Movies Ltd

του zerVo (@moviesltd)

Η ομώνυμη νουβέλα γράφτηκε από τον μάγο της νεανικής πεζογραφίας του φανταστικού Roald Dahl, το 1983, αποτελώντας ένα από τα ύστατα συγγράμματα της τεράστιας καριέρας του. Η πρώτη φορά που το βιβλίο μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο ήταν στα 1990, δια χειρός του ανατρεπτικού Nicolas Roeg και με την υποστήριξη του στούντιο του Jim Henson, με βασική πρωταγωνίστρια την τεράστια Anjelica Huston, δίπλα της την Mai Zetterling και τον Rowan Atkinson στον κομβικό ρόλο του ξενοδόχου. Η καινούργια φιλμική βερσιόν του σκοτεινού παραμυθιού, ορίζει το ριγιούνιον μιας ομάδας τεράστιων κινηματογραφιστών στην γραφή και στην σκηνοθεσία, το συνολικό αποτέλεσμα όμως, δεν ανταποκρίνεται ποτέ στο επίπεδο του ονόματος τους.

Έχοντας χάσει τους αγαπημένους του γονείς σε μοιραίο αυτοκινητιστικό δυστύχημα, ένα νεαρό αγόρι θα αναγκαστεί να συμβιώσει με την γιαγιά του σε μια μικρή κωμόπολη της Αλαμπάμα. Αρχικά η σχέση των δύο, ενόσω ο μικρούλης θα δείξει ζορισμένος από την απώλεια, θα δείξει απόμακρη, παρόλες τις προσπάθειες της γεμάτης εμπειρίες γυναίκας. Σταδιακά όμως, η αγάπη που θα δείξει στο εγγόνι της, θα κτίσουν μέσα του τις κατάλληλες συνθήκες, για να δείξει εκείνο την εμπιστοσύνη που πρέπει, στον μοναδικό άνθρωπο που του έχει απομείνει. 

Με την εμφάνιση κάποιων μυστηριωδών γυναικών στην περιοχή που θα δείξουν απειλητικές διαθέσεις στον πιτσιρικά, η γιαγιά λειτουργώντας προστατευτικά θα τον ενημερώσει για την ύπαρξη των σύγχρονων μαγισσών που σκοπό τους έχουν να εξαφανίσουν από προσώπου γης την οποιαδήποτε παιδική ύπαρξη. Κρύβοντας του κιόλας τα δικά της νεανικά βιώματα, θα τον αναγκάσει να διαφύγουν από το σπίτι τους που παρακολουθείται και να μεταβούν για μεγαλύτερη ασφάλεια, στο παραλιακό πολυτελές ξενοδοχείο, εκτιμώντας πως θα διαφύγουν τον κίνδυνο!

Μια κίνηση που εντέλει θα αποδειχθεί λανθασμένη, αφού τον ίδιο χώρο έχει επιλέξει το γενικό συμβούλιο των μαγισσών για να πραγματοποιήσει το συνέδριο του, κάτω από την ψεύτικη μαρκίζα της "Εταιρείας Προστασίας Ανηλίκων". Ευρισκόμενοι κυριολεκτικά στο στόμα του λύκου και κυρίως της δαιμόνιας ηγέτιδας της διαβολικής συμμορίας, γιαγιά και εγγονός πρέπει να κτίσουν πλάνο σωτηρίας τους. Και κατοπινά να σχεδιάσουν το πως θα εξολοθρεύσουν μια και καλή την φράξια των σατανικών αυτών υπάρξεων.

Που ούτε καπέλο με κορυφή φορούν, ούτε μπέρτα σκουρόχρωμη, ούτε καβάλα σε καμία σκούπα μετακινούνται κατά πως προστάζει ο μύθος. Παρά είναι γυναίκες με κανονική όψη, αφού έχουν φροντίσει από πριν να καλύψουν τεχνηέντως εκείνες τα χαρακτηριστικά σώματος που θα τις προδώσουν. Τις σουβλερές και πανίσχυρες οπλές σε χέρια και πόδια, το ξυρισμένο κεφάλι με τους φουσκωμένους θύλακες, τα τεράστια ρουθούνια που τις ευνοεί να μυρίσουν ακόμη και σε μεγάλη απόσταση τα παιδιά, μα κυρίως τα γιγάντια σαγόνια, που πίσω τους κρύβουν δόντια μυτερά, πανέτοιμα να κατασπαράξουν το  κάθε ανυποψίαστο δεκάχρονο.

