Νύχτες Πρεμιέρας 2020 Live Poster

Νύχτες Πρεμιέρας 2020 LIVE Ep.2 - Δυο – δυο, οι ωρίτσες δυο – δυο...

του Θόδωρου Γιαχουστίδη (@PAOK1969)

Τρίτη και τελευταία ανταπόκριση τούτη εδώ από το φετινό φεστιβάλ, το οποίο έχει ολοκληρωθεί ουσιαστικά (τα βραβεία έχουν ανακοινωθεί – τα παραθέτουμε στο τέλος του κειμένου) αλλά οι διαδικτυακές προβολές για τις περισσότερες από τις 21 ταινίες του φεστιβάλ που προβλήθηκαν ΚΑΙ με αυτόν τον τρόπο, είναι διαθέσιμες για όσους ενδιαφέρονται, μέχρι την ερχόμενη Κυριακή 11 Οκτωβρίου. Εν τω μεταξύ, γράφουμε εδώ για το φεστιβάλ της Αθήνας αλλά ήδη άρχισαν οι διαδικτυακές δημοσιογραφικές προβολές για το φεστιβάλ του Λονδίνου, που επισήμως θα διεξαχθεί από τις 7 έως τις 18 Οκτωβρίου! Εννοείται ότι κι από εκεί θα έχουμε... ανταποκρίσεις. Χα! Η τελευταία μας τριάδα από το φεστιβάλ της Αθήνας έχει ως κοινό της χαρακτηριστικό ότι δομείται από ταινίες διάρκειας δύο ωρών και πάνω. Για να τις εξετάσουμε λοιπόν:

Håp AIFF 2020

Πρώτη ταινία με την οποία θα ασχοληθούμε σε τούτη την δεύτερη «ανταπόκριση» είναι η Ελπίδα (Håp / Hope) της Maria Sødahl, που συμμετείχε στο τμήμα «Τα αγαπημένα του φεστιβάλ». Αυτή είναι η δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί η Sødahl μετά το απρόβλητο στην Ελλάδα «Limbo» (2010). Την παγκόσμια πρεμιέρα της η ταινία την έκανε στο φεστιβάλ του Τορόντο τον Σεπτέμβριο του 2019. Προβλήθηκε και στο περασμένο φεστιβάλ Βερολίνου, στο τμήμα «Panorama». Στα βραβεία Amanda (τα νορβηγικά Όσκαρ) η ταινία τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας (για την πρωταγωνίστρια Andrea Bræin Hovig) και το βραβείο καλλιτεχνικής διεύθυνσης ενώ ήταν υποψήφια για άλλα έξι βραβεία μεταξύ των οποίων και εκείνα καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας, σεναρίου και καλύτερης ανδρικής ερμηνείας (για τον πρωταγωνιστή Stellan Skarsgård).

Η υπόθεση: Η Άνια είναι μια πετυχημένη χορογράφος. Πλησιάζουν Χριστούγεννα αλλά δεν μπορεί να τα χαρεί όπως θέλει, καθώς την ταλαιπωρούν προβλήματα στην όραση και έντονοι πονοκέφαλοι. Τα αποτελέσματα της μαγνητικής τομογραφίας είναι τρομακτικά: μεταστατικός καρκίνος στον εγκέφαλο, μη ιάσιμος και με δυσοίωνη πρόγνωση. Η Άνια συγκλονίζεται, όπως και ο σύντροφός της, ο Τόμας, πετυχημένος παραγωγός. Ο Τόμας είναι πολύ μεγαλύτερός της, ζουν πολλά χρόνια μαζί, έχουν αποκτήσει τρία παιδιά μαζί και στην ευρύτερη οικογένεια ανήκουν και τα τρία παιδιά που απέκτησε ο Τόμας στον γάμο του. Αρχικά, η Άνια και ο Τόμας αποφασίζουν να μην πουν τίποτε στα παιδιά, για να μην χαλάσουν το εορταστικό κλίμα. Η Άνια έχει γενέθλια την παραμονή της Πρωτοχρονιάς και το χειρουργείο της έχει προγραμματιστεί για τη δεύτερη ημέρα του νέου έτους. Μέσα σε λίγες ημέρες έχει να διαχειριστεί πάρα πολλά πράγματα και να δώσει τη μεγαλύτερη μάχη της ζωής της...

