Η Ελπίδα του Κόσμου
του Robert Guédiguian. Με τους Ariane Ascaride, Jean-Pierre Darroussin, Gérard Meylan, Anaïs Demoustier.
Ποια Θυσία?
του zerVo (@moviesltd) 
Πέραν της αμιγώς κινηματογραφικής, υπάρχει μια πολύ ενδιαφέρουσα πτυχή στο έργο αυτού του Γαλλοαρμένιου ρετζίστα, που έχει να κάνει με την μέθοδο που χρησιμοποιεί για να φωτίσει την γενέτειρα πόλη του, που σε συντριπτικό ποσοστό φιλοξενεί τις ιστορίες του. Χωρίς να χρησιμοποιεί στα πλάνα του, τίποτα φοβερά τοπόσημα, την παρουσιάζει κατά τέτοιο όμορφο και ζεστό τρόπο, ώστε να επιθυμείς να την επισκεφτείς το συντομότερο με την ιδιότητα του τουρίστα. Όπως είχε συμβεί δηλαδή προ καιρού στα Χιόνια του Κιλιμάντζαρο ή στο Σπίτι Δίπλα στην Θάλασσα έτσι και τώρα, αρχαία αποικία της Φώκαιας φαντάζει το λιγότερο πανέμορφη και λαμπερή, ως αντιφατικό φόντο μιας ακραία δραματικής αφήγησης. Η Ελπίδα του Κόσμου μόλις γεννήθηκε...
Μετά από δεκαετίες εγκλεισμού στην φυλακή, για ένα φονικό που διέπραξε εν βρασμώ ψυχής, ο γηρασμένος πλέον Ντανιέλ, αφήνεται ελεύθερος να επιστρέψει στην Μασσαλία, εκεί που ελάχιστοι έχουν παραμείνει για να τον περιμένουν. Ανάμεσα τους, η πρώην σύζυγός του, Συλβί, που εργάζεται ως καθαρίστρια σε νοσοκομειακή μονάδα και πλέον είναι παντρεμένη με τον οδηγό του ΟΑΣ, Ρισάρ, που θα του αποκαλύψει πως η θυγατέρα τους, Ματίλντ, απέκτησε ένα υγιέστατο κοριτσάκι, την κουκλίτσα Γκλόρια.
Για κανέναν όμως, στην άτυπη φαμίλια του Ντανιέλ, που τα μέλη της δεν θα τον υποδεχτούν με τον πιο θερμό τρόπο, η καθημερινότητα δεν μοιάζει ιδανική. Η Συλβί έχοντας έλθει σε ρήξη με το συνδικάτο εργαζομένων της κλινικής, βρίσκεται ένα βήμα από την δυσμένεια. Ο Ρισάρ, έχει τεθεί σε διαθεσιμότητα, εξαιτίας μιας παράβασης του κώδικα κυκλοφορίας. Η λεχώνα κόρη του, δεν μπορεί να στεριώσει σε καμία εργασία, ενώ ο γαμπρός του, που έχει επενδύσει τα πάντα στην παροχή υπηρεσία του Uber, θα πέσει θύμα άγριου ξυλοδαρμού από τους αυτοκινητιστές ταξί, που αισθάνονται πως απειλεί την δουλειά τους. Κι εκείνος περιπλανώμενος μπατίρης, βυθισμένος στις ποιητικές του σκέψεις, μοιάζει ολοκληρωτικά ανήμπορος να τους βοηθήσει έστω και στο ελάχιστο.
Τι τραγωδία ε? Αυτός όμως είναι ο καθρέφτης της μοντέρνας δυτικής κοινωνίας ζούγκλας που ζούμε, ουχί μόνον της Φραντσέζας. Οι απειλές να σκάνε διαρκώς ένθεν κακείθεν και η εμπιστοσύνη, ένεκα της καταρράκωσης των ηθικών αξιών εντός ακόμη και της ίδιας της οικογένειας, να τείνει στο μηδέν. Την ώρα που καμία σανίδα σωτηρίας δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα, για κανένα στοιχείο του συγκεκριμένου μικρόκοσμου, που ελάχιστοι θεατές δεν θα αντικρύσουν τον εαυτό τους σε κάποια από τις μορφές του, τα συναισθήματα του τρόμου, της ανασφάλειας, του εγκλωβισμού σε μια σοσιετέ που λειτουργεί χωρίς κανόνες, βασιλεύουν. και το φάσμα της ανέχειας ολοένα και πλησιάζει για τον καθένα. Και ετούτη την δύσκολη ώρα, η μοναδική ελπίδα, η ηλιαχτίδα τους, η Gloria Mundi, κοιμάται ήσυχη ως βρέφος, στην κουνίτσα της, δίνοντας τους την ώθηση να επιβιώσουν, μην τυχόν την μεγαλώσουν / αναθρέψουν σε συνθήκες ανθρωπινές και εκείνη. Τα παιδιά μας να είναι καλά. Εμείς την κάπα την κρεμάσαμε...
Βήμα με το βήμα, σκηνή με την σκηνή, η εξιστόρηση που επιχειρεί ο Guédiguian, ως πρωτοσύγγενος του κορυφαίου διδάξαντα Ken Loach, πείθει πως φαινομενικά είναι αδύνατον, κάποιος μη προνομιούχος να τα βγάλει πέρα σε αυτό τον καπιταλιστικό αστικό βόθρο. Στον διαρκή πόλεμο, οι εχθροί σκάνε από το πουθενά κι εκεί που δεν το καρτερείς. Εξωγενείς δε και ντόπιοι, όμοιας ομάδας αίματος που λένε. Άκαρδοι μπάτσοι, άπονοι εργοδότες, παρτάκηδες συνδικαλιστές, φοβιστικοί ανταγωνιστές. Και την ίδια στιγμή, ενώ θα περίμενες την αγάπη να δίνει πνοή στην κατατρεγμένη φαμίλια, λαμβάνει χώρα το ακριβώς αντίθετο, με θύτες κάποια από τα ανώριμα συστατικά της. Το πρώτο νταμάκι του ντόμινο πέφτει και πια δεν υπάρχει γυρισμός. Εξόν και εμφανιστεί ο από μηχανής Θεός και διασώσει την νοσηρή κατάσταση.
Του μελετημένα εξελισσόμενου θρίλερ, που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια την ομοαίματη φράξια στον γκρεμό, ηγείται το γνώριμο για πόνημα του Μαρσεγιέζου υποκριτικό τρίγωνο των - με σειρά αξιολόγησης - Meylan, Ascaride, Darroussin. Φοβεροί ρολίστες, πεπειραμένοι, δείχνουν να συνεννοούνται με τα μάτια με τον καθοδηγητή τους και δεν χρειάζονται παρά μόνο ελάχιστα λεπτά, ώστε να ξεδιπλώσουν στο πανί τον ρυτιδιασμένο χαρακτήρα τους. Και το εσωτερικό τους φίλινγκ, που εν αντιθέσει με την μεσογειακή πολυχρωμία στο σκηνικό, κτίζει ένα μουντό, συννεφιασμένο, απελπισμένο κοντράστ ψυχής. Κυρίως στον αναλογισμό της τραγικής πιθανότητας, οι τεράστιοι γονικοί κόποι να μην είναι καν αρκετοί για να διατηρήσουν τους απογόνους τους στην ζωή. Κι εκεί αναζωπυρώνει ο διαρκής εφιάλτης τους. Ποια θυσία, μπορεί να χρειαστεί ακόμη?
Στις δικές μας αίθουσες? Στις 29 Οκτωβρίου 2020 από την Weird Wave!