Τώρα για να έχουμε το καλό ερώτημα όλα αυτά τα προαναφερόμενα, συμβαίνουν σε μια ταινία που αφορά σε κοινό κατά κύριο λόγο οριακά διψήφιας ηλικίας και έχει πάρει και την σφραγίδα PG από την σχετική επιτροπή αξιολόγησης. Αν ναι, τότε κάπου υπάρχει ένα μικρό κενό στον τρόπο αντιμετώπισης του κάθε πονήματος στην απονομή του βαθμού καταλληλότητας, μιας και εκτιμώ πως όσοι άμαθοι και απροετοίμαστοι μπόμπιρες επιλέξουν να παρακολουθήσουν το παρόν, παιδικού ενδιαφέροντος τάχαμου φιλμ, το πιο πιθανό είναι να τα κάνουν πάνω τους στην θωριά των σπούκι Witches. Αφού με πολύ επιδέξιο τρόπο, στον χειρισμό των ειδικών εφέ, έχουν σχεδιαστεί τόσο αλλόκοτα ανατριχιαστικές, με κυνοδοντάρες, νυχάρες, ματάρες, αγριοφωνάρες μα κυρίως μακριές χεράρες, ώστε να τρομάζουν μεγάλους ανθρώπους, όχι τα ανυποψίαστα νήπια, που νομίζουν πως θα δουν μικιμάου. 

Φάουλ αξιολόγησης, που γίνεται ακόμη μεγαλύτερο, αν αναλογιστεί κανείς πως στην ουσία πρόκειται για μια τρυφερή ιστορία σχέσης, ανάμεσα σε μια μεγαλομάνα και το πεντάρφανο βλαστάρι της άτυχης θυγατέρας της. Δραματικής υφής, συγκινητικού περιβλήματος και αγαπησιάρικης ροής. Που κατά τόπους εξελίσσεται σε ένα αταίριαστο με το σύνολο, φρενήρες horror CGI πάρτι, απίστευτα υπερβολικό αναλογικά με την ταυτότητα του έργου. Φαντάζομαι αυτό θα είναι και το κομμάτι της παραγωγής όπου έβαλε το χέρι του ο γνωστός προβοκάτορας Del Toro.

Σε γενικές γραμμές πάντως, η θεματική βάση, προτού περάσουμε στις υπερφυσικότητες, έχει ενδιαφέρον. Παραλλαγμένο σημαντικά σε σχέση με το ορίτζιναλ, το σενάριο μας μεταφέρει στον αμερικάνικο Νότο των τελών της δεκαετίας του 60, τοποθετώντας στο επίκεντρο του στόρι χαρακτήρες με δέρμα μαύρο, ώστε να πηγάσουν από μέσα του και τα σχετικά με το black lives matter δίδαγμα. Αν και εδώ που τα λέμε, στο στόχαστρο των κακίστρων, για να τα μετατρέψουν με τα ξόρκια τους σε ποντικούς, δεν βρίσκονται μόνο τα έγχρωμα παιδάκια...

Ο Zemeckis εδώ φτάνει στο απόγειο της φανφαρόνικης πλευράς της δημιουργικότητας του. Στην ουσία από την στιγμή της αποκάλυψης των μαγισσών, δεν υπάρχει ούτε μισό πλάνο να μην είναι φτιαγμένο σε κομπιούτερ, με την μεγαλύτερη μετάλλαξη να την επιδέχεται η εικόνα της Hathaway, που από πανέμορφο κουκλάκι μοστράρεται σε κάτι εφάμιλλο του κλόουν στο It. Τα γραφικά, πάντως, πέραν της απρόσμενα φρικώδους απεικόνισης, είναι τέλεια. Το μόρφινγκ, σε ταχύτητες ιλιγγιώδεις, είναι τεχνικά άρτιο, γεγονός άλλωστε που συντείνει ακόμη περισσότερο στην ρεαλιστικά απόκοσμη μόστρα των μαγισσών. Πρώτος μάστορας άλλωστε σε κάτι τέτοιο ο πολυβραβευμένος Bob.

Που όπως δείχνει δεν διανύει και τις καλύτερες ημέρες της καριέρας του, καθώς απέχει της πολύ μεγάλης επιτυχίας για κοντά μια δεκαετία. Εδώ κυριολεκτικά ξεφεύγει των ορίων, υπολογίζει λανθασμένα σε ποιους απευθύνεται και μοιάζει σαν να έχει παρασυρθεί από την ματαιοδοξία του, να ζωγραφίσει όσο πιο φαντασμαγορικά γίνεται το πανάκριβο φοβιστικό καρναβάλι. Η υπέροχη γκράνμα Octavia Spencer παλεύει να διατηρήσει όσο γίνεται τις ανθρώπινες ισορροπίες σε μια τάξη, ο Stanley Tucci ήλπιζα να έχει περισσότερο χρόνο στο εκράν κι έπεσα έξω, όσο για την Φαντίνα, τίμησε και με το παραπάνω τον μισθό της, καθώς τσαλακώθηκε απίστευτα ως σιχαμερή Grand High Witch. Κι έτσι έφτασα στο επιμύθιο, να απορώ πως είναι δυνατόν, με τόσους παράδες στην τσέπη, τέτοιες θρυλικές περσόνες στην οργάνωση και στον σχεδιασμό και μπόλικα οσκαρικά αγαλματάκια σε καστ και κρου, να μην μιλώ τώρα για κάτι πολύ σπουδαίο, μα για ένα πολύχρωμο και εντυπωσιακό στο μάτι πανηγύρι, που δεν θα το θυμάμαι καν μέχρι να ξημερώσει.