Η άποψή μας: Υπάρχουν ταινίες με θεματολογία σχετικά με ανίατες αρρώστιες γενικότερα και με καρκίνο ειδικότερα, που επιτίθενται ξεδιάντροπα στους δακρυϊκούς αδένες των θεατών τους. Και υπάρχουν ταινίες με την ίδια θεματολογία, που δεν κινούνται με μότο τους το «δάκρυ με κάθε κόστος» αλλά διατηρούν την ψυχραιμία τους παραδίδοντας στους θεατές μια σαφέστατα συγκινητική φέτα ζωής, που βλέπει τα πράγματα πιο σφαιρικά. Όπως τούτη εδώ. Που παρά το ζοφερό της θέμα μας κλείνει το μάτι: υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ. Έτσι κι αλλιώς η σκηνοθέτιδα έχει τον τρόπο της να κάνει... σπόιλερ για την τελική έκβαση όλων όσων λαμβάνουν χώρα στη μεγάλη οθόνη. Από τη μια είναι ο τίτλος της ταινίας της. Ελπίδα. 

Και από την άλλη, το γεγονός ότι το σενάριο το έγραψε η ίδια βασιζόμενη σε δική της εμπειρία. Είναι λοιπόν αυτοβιογραφική η ταινία εν πολλοίς. Πχ όπως η ηρωίδα της, η Άνια, έτσι και η σκηνοθέτιδα έχει γενέθλια στις 31 Δεκεμβρίου. Όπως η ηρωίδα της, έτσι κι αυτή ζει – κι έχει εντέλει παντρευτεί – έναν ομότεχνό της, που είναι μεγαλύτερός της σε ηλικία. Στην πραγματικότητα, λοιπόν, είναι παντρεμένη με τον σκηνοθέτη Hans Petter Moland. Μόλις πέρσι τον Νοέμβριο είδαμε ταινία του Moland στη χώρα μας, το «Κλέφτης αλόγων», με πρωταγωνιστή τον Stellan Skarsgård, ο οποίος ουσιαστικά τον... υποδύεται στην ταινία της συζύγου του, έχοντας πρωταγωνιστήσει στις πέντε από τις δέκα ταινίες που έχει γυρίσει ο Moland! 

Επίσης, οι γιατροί που βλέπουμε στην ταινία δεν είναι ηθοποιοί αλλά είναι οι γιατροί που κούραραν τη σκηνοθέτιδα. Οπότε, λίγο παρακολουθείς την ταινία εκ του ασφαλούς. Και πάλι όμως έχει τον τρόπο της να σε συγκινήσει και να σε κάνει να αγωνιάς και να ενδιαφέρεσαι για αυτήν τη γυναίκα και τον αγώνα που δίνει. Κι αυτό γίνεται εφικτό κυρίως εξαιτίας της πρωταγωνίστριας, της Andrea Bræin Hovig. Έτυχε να την πρωτοδώ στο «En affære», σε έναν εντελώς διαφορετικό ρόλο, για να σας δώσω να καταλάβετε, έναν ρόλο σαν εκείνο της Trine Dyrholm από το «Η βασίλισσα της καρδιάς», αυτόν μιας MILF που μπλέκει σε έναν έρωτα τρελό με κάποιον πολύ νεαρότερο σε ηλικία από εκείνη, και ήταν σπουδαία. Ε, εδώ, είναι συγκλονιστική! Πάντα οι ρόλοι αρρώστων είναι αβανταδόρικοι αλλά η Hovig πετυχαίνει να παρουσιάσει άψογα όλη την γκάμα των συναισθημάτων, που βιώνει ένας καρκινοπαθής. Από τον τρόμο στην απογοήτευση, από την απελπισία στην ελπίδα, από την ανάγκη για ζωή μέχρι την λύπη για όλους τους αγαπημένους της που θα αφήσει πίσω της. 

Η ταινία λοιπόν κερδίζει τον θεατή επειδή είναι ειλικρινής και αυθεντική. Με αφορμή την αρρώστια η Άνια επανεξετάζει τη σχέση της με τον άνθρωπό της και με τα παιδιά της. Και υπάρχουν πολλά απωθημένα εκεί μέσα. Αλλά και πολύ αισιοδοξία τελικά παρά το επώδυνον του θέματος. Λέει μεγάλη ατάκα η Άνια στην ταινία: «Νομίζω ότι είμαστε τόσο ευτυχισμένοι όσο μας αξίζει». Και το φινάλε είναι πραγματικά αυτό που χρειάζεται η ταινία για να οδηγηθεί, μέσω του ονείρου και της υπέρβασης, κατευθείαν στις καρδιές των θεατών.

