Πάμε λοιπόν άλλη μια τώρα. Για τους θιασώτες του arthouse, η 72χρονη Agnieszka Holland είναι πασίγνωστη από το Europa, Europe (1990), με εμφανή επιρροή από τον μέντορα Andrzej Wajda. Γνωστότατη και επαρκώς αιτιολογημένη η πολωνέζικη εμμονή με τη σταλινική περίοδο και τη θηριωδία του σοβιετικού λιμού και της εξολόθρευσης εκατομμυρίων ψυχών από Ουκρανία ως Καζακστάν και από Καύκασο μέχρι τον Βόλγα. Ο Mr. Jones ιχνηλατεί το πραγματικό οδοιπορικό του Gareth Jones ως καθαρή αλληγορία - αφετηρία συγγραφής της κλασικής Φάρμας των Ζώων, με άλλα λόγια την ιστορία Βρετανού δημοσιογράφου που έχει τη φαεινή και εντελώς παράτολμη ιδέα να εισχωρήσει στον σκοτεινά παντοδύναμο κομμουνιστικό μηχανισμό για να αναδείξει την αλήθεια πίσω από τη σοβιετική προπαγάνδα για ευημερία και ανθρώπινη ανάπτυξη. Η Holland είναι εγνωσμένης αξίας ως σκηνοθέτης, αναπαριστά με ακρίβεια την ιστορική περίοδο, όμως το σενάριο και ο ληθαργικός ρυθμός καίνε τις ευγενείς (και μονόπαντα ανακριβείς ως προς την ιστορική ακρίβεια αναφορικά με την κατάληξη (sic) του Jones) προθέσεις. Ο James Norton φωτογενής, η Vanessa Kirby αναξιοποίητη, ο τυπάρας Peter Sarsgaard εύκολα κλέβει παράσταση ως Pulitzer-ίστας Walter Duranty – νέμεσις του κεντρικού ήρωα.
Έγραψα Vanessa Kirby και θυμήθηκα το προχθεσινό Pieces of a Woman. Ε, λοιπόν το 180 Degree Rule της Farnoosh Samadi (Gaze) θα μπορύσε να σταθεί ως η φαταλιστική, ιρανή απάντηση στο οδυνηρέστατο δράμα απώλειας ενός μικρού παιδιού. Μια δασκάλα από την Τεχεράνη προετοιμάζεται για ένα γάμο στο βόρειο Ιράν, όπου εντέλει δε θα παραστεί, μετά την άρνηση του συζύγου της. Εκεί θα κάνει μια επιλογή που θα κοστίσει βάναυσα στους πάντες γύρω της, γεμίζοντάς την ατέλειωτη ενοχή. Εντύπωση μου έκανε το ανθρωπολογικό στοιχείο του θρήνου, γύρω από τον οποίο περιστρέφεται η ταινία, καθόλου μακριά από την ελληνική πραγματικότητα. Είμαστε Ανατολή τελικά.
Για να cineχίσω στο flipside μοτίβο, αν το Falling του Mortensen εκθέτει τον ρατσιστή, εντελώς πατριαρχικό και κάργα ομοφοβικό ως πρότυπο, πατέρα, το Good Joe Bell (του Reinaldo Marcus Green) αφηγείται με έντονα μελοδραματικό τρόπο το road trip ενός μετανοούντος χιλιμπιλούση Ορεγκονιανού πατρός (Ο απόλυτος everyman Mark Wahlberg) 15χρονου gay γιου (ο αστεράτος Maxwell Jenkins - σημείωσε το όνομα αυτό) ανά την αμερικανική επικράτεια, μετά τις τραγικές συνέπειες του σχολικού και online bullying που υπέστη ο τελευταίος. Το σενάριο τσιγκλάει δακρυγόνους από το δίδυμο Larry McMurtry - Dianna Ossana του Brokeback Mountain (τσεκ). Ο Marky Mark προσπαθεί τίμια ενώ η ταινία, παρότι συγκινητική παραμένει έντονα κηρυγματική, Χόλυγουντ στάιλ μπέιμπι.
Αν τώρα ζητάς διδακτισμό επιπέδου τάισμα με - το - κουτάλι, τότενες το Concrete Cowboy είναι το δηλητήριό σου για την περίσταση. Ο πρωτάρης Ricky Staub αρπάζει το σκεπάρνι και μας σημαδεύει κατακούτελα, χτυπώντας ασταμάτητα το πόσο ζωτικής σημασίας είναι να φροντίσει η μαμά πατρίδα το ζήτημα διατήρησης των Στάβλων της Οδού Fletcher στο Philly. Μιλάμε για ghetto cowboys, μαύρους αναβάτες που δραστηριοποιούνται στην περιοχή για πάνω από έναν αιώνα. Το φόντο είναι μια υποτυπώδης ιστορία σμιξίματος πατέρα (ο Idris Elba υπνοβατεί στο ρόλο - ευκολάκι) και ατάκτου υιού (ο Caleb Mc Laughlin έχει κατακτήσει τον χαρακτήρα του) αναμεσό σε αυτά τα υπέροχα άτια. Μουσική κλισέ, σκοτεινιά στα χρώματα και μια μεγάλη ευκαιρία χαμένη που φωνάζει ότι ως ντοκιμαντέρ (αρκετοί αληθινοί concretecowboys εμφανίζονται στην ταινία) το πράμα θα λειτουργούσε σαφώς ουσιαστικότερα.
