αμερικής που όχι φωνή δεν έχει απλά, μα ούτε και ελπίδα δικαίωσης. Πέρα από το ρατσισμό, τη σεξουαλική βία, τον οποιοδήποτε μειονοτισμό, στο εντέλει και το διαταύτα κατοικοεδρεύει η μόνη ουσιαστική μορφή σκλαβιάς εκτός ειρκτής. Η φτώχεια κορόιδο. Η ΦΤΩΧΕΙΑ. Κι έρχονται κάποιοι αντι-ήρωες που δίχως μιλιά σηκώνουν το σταυρό και συναντούν το χρόνο ωσάν φαντάσματα, άυλα κι ανιστερόβουλα. Αυτούς η Κινέζα Χλόη αφουγκράζεται. 

Αυτούς παρατηρεί και αντιλαμβάνεται. Πουθενά δε τους οικτίρει. Μόνο ονειρεύεται μαζί τους, αυτές τις μετρημένες στιγμές ευτυχίας που μόνο η επαφή με τη μάνα Φύση δύναται να χαρίσει. Με εικόνες ζυμωμένες στον λυρικό παλμό κλειδοκύμβαλου ενωμένου μετ'εγχόρδων, η Ζάο ακολουθεί το ταξίδι που κύκλους κάνει, σα το γαμήλιο δαχτυλίδι που ενώνει για πάντα τις αγαπώσες ψυχές. 100 λεπτά διαφυγής από την ψευτίλα και καταφυγής σε μια σοκαριστική πραγματικότητα που απέχει μερικά χαμένα μεροκάματα μόλις – είναι η παγκόσμια συγκυρία, το ό,τι εκπροσωπεί καλλιτεχνικά η σκηνοθέτις θέσει και καταγωγή, το Nomadland ήρθε στο απόλυτο τάιμινγκ και φαντάζει αδιαφιλονίκητο φαβορί (με αρχή τη Mostra και το TIFF) να στεφθεί ταινία της χρονιάς. 

Μπράβο στη McDormand (πίσω κι από την παραγωγή) που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο (ερμηνευτικά) θα αξιωθεί τρίτο αγαλματίδιο. Και ύστερα τι; Η Chloe Zhao θα παρουσιάσει την επόμενη ταινία της, Eternals του γνωστού μαγικού κόσμου της Marvel.

Στις δικές μας αίθουσες? Στις 20 Μαΐου 2021 από την Feelgood Ent.!