This Is Not a Burial, It's a Resurrection AIFF 2020

Η μαμά Αφρική πρωταγωνιστεί στη δεύτερη ταινία με την οποία θα ασχοληθούμε εδώ. Είναι μια συμπαραγωγή του Λεσότο, της Νότιας Αφρικής και της Ιταλίας κι έχει τον εντυπωσιακό τίτλο Αυτό δεν είναι ταφή, είναι ανάσταση (This Is Not a Burial, It's a Resurrection) του Lemohang Jeremiah Mosese. Το... έχει με τους εντυπωσιακούς τίτλους ο (μόνιμα εγκατεστημένος στο Βερολίνο) σκηνοθέτης, μιας που η προηγούμενη, πρώτη του, μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας είχε τον τίτλο «For Those Whose God Is Dead» (2013). Τούτη η ταινία έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο φεστιβάλ Βενετίας του 2019, καθώς προέκυψε μέσα από την πρωτοβουλία «Biennale College Cinema». Στο φετινό φεστιβάλ του Σάντανς η ταινία τιμήθηκε με το Ειδικό Βραβείο Οραματικής Δημιουργίας στο τμήμα «World Cinema Dramatic». Στην Αθήνα έλαβε μέρος στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ. Και τελικά τιμήθηκε με το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας!!!

Η υπόθεση: Η Μάντοα είναι μια 80χρονη χήρα, η οποία ζει σε μια φτωχική καλύβα, σε έναν ορεινό οικισμό της πατρίδας της, του Λεσότο. Πλησιάζουν Χριστούγεννα και περιμένει με αδημονία το μοναδικό μέλος της οικογένειάς της, που παραμένει ζωντανό: τον γιο της, ο οποίος εργάζεται στα ορυχεία κάρβουνου της Νότιας Αφρικής. Τα νέα που λαμβάνει, όμως, είναι τραγικά: ο γιος της έχασε τη ζωή του σε δυστύχημα στα ορυχεία. Η Μάντοα δέχεται αυτό που φαντάζει να είναι το τελειωτικό χτύπημα και προσπαθεί να βρει κάποιο νόημα στην ύπαρξή της. Το μόνο που θέλει πια είναι να ταφεί στα πάτρια εδάφη. Όμως, η κυβέρνηση σχεδιάζει να δημιουργήσει ένα φράγκα στην περιοχή, κάτι που θα έχει ως αποτέλεσμα να πλημμυρίσει το χωριό και μαζί του και το νεκροταφείο του. Η Μάντοα θα δώσει μια μέχρις εσχάτων μάχη προκειμένου να προστατέψει τη γενέτειρά της κόντρα σε αυτά τα σχέδια, που θα οδηγήσουν τον τόπο της σε αφανισμό και τους κατοίκους σε ξεριζωμό.

Η άποψή μας: Δεν έχουμε συχνά την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε ταινίες από την Αφρική. Τούτη εδώ είναι ένα αληθινό κομψοτέχνημα! Μπορεί να είναι rough on the edges που λένε και στο χωριό μου, αλλά σε εκπλήσσει ευχάριστα με τη δύναμή της, το εικαστικό της μεγαλείο και την τρομερή πρωταγωνίστριά της, τη Mary Twala που υποδύεται την Μάντοα, η οποία άφησε την τελευταία της πνοή τον περασμένο Ιούλιο σε ηλικία 80 ετών! Θα γκρινιάξω για την εισαγωγή της ταινίας, που μας οδηγεί στο χώρο ανάμεσα στον μύθο και την παραμυθία, με έναν τρόπο ολίγον τι βασανιστικό. Ο αφηγητής, η εξεζητημένη χρήση του λόγου και η παράξενη μουσική, κάπως παράταιρη με τα ακούσματά μου, η αλήθεια είναι πως με αποκάρδιωσαν αρχικά. Από τη στιγμή, όμως, που κάνει την εμφάνισή της η Μάντοα, το σκηνικό αλλάζει. Ριζικά. 