Η θέση μου είναι δύσκολη. Τι να καταλογίσω στον κοντεύει - 80ήκοντα θρύλο Werner Herzog όταν το πηκ του συνέβη όταν ήμουν αγέννητος; (Aguire, 1972) Το ερώτημα απλό. Είμαστε ή όχι ευγνώμονες που ο Βαυαρός έχει κρατήσει ατόφια την νεανική του περιέργεια και τον ερευνητικό ενθουσιασμό για επιστημονική γνώση και ανθρωπολογική ιστοριοδίφηση (καραsic); Προσωπικά ναούμ είμαι. Τρίτη cineργασία με τον ηφαιστιολόγο και εν γένει ψαχτήρι συμπαντικών καταβολών Clive Opennheimer, το Fireball: Visitors from Darker Worlds γυρεύει αστεροειδείς και bigbang κατάστασες μεταξύ Mecca και Incas, περιηγείται και συνεντευξιάζει με εμβόλιμες τοπικές ανιμιστικές τελετές και εγώ λέω γειασάν του μάγκα, όμως φίλος δε γίνομαι γιατί, σόρρυ, μα προχειροδουλειά μάστορα.
Αντιθέτως δε θα με εξέπληττε καθόλου η προοπτική όχι μόνο υποψηφιότητας αλλά και τελικής επικράτησης του ντόκου I Am Greta του Nathan Grossman στο πέρας της βραβευτικής χρονιάς. Μη ρωτάς ποιά Greta, είναι η (πρόπερσι) 15χρονη σουηδέζα μαθήτρια Greta Thunberg, η eco warrior που συνέγειρε εκατομμύρια ακτιβιστών ανά τον πλανήτη κατά της κλιματικής αλλαγής και των μπαγαπόντηδων πολιτικών στα ψηλά οφίτσια της παγκοσμιοποίησης. Συγκινητικό ταξείδι της πάσχουσας από Άσπεργκερ’ς μα σιδερένιας θέλησης κοπελιάς που έσπασε τον αποκλεισμό της διαφορετικότητάς της για να ενωθεί με το απανταχού οικολογικό κίνημα ως ηγέτρια δύναμη. Υπάρχουν πλάνα που αμφισβητείς την αλήθεια της «στιγμής» αλλά, όσο στημένο κι αν είναι (;) το πρότζεκτ, μόνη η εικόνα αγόρευσής της στον Ο.Η.Ε. συγκαταλέγεται άνετα στις σπουδαιότερες των τελευταίων ετών, τόσο ως ενσταντανέ, όσο κι ως συμβολισμός.
Εδώ λοιπόν μόλις παρέλαβες την 3η σου 6άδα σε ένα σκάρτο 5νθήμερο. Τώρα φίλη μου θα δουλέψω για πάρτη μου. Θα ακολουθήσω παράδοση που επιτάσσει να αφήνω τελευταίο το φιλμ που θεωρώ το καλυτερότερο της φεστιβαλικής εσοδείας. Another Round επομένως του Thomas Vinterberg - με Mads Mikkelsen εννοείται. Μαζί με τα καθιερωμένα People’s ChoiceAwardsτης Κυριακής - κοντής - γιορτής. Φαβορίτα A Night In Miami και Nomadland. Φιλούθκια.
Για να cineχίσω στο flipside μοτίβο, αν το Falling του Mortensen εκθέτει τον ρατσιστή, εντελώς πατριαρχικό και κάργα ομοφοβικό ως πρότυπο, πατέρα, το Good Joe Bell (του Reinaldo Marcus Green) αφηγείται με έντονα μελοδραματικό τρόπο το road trip ενός μετανοούντος χιλιμπιλούση Ορεγκονιανού πατρός (Ο απόλυτος everyman Mark Wahlberg) 15χρονου gay γιου (ο αστεράτος Maxwell Jenkins - σημείωσε το όνομα αυτό) ανά την αμερικανική επικράτεια, μετά τις τραγικές συνέπειες του σχολικού και online bullying που υπέστη ο τελευταίος. Το σενάριο τσιγκλάει δακρυγόνους από το δίδυμο Larry McMurtry - Dianna Ossana του Brokeback Mountain (τσεκ). Ο Marky Mark προσπαθεί τίμια ενώ η ταινία, παρότι συγκινητική παραμένει έντονα κηρυγματική, Χόλυγουντ στάιλ μπέιμπι.