Μια βαθιά θρησκευόμενη γυναίκα χάνει την πίστη της στο θεό και μένει σε ένα limbo ανάμεσα στη ζωή και την ανυπαρξία. Είναι τόσο μεγάλη η απογοήτευσή της, η απομάγευσή της που θα έλεγε και ο Χαριτόπουλος, που ετοιμάζει τα διαδικαστικά της δικής της κηδείας: δεν βλέπει την ώρα και την στιγμή να αναχωρήσει στο επέκεινα. Όμως, ούτε στα τελευταία της την αφήνει ήσυχη η ζωή με τις ανατροπές της! Πώς θα μπορέσει να ταφεί εκεί που βρίσκονται όλοι οι πρόγονοί της, οι συγγενείς της και οι άνθρωποι που αγάπησε, αν η περιοχή θα πλημμυριστεί ως αποτέλεσμα της κατασκευής ενός φράγματος; Κι ένας νέος αγώνας ξεκινάει, από αυτήν, μια γυναίκα ανήμπορη, στα 80 της χρόνια. Ένας αγώνας για ζωή, στα πρόθυρα του θανάτου. Του αρέσουν του σκηνοθέτη τα αντιθετικά δίπολα. Πρόοδος εναντίον παράδοσης. 

Πρόοδος λέει: ναι, αλλά με τι τίμημα; Παλιό εναντίον καινούργιου. Πατρίδα, με την έννοια των ριζών (αλήθεια, γιατί μιλάμε για μητέρα πατρίδα; δεν είναι αντιθετικές έννοιες; πώς μπορεί να είναι και μητέρα και πατρίδα, ήτοι, εκ του πατρός;) εναντίον της παγκοσμιοποίησης. Ταυτότητα εναντίον αφασίας. Ποίηση εναντίον πραγματικότητας. Και παντού και πάντα η αυτού εξοχότης, το χρήμα. Που το προσκυνούν πολιτικοί, ιεράρχες και κοινοί θνητοί. Και εξαιτίας του μπορούν να πουλήσουν και την ίδια τους τη μάνα και να προδώσουν κάθε ιερό και όσιο. Τούτη είναι από τις ταινίες που σε κερδίζουν όταν δεν υπάρχουν διάλογοι – γενικώς, λόγος. Η εικόνα μιλάει από μόνη της. 

Και τι εικόνα! Πόση ομορφιά μπορεί να κρύβει ένα ολάνθιστο λιβάδι σε οροπέδιο; Πόση ομορφιά μπορεί να κρύβει μια καλύβα με τοίχους βαμμένους στο πιο έντονο μπλε που έχεις δει; Θα μπορούσε να κάνει κάτι στο μοντάζ ο σκηνοθέτης, να τριμάρει τα σημεία όπου ο χρόνος στην ταινία βαραίνει. Μικρό το κακό. Η Μάντοα είναι ένας Ιωνάς. Ένας Σίσυφος. Η... μοίρα της φέρεται άθλια και την χτυπάει αδυσώπητα και χωρίς σταματημό. Θα λυγίσει αλλά δεν θα σπάσει. Θα νικηθεί. Αλλά θα νικήσει. Δεν έχει να χάσει παρά τις αλυσίδες της. Και γυμνή θα πέσει εναντίον των μίσθερνων οργάνων όλων εκείνων που ευθύνονται για όλα τα άσχημα που έχει βιώσει στη ζωή της, σε ένα από τα καλύτερα φινάλε που έχουμε δει τελευταία.


Ye Ma Fen Zong AIFF 2020

Τελευταία ταινία από τις «Νύχτες Πρεμιέρας» ένα φιλμ από την Κίνα, που συμμετείχε στο διεθνές διαγωνιστικό τμήμα. Τίτλος: Φτερά στον άνεμο (Ye Ma Fen Zong / Striding Into the Wind). Σκηνοθέτης: Shujun Wei. Η ταινία αποτέλεσε μία από τις επιλογές του φετινού φεστιβάλ των Καννών (ναι, αυτό που δεν διεξήχθη ποτέ) και στην Αθήνα έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της – εκτός κι αν δεν μας τα λέει καλά το imdb! Στο αμέσως προσεχώς διάστημα, μέσα στον Οκτώβριο δηλαδή, θα προβληθεί στα φεστιβάλ του Λονδίνου και του Σικάγου και γενικώς προβλέπεται μεγάλη φεστιβαλική καριέρα για την ταινία. Ταινία, που είναι η πρώτη μεγάλου μήκους του σκηνοθέτη της.