Αν τώρα ζητάς διδακτισμό επιπέδου τάισμα με - το - κουτάλι, τότενες το Concrete Cowboy είναι το δηλητήριό σου για την περίσταση. Ο πρωτάρης Ricky Staub αρπάζει το σκεπάρνι και μας σημαδεύει κατακούτελα, χτυπώντας ασταμάτητα το πόσο ζωτικής σημασίας είναι να φροντίσει η μαμά πατρίδα το ζήτημα διατήρησης των Στάβλων της Οδού Fletcher στο Philly. Μιλάμε για ghetto cowboys, μαύρους αναβάτες που δραστηριοποιούνται στην περιοχή για πάνω από έναν αιώνα. Το φόντο είναι μια υποτυπώδης ιστορία σμιξίματος πατέρα (ο Idris Elba υπνοβατεί στο ρόλο - ευκολάκι) και ατάκτου υιού (ο Caleb Mc Laughlin έχει κατακτήσει τον χαρακτήρα του) αναμεσό σε αυτά τα υπέροχα άτια. Μουσική κλισέ, σκοτεινιά στα χρώματα και μια μεγάλη ευκαιρία χαμένη που φωνάζει ότι ως ντοκιμαντέρ (αρκετοί αληθινοί concretecowboys εμφανίζονται στην ταινία) το πράμα θα λειτουργούσε σαφώς ουσιαστικότερα.
Η θέση μου είναι δύσκολη. Τι να καταλογίσω στον κοντεύει - 80ήκοντα θρύλο Werner Herzog όταν το πηκ του συνέβη όταν ήμουν αγέννητος; (Aguire, 1972) Το ερώτημα απλό. Είμαστε ή όχι ευγνώμονες που ο Βαυαρός έχει κρατήσει ατόφια την νεανική του περιέργεια και τον ερευνητικό ενθουσιασμό για επιστημονική γνώση και ανθρωπολογική ιστοριοδίφηση (καραsic); Προσωπικά ναούμ είμαι. Τρίτη cineργασία με τον ηφαιστιολόγο και εν γένει ψαχτήρι συμπαντικών καταβολών Clive Opennheimer, το Fireball: Visitors from Darker Worlds γυρεύει αστεροειδείς και bigbang κατάστασες μεταξύ Mecca και Incas, περιηγείται και συνεντευξιάζει με εμβόλιμες τοπικές ανιμιστικές τελετές και εγώ λέω γειασάν του μάγκα, όμως φίλος δε γίνομαι γιατί, σόρρυ, μα προχειροδουλειά μάστορα.
Αντιθέτως δε θα με εξέπληττε καθόλου η προοπτική όχι μόνο υποψηφιότητας αλλά και τελικής επικράτησης του ντόκου I Am Greta του Nathan Grossman στο πέρας της βραβευτικής χρονιάς. Μη ρωτάς ποιά Greta, είναι η (πρόπερσι) 15χρονη σουηδέζα μαθήτρια Greta Thunberg, η eco warrior που συνέγειρε εκατομμύρια ακτιβιστών ανά τον πλανήτη κατά της κλιματικής αλλαγής και των μπαγαπόντηδων πολιτικών στα ψηλά οφίτσια της παγκοσμιοποίησης. Συγκινητικό ταξείδι της πάσχουσας από Άσπεργκερ’ς μα σιδερένιας θέλησης κοπελιάς που έσπασε τον αποκλεισμό της διαφορετικότητάς της για να ενωθεί με το απανταχού οικολογικό κίνημα ως ηγέτρια δύναμη. Υπάρχουν πλάνα που αμφισβητείς την αλήθεια της «στιγμής» αλλά, όσο στημένο κι αν είναι (;) το πρότζεκτ, μόνη η εικόνα αγόρευσής της στον Ο.Η.Ε. συγκαταλέγεται άνετα στις σπουδαιότερες των τελευταίων ετών, τόσο ως ενσταντανέ, όσο κι ως συμβολισμός.
Εδώ λοιπόν μόλις παρέλαβες την 3η σου 6άδα σε ένα σκάρτο 5νθήμερο. Τώρα φίλη μου θα δουλέψω για πάρτη μου. Θα ακολουθήσω παράδοση που επιτάσσει να αφήνω τελευταίο το φιλμ που θεωρώ το καλυτερότερο της φεστιβαλικής εσοδείας. Another Round επομένως του Thomas Vinterberg - με Mads Mikkelsen εννοείται. Μαζί με τα καθιερωμένα People’s ChoiceAwardsτης Κυριακής - κοντής - γιορτής. Φαβορίτα A Night In Miami και Nomadland. Φιλούθκια.
gaRis