Η υπόθεση: Ο Κουν βρίσκεται στην τελευταία του χρονιά στη Σχολή Κινηματογράφου, όπου σπουδάζει ηχοληψία. Δεν δίνει μεγάλη σημασία στα μαθήματά του. Αγοράζει ένα σε άθλια κατάσταση ευρισκόμενο τζιπ παρά το γεγονός ότι δεν έχει δίπλωμα. Στόχος του είναι ταξιδέψει στην Εσωτερική Μογγολία. Είναι μονίμως άφραγκος και δανείζεται χρήματα από την κοπέλα του, τη Ζι, η οποία σπουδάζει φιλοσοφία αλλά δουλεύει ως μοντέλο προκειμένου να μαζέψει χρήματα και να πάει στο Χονγκ Κονγκ. Παράλληλα, για λίγα φράγκα, σπρώχνει το cd ενός εργολάβου! Ένας σκηνοθέτης τον έχει προσλάβει – αμισθί – στην ταινία του και ο Κουν εργάζεται για πρώτη φορά στον κινηματογράφο κάνοντας την πτυχιακή του. Τίποτε όμως δεν φαίνεται να πηγαίνει καλά για τον Κουν...

Η άποψή μας: Ένας από τους πολλούς λόγους για τους οποίους λατρεύω το σινεμά είναι πως με παρακινούν να μάθω πράγματα. Πχ, τούτη η ταινία: συνέχεια κάνει αναφορά στην Εσωτερική Μογγολία. Μα τι στην ευχή είναι η Εσωτερική Μογγολία, σκεφτόμουν καθώς παρακολουθούσα την ταινία. Κάτι σαν το ΚΚΕ εσωτερικού, που λέγαμε παλιά; Υπάρχει Μογγολία Εσωτερικού και Μογγολία Εξωτερικού; Ε, μετά το πέρας της ταινίας έψαξα και έμαθα. Και αντιγράφω από την ελληνική Βικιπαίδεια: «Η Εσωτερική Μογγολία, επίσημα ''Αυτόνομη Περιφέρεια Εσωτερικής Μογγολίας'' αποτελεί αυτόνομη επαρχία της Κίνας. Παραδοσιακά βρισκόταν εκτός της κινεζικής επικράτειας, καθώς κατοικούνταν από μογγολικά φύλα και άλλους λαούς της στέπας και βρίσκεται σχεδόν εξ ολοκλήρου σε εδάφη πέρα από το Σινικό Τείχος». 

Η Εσωτερική Μογγολία λοιπόν είναι Κίνα και όχι Μογγολία. Πάει αυτό, ξεκαθαρίστηκε. Αυτό που δεν ξεκαθαρίστηκε ακόμα εντός μου είναι αν μπροστά μας έχουμε τη γέννηση ενός ακόμα σπουδαίου Κινέζου δημιουργού ή μια μεγαλοπρεπέστατη... φούσκα. Ο 29χρονος Shujun Wei αντλεί από τη δική του εμπειρία για να μιλήσει για πολλά και ενδιαφέροντα, εντέλει, όμως, παραδίδει έναν άναρχο αχταρμά, ένα επεισοδιακό, σινεφίλ road movie, με γυρίσματα ταινίας μέσα σε ταινία, στο οποίο κάποια επεισόδια έχουν ενδιαφέρον, κάποια άλλα όμως απλά υπάρχουν για να μεγαλώσουν τον χρόνο της ταινίας και να βαρύνουν το σύνολο. Κι έχει πλάκα το τι γίνεται με τον χρόνο της ταινίας. Στο imdb η διάρκεια της ταινίας δηλώνεται στα 156 λεπτά, πάνω από δυόμιση ώρες δηλαδή. Η Films Boutique, που έχει τα δικαιώματα της ταινίας, αναφέρει διάρκεια 130 λεπτά. Το φεστιβάλ στη σελίδα του αναφέρει διάρκεια 134 λεπτά. Μύλος! 

Αλλά αυτά είναι επουσιώδη. Τα ουσιώδη είναι άλλα. Αυτό που παρακολουθούμε είναι η απέλπιδα προσπάθεια ενός νεαρού να ενηλικιωθεί και να ταιριάξει σε μια χώρα που του φαίνεται ολοένα και πιο άγνωστη – γι' αυτό και η μεγάλη του ανάγκη να φτάσει στην Εσωτερική Μογγολία. Είναι το Rosebud του, η Βαλχάλα του, η Γη της Επαγγελίας. Και είναι... φέικ. Και θα απογοητευθεί και από αυτήν. Τουλάχιστον κερδίζει την αυτογνωσία του. Ο σκηνοθέτης στην ταινία κριτικάρεται από τον σκηνοθέτη της ταινίας, καθώς σκιαγραφείται ως υπερφίαλος, μπουρδολόγος αιθεροβάμωνας, που πιστεύει πραγματικά ότι γυρίζει κάτι σε Wong Kar-Wai ή σε Hou Hsiao-Hsien, ζητώντας από την αποσβολωμένη ηθοποιό του να αποδώσει μια ηρωίδα που στο πρόσωπό της αποτυπώνει έναν άνθρωπο ο οποίος συγκλονίζεται από το ότι βλέπει νεκρά άλογα, χωρίς να βλέπει νεκρά άλογα! Τέτοια χαριτωμένα. 

Ταλέντο έχει ο μικρός. Μέτρο δεν έχει. Και η ταινία κυλάει χαλαρά, χωρίς δραματουργικό κέντρο, χωρίς κάποια στιβαρή αφηγηματική γραμμή. Κάποιες εξάρσεις, κάποιες στιγμές χιούμορ, κάποιες εικόνες της σύγχρονης Κίνας, που προσωπικά δεν είχα ξαναδεί ή ξανακούσει – όπως είναι το... κινέζικο χιπ-χοπ κομμάτι, δεν αρκούν για να μετουσιώσουν την ταινία σε κάτι πραγματικά ενδιαφέρον. Πάντως, και σε αυτήν την ταινία, το φινάλε είναι εξαιρετικό. Μια σκοτεινή διαφάνεια που αφαιρείται, μπορεί να αλλάξει όλη την εικόνα. Έγινε η απώλεια συνήθειά μας...

Τα βραβεία του φεστιβάλ! 

Διεθνές Διαγωνιστικό 
Τμήμα Μυθοπλασίας
Βραβείο Χρυσή Αθηνά Καλύτερης Ταινίας: «Αυτό δεν είναι ταφή, είναι ανάσταση» (This Is Not a Burial, It’s a Resurrection) του Lemohang Jeremiah Mosese
Βραβείο Σκηνοθεσίας της Πόλης των Αθηνών: «Gagarine» των Fanny Liatard και Jérémy Trouilh
Βραβείο Σεναρίου: «Γιοσέπ» (Josep) του Aurel
Ειδική Μνεία: «Φρονιμίτης» (Wisdom Tooth) του Ming Liang
Βραβείο Κοινού Fischer: «Γιοσέπ» (Josep) του Aurel
Βραβείο Europa Film Festivals: «Αυτό δεν είναι ταφή, είναι ανάσταση» (This Is Not a Burial, It’s a Resurrection) του Lemohang Jeremiah Mosese 

Διεθνές Διαγωνιστικό 
Τμήμα Ντοκιμαντέρ
Βραβείο Χρυσή Αθηνά Καλύτερου Ντοκιμαντέρ: «Ο μικρός Σαμεντί» (Petit Samedi) της Paloma Sermon-Daï
Ειδική Μνεία: «Με έναν ψίθυρο» (In A Whisper) των Patricia Pérez Fernández and Heidi Hassan

Διαγωνιστικό Τμήμα Ελληνικών Ταινιών Μικρού Μήκους
Χρυσή Αθηνά Καλύτερης Ταινίας: «Το τέλος του πόνου (Μία πρόταση)» της Ζακλίν Λέντζου
Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής Αργυρή Αθηνά: «Goads» της Ίριδας Μπαγλανέα
Βραβείο Σκηνοθεσίας: Θέλγια Πετράκη για την ταινία «Bella»
Βραβείο Σεναρίου: Χάρης Ραφτογιάννης για την ταινία «Πρώτος έρωτας»
Βραβείο Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας: Παύλος Ιορδανόπουλος για την ταινία «Το νόημα του Αυγούστου»
Βραβείο Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας: Έλενα Τοπαλίδου για την ταινία «Bella»
Ειδική Μνεία Γυναικείας Ερμηνείας: Σάντρα Αμπουλγκανάμ και Ναταλία Σουιφτ για την ταινία «Όταν γελάω κλείνουν τα μάτια μου»
Ειδική Μνεία: Κωστής Κορωνας για την ερμηνεία του στην ταινία «Πρώτος έρωτας»
Ειδική Μνεία: Γιάννης Καραμπάτσος για την διεύθυνση φωτογραφίας στην ταινία «Mare Nostrum» 

Τα λέμε από το φεστιβάλ του Λονδίνου next time!!!

Θόδωρος Γιαχουστίδης

TIFF 